Beni Aşka İnandır!!(BAKIMDA)

6.Bölüm *Derin Bir Oh Çekmek! *

Bölüm düzenlendi.

Multi Emir iyi okumalar:)

Eflinden...

Hani olur ya kendini boşlukta hissedersin yanında kimse yoktur.
Sen hep yalnızsındır. Seni hayata bağlayan tek şey de şuan yaşam ve ölüm arasında mücadele veriyordur.

İşte Ben on yaşımdan beri yalnızdım zaten, annem ölmüştü hemde doğum günümde. babam evlenmiş beni umursamıyordu. Karısı ve çocuğu vardı. Ben yetimhanede olsam onun için değişen bir şey olmayacaktıki. Zaten yaşasam ne? yaşamasam ne? ki, onun için bir önemim yoktu.

Ama neden hala onu çok seviyordum.
Gözümden bir damla Yaş daha aktı. Arkamda kimlerin kaldığı umurumdamıydı? "Hayır "

Sadece yoğun bakıma girmek istiyordum o sevmediğim koku burnuma doldu. Hastalık, çaresizlik, muhtaçlık, hüzün, ölüm. Ben en son doğum günümde gelmiştim hastaneye ondada annem ölmüştü. Annemi beklemiştim,kapıda hızla giren hemşireler, çıkan doktorlar...

Bir doktorun paçasına sarılı " kurtar annemi doktor amca" diye ağlayan on yaşında küçük bir kız çocuğu. Babam öbür odada sakinleştiriciler ile uyurken ben tek başıma o koridorda hapis olmuştum.

Doktor saatler sonra odadan çıkmıştı. Babam yanımdaydı doktorun yanına gitti. Bişeyler dedi doktor, babam isyan etti, sonra annem çıkmıştı üzeri örtülü eli sarkıyordu. Anne diye inlettiğimi biliyorum hastaneyi. Babam ağlarken ben annemin elini tuttum ve son kez... Son kez elini öptüm. Hani melekler ölmezdi o niye ölmüştü benim meleğim niye ölmüştü? Melekler suç işlemezdiki ! cezamıydı? Ben çok mu kötü çocuktum da annem ölmüştü?

Yine aynı histi işte koşuyorum Batuyu görmemle ona koştum. Sarıldım sadece sarılıp ağladım. Benim soramadığım soruyu Deniz sormuştu.
"durumu nasıl? "

" Ba.. tu nasıl olmuş? Kim yapmış? " yüzümü incelemiş ve artık ne kadar kötü bir durumdaysam" Eflin otur" dedi ve beni oturtturdu yalvaran gözlerle baktım onlara Deniz ve Toprak yanımda, Batu önümde Ateş, Emir ve Meriç karşı duvarda duruyordular.

" Eve hırsız girmiş. Anneannen bağırınca da bıçaklayıp kaçmış"

"tek bilinen bumu yani? "dedim. Sesim çok çaresizdi.

" Malesef"

Denize sarılarak Hıçkırdım ve ağlamaya devam ettim.
Bunu kim, niçin yapabilirdiki? o benim herşeyimdi.

"De.... niz şimdi anneanneme ne olacak? Beni bırakmaz dimi? "
dedim hıçkırarak.

" tabikide birşey olmayacak saçmalama"diye yatıştırıcı bir ses tonu ile konuştu. Toprak yanıma gelip diz çöktü.

"Eflin çok üzgünüm kardeşim ama babam denen aşağılık adam aradı eve çağırıyor, gitmezsem anneme ilaçlarını vermez gidip hemen geri gelicem tamam mı? "

Kafa salladım sadece, sarıldı ve Emirle gittiler. Babası vermezdi ilaçlarını biliyordum.

İki polis memuru yanıma geldi. Birisi konuşmaya başladı.

"Nermin Şirinin yakını sizmisiniz?"
Ben torunuyum diye yanıtladım." Ev arandı parmak izi topladık. Sizin herhangi biriyle sorununuz, tartışmanız vb. Varmıydı?" Kafamı olumsuz anlamda salladım. Bir kaç soru daha sorup gittiler.

Üzerimde okul formamız vardı. Ve ben üşümüştüm bir saattir buradaydık ve ne gelen ne giden vardı. Ağlamam durmuştu. Boş boş bakıyordum duvara.

Denizden.....

Bu çok korkunç bir şeydi. Şimdi ne olacaktı. Tontişimize bir şey olmamalıydı. Eflin de ağlamaktan yorulmuştu hırkamı çıkarıp ona giydirdim sadece hırkama baktı. Hiç konuşmadı, "Eflin hadi gel üzerimizi değiştirelim hem birazda uyu dinlen"