(R18)Tinamaan Ako Sayo (DYLAN MONTERELAOS)

CHAPTER 58

PAGGISING ko nasa loob na ako ng puting silid na napag-alaman kong silid pala iyon ng hospital.

Kaagad sumalubong sa akin ang mukha ni Dad.

".D-Dad?!"Napaangat ng ulo si Dad na nakapatong ang braso nito sa gilid ng kama kung saan ako nakahiga.

Sumilay ang malapad na ngiti sa gwapong mukha ng Dad ko.

".Sweety? Thank god, gising kana."Masayang sambit ni Dad.

".D-Dad? Anong nangyare? Bakit ako narito sa hospital?. Si Dylan? Nasaan si Dylan?"Nagpapanic na tanong ko.

Inawat ako ni Dad upang pakalmahin.".Calm down anak, ligtas kana. Masayang-masaya ako dahil gising kana."Sa halip ay tugon niya pa.

".Dad naman! Sagutin niyo ang tanong ko. Nasaan ang asawa ko?!"Pagpumilit ko paring tanong.

Gumuhit ang lungkot sa mukha ng Dad ko sanhi upang kabahan ako.

Dumagundong ng napaka lakas ang dibdib ko,ayokong makarinig ng bad news about Dylan katulad ng...

He's Dead!

No! Ayokong marinig ang salitang yon. Hindi ko pa nga alam ang totoong nangyare sa kanya pero sobra-sobra na ang pag-aalala ko.

".For now, he's totally fine. Don't worry sweety,ligtas at humihinga pa ang asawa mo."Sa sinabing yon ni Dad ay labis-labis ang tuwa na aking nadarama.

Thank god! Buhay si Dylan, buhay ang asawa ko.

".Oh god! that was a relief."Napahugot ako ng malalim na hininga.".Dad, anong nangyare?Paano kami nakaligtas sa mga demonyong yon na bumihag sa amin?!"Muli ay tanong ko kay Dad.

Lumapit siya pagkwan at hinawakan ang aking kamay.".Iyong pinsan ng asawa mo ang nagligtas sa inyo. Mabuti nalang talaga at nasagip niya kayo dahil kung hindi ay baka bangkay na kau ngayon. At hinding-hindi ako matatahimik kapag may nangyare sayo anak."Kitang-kita ko sa namumulang mata ni Dad ang lungkot nito.

Pero teka! Pinsan? Sino sa mga pinsan ni Dylan ang nagligtas sa amin?

At anong nangyare kila Haciena, John at iyong iba pa naming mga kasama?

".Sinong pinsan ni Dylan ang tinutukoy mo Dad?!"Baling na tanong ko ulit kay Dad.

".Iyong isa sa mga pinsan ng asawa mo na si..."Hindi natapos ni Dad ang sasabihin ng biglang bumukas ang pinto ng silid.

".Mama! Mama..."Naiiyak na tinakbo ako ng yakap ni Hunter.

Naglaho ang pagkataranta ko kanina just by seeing my son. He is now totally fine as well, bumalik na ang dating napaka sigla niyang mukha at mukang nakarecover na rin.

Sinuklian ko ng napaka higpit at punong-puno ng pagmamahal na yakap ang maliit nitong katawan.

".How are you doing my son? Are you good now?!"Paglalambing na saad ko matapos namin magyakapan.

He shook his litte head with a warm smile in his lips.

".I'm good mama! Doctor said,i can now play a game whenever i want."Malapad na ngiti nitong aniya.

Muli ko siyang ikinulong saking bisig at dinama muli ang aming yakapan.

I really missed him and i'm so glad that he's fine. Kahit papano lumuwag ang pakiramdam ko.

".I missed you mama! And i'm sorry for being rude to you the other day. I swear, i won't get mad at you again. Promise mama, i love you so much!"Senseryadong aniya sabay punas nito sa kanyang luha.