(R18)Tinamaan Ako Sayo (DYLAN MONTERELAOS)

CHAPTER 19

"WHAT'S UP WITH NOT TELLING ME?!"Untag ni Dylan habang nagmamaneho ng kanyang kotse.

Kagagaling lang namin sa Laos Hospital. Kaagad niya akong dinala doon after that accident and thank god,it wasn't that bad.

Nagalusan lang ang braso ko at ang binti ko.Nagkataon naman na don din pala naroon si big boss at ang asawa niya.

Pinakilala ako ni big boss sa napaka ganda niyang asawa. Masasabi kong perfect couple silang dalawa, gwapo at maganda.

Kaya pala nandon ang mag-asawa ay dahil sa madalas na pagsusuka ni Viola, ang asawa ni big boss.

Halos magtatalon na sa tuwa si big boss ng malaman nitong buntis pala ang asawa niya. Pinaliguan niya ng halik ang asawa kahit pa maraming tao ang nasa paligid nila that time.

Umalis din kami matapos naming ma-introduce ang isa't-isa.

Sinabihan ko na si Dylan na wag na niya kaming ihatid ni Hunter pero nagpumilit parin siya at dahil nadurog ang motor ko kanina kaya wala akong choice kundi ang pagbigyan nalang ang gusto niya.

Besides! i owe my life to him. He save me from that accident and he even brought me to their hospital and pay for everything.

At heto kami ngayon nagtatalo tungkol sa anak kong si Hunter. Kung bakit daw hindi ko sinabi sa kanya na may anak pala ako at paulit-ulit nalang niya iyon tinatanong.

"You keep asking the same damn thing."Napahugot ako ng hininga.

Napailing-iling siya."You sure had a lot of things to hide,huh?!"He says.

Nilingon ko siya."Yes i am! and you don't fucking care dahil buhay ko'to."Madiing sansala ko.

"Hey look! i was just fucking curious. Ano bang mali kung malaman ko ang mga bagay tungkol sayo? i just want to know you better."He said.

Nagsalubong ang aking kilay."To know me better?"Iritada kong sabad."Naririnig mo ba ang sarili mo? don't you remember what you said before we cut off our connection two months ago? sa pagkakatanda ko eh kilala mo na ako? sinabi mo pa nga na ang mga uri ko ang pinaka ayaw mo sa lahat ng tao, diba?!"May galit at madiin kong saad.

Hininaan ko lang dahil baka magising si Hunter na nasa backseat kanina pa tulog dahil sa pagod.

"But that's another story,look i apologize for what i said that time. Gulong-gulo lang ako, i'm sorry."Bumaba ang kanyang tinig.

I can see na seryoso siya sa paghingi ng sorry pero hindi yon ganon kadali para sakin na ipawalang bahala nalang.

Iba na ang situation namin ngayon, alam na niya na may anak ako pero hindi yun sapat para manlambot ako sa kanya.

"Apology is not accepted!"I said without looking at him.

"Okay, but tell me! what should i do to make you accept my sincerely apologies?!"Papalit-palit ang tingin niya sa akin at sa highway na tinatahak namin.

"You know what? let's not talk about this."Umirap ako saka tumuwid ng upo.

"But..."I cut him off.

Nilingon ko siya ng mataray na titig at napapa buntong hininga na lang siya saka tinuon ang atensyon sa kalsada.

Pagdating namin sa bahay ay mabilis akong bumaba.Akma kong bubuksan ang pinto sa backseat pero naunahan na ako ni Dylan.

"I'll carry him..."Aniya.

Maingat niyang binuhat si Hunter.Pipigilan ko pa sana siya pero no choice na ako ng kusa siyang naunang naglakad patungo sa nakasarang pinto.