87.Bölüm

1.3K 43 0
                                    

"Seni çok özleyeceğim prenses," diyen Angie'ye, gözlerim dolarak sarıldım. Üç gün kalmıştık ama sanki yıllarca birlikteymişiz gibi hissediyordum ve ondan ayrılmak istemiyordum. Özellikle de Vilu'dan ayrılmak istemiyordum.

İşaret parmağımı sallayarak, "Düğüne mutlaka geleceksiniz!" dedim. Sesim, tehditkar bir tonda çıkmıştı. Angie de bunu anladığı için, başını olumlu anlamda salladı. Dört gün sonra tekrar buluşacak olsak bile, ayrılmak istemiyorduk. Hani geldiğinde, gitmek istemeyen misafirler vardır ya? Aynen öyle olmuştum şu an. Ve halimden de memnundum.

Minik'imi öpüp, o hiçbir yerde bulunamayan kokusunu kokladıktan sonra, uçağa doğru ilerledik. Tüm bu zaman içinde, León, hiç konuşmamıştı. 

Uçaktaki yerimizi aldığımızda, yolculuktan her ne kadar nefret etsem de, uçağı sevdiğimi fark ettim. Özgür olabildiğim tek yer gökyüzüydü sanki. Ulaşabildiğim tek şekil de uçaktı...

León, sessizliği bozup, "Dört gün sonra görüşeceksiniz," dedi. Sahi mi? Bende bilmiyordum!

V: "Biliyorum."

L: "O zaman, neden bu kadar üzülüyorsun?"

V: "Çünkü onlar benim hayattaki tek ailem ve uzağız."

L: "Ben?"

V: "Seninle aile değiliz."

L: " 'Değiliz,' derken? Bebeğimiz olacak ve evleneceğiz. Aile kategorisine girmiyor mu bu durum?"

V: "Evlenmedik daha. Evlendiğimizde aile olacağız. Ebeveyn adayları olabiliriz ama aile değiliz."

Bir şey söylemeyip, koltuğa yaslandı. Sırt çantasından da kulaklıklarını çıkarmayı ihmal etmedi. Anlaşılan, benimle konuşmak istemiyor. Aman ne güzel! Ben burada üzüleyim, o da müzik dinlesin! Pislik!

Kaşlarımı çatıp, kollarımı göğsümde birleştirdim. İnsan azıcık beyefendi gibi davranır, dert dinlerdi dimi? Ama neredeee...? Beyimiz 'öküz' olunca, bunları beklemekte hayal ürünü olarak kalıyor. 

~

Günler gibi gelen bir yolculuktan sonra, nihayet yere ayak basabilmiştim. Hani ayakları yere değince, yeri öpmek isteyen insanlar vardır ya? Onlardan biri değildim! Sadece onlar gibi hissediyordum.

L: "Evimize geldik."

V: "Evet. Yarın... benim işim var. Hazırlıkları tek başına yapsan olur mu?"

L: "Olur da, ne işi?"

V: "Annemi ziyaret edeceğim."

Konuşmak için ağzını açtı ama sonra kapattı. Nedenini anlamış olmalı. Dün anneler günüydü ve kaçırmıştım. Annemin, geçmiş anneler gününü kutlayacağım.

L: "Bende anneme giderim."

V: "Git."

León bana dönüp, "Neden soğuk bir şekilde söyledin ki?" dedi. 

V: "Soğuk mu söyledim ben?"

♪ ♫ GEÇMİŞİN İZLERİ ♫ ♪ |2.KİTAP|Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin