İMKÂNSIZ AŞK(VaMel.S1)

MayAteş'in Hikayesi Bölüm 39

MERHABA ARKADAŞLAR. GECİKMELİ BİR BÖLÜM AMA UZUN BİR BÖLÜM. GALİBA. :D YANLIŞLAR EKSİKLER VARSA AFFOLA. YORUM YAPMAYI UNUTMAYIN. KEYİFLİ OKUMALAR..

  '' Merak etme. Bunun seninle ve benimle alakası yok. Ama ateşin başının derde gireceği kesin. Hemde büyük bir dert''

Toprak, söylediği sözlerin benim için ne kadar önemli olduğunu elbette bilmiyordu. Benim ateşe olan sevgimi bilseydi yine de aynı cümleleri kurar mıydı merak ediyordum. Silkelenip oturduğum yataktan kalktım. Bir şeyler yapmam gerekiyordu. Ateş için bir şeyler yapmalıydım. Göz göre göre başının derde girmesi izleyemezdim.

Birden telaşla odada volta atmaya başladım. Olayın büyüklüğünü yeni yeni idrak etmeye başlıyordum. Bir şeyler yapmam gerekiyordu. Hemen. Telaşım git gide artarken tırnaklarımı yemeye başladım. Bu çok küçükken zorlukla bıraktığım bir alışkanlığım idi. Nasıl başladığımı hatırlamıyordum. Hatta annemin söylemesiyle farkına varmıştım.

Sonra fark ettim ki her sinirlendiğimde veya stres altında kaldığımda tırnaklarımı yiyordum. Annem çok uzun bir süre bu pis alışkanlığımdan kurtulmam için çabalamış sonunda zorda olsa başarmıştı. Bu eski anılar beni çok kısa bir süreliğine bulunduğum andan koparmıştı. Şimdi tekrar tırnaklarımı yediğimi öğrense ne söylerdi acaba? Kesin çok kızardı. Bu düşünce ile elimden olmadan gülümsediğimi fark ettim.

Ama sonra birden onların yaşamadıkları gerçeği beynimin kuytu köşelerinden çıktı ve ben acı gerçeği bir kez daha hatırladım. Annem artık yoktu. Bana kızamazdı. Gözlerim dolarken beynimden bu düşünceleri bir kez daha def ettim. Ne zamana kadar acılarımdan kaçacaktım bilmiyordum ama şuan onlarla yüzleşmenin uygun bir zaman olmadığını çok iyi biliyordum. Zamanı geldiğinde yüzleşmem gerekecekti. Tek temennim o zamana kadar yüzleşmem gereken acı sayısının artmaması.

Ah maya. Sen ne zaman bu kadar aptal bir kız oldun! Hayatı için endişelendiğin kişi anne ve babanı öldürdü. Şimdide senin peşinde. Ve seni bulduğu zaman sarılıp tekrar öpmeyeceğini çok iyi biliyorsun! Kendine gel! İntikam yemini eden o cesur kız nerede?!

İç sesimin söylediklerini duymazdan gelip toprağa döndüm. Bana yardım edebilecek tek kişi topraktı. Ağzımı açmış tam konuşacakken toprağın beni izlediğini fark edip rahatsız oldum.

'' Ne? Ne oldu?'' toprak transa geçmiş görüntüsünden başını sallayıp kurtulurken gülümsedi.

'' Hiç. Hiçbir şey olmadı. Neden o şekilde birden ayağa fırladın?'' Lafı değiştirmesine aldırmadım. Zira şuan konsantre olmam gereken başka bir konu vardı.

'' Ateş. Sence onun haberi var mıdır? '' Ateşin ismini duyunca irkilmesi de gözümden kaçmadı. Ama yine görmezden geldim. Dedim ya, daha önemli bir konu vardı.

'' Yani, bence vardır. Çünkü dediğim gibi kanatları onlar için çok değerli. Tek bir tüyün bile eksikliği en az güneş sisteminin yokluğu kadar hissedilir. Şimdi büyük ihtimalle o tüyü arıyordur. Koptuğu yere tekrar takmanın bir yolunu bulmak isteyecek. '' Söyledikleri şeyleri sindirmeye çalışıyordum. Tüyün yokluğunu fark ettiyse büyük ihtimal deliye dönmüştür.Tüyü benim aldığımdan adı kadar emin olduğuna bahse vardım. Çok çok büyük ihtimalle beni arıyordur.

Birden içimde bir sevinç dalgası oluştu. Beni arıyor olması zaten buldu anlamına geliyordu. Bu da onu tekrar göreceğim anlamına geliyordu. Kendimi toparlayıp normal davranmalıydım.

'' tamam. Tüyün yokluğunun farkındaysa benim aldığımı zaten biliyordur. O yüzden beni kısa zamanda bulacaktır'' Güzel. Kurtulacaktı. Beni bulup tüyü alacak ve gerekeni yapacaktı. Başı derde girmeyecekti. Kendi kendime mırıldandığım şeyleri toprağın duyduğunu bilmiyordum elbette. Çünkü o sırada ateşin kurtulacağı sevincine kendimi fazlasıyla kaptırmıştım.