JEU

GAME 45

AC's POV

"Enrico Zorion B. Montefalco"

Pangalang nakasulat sa isang companion black granite na may malaking picture ni kuya.

"Sana it's Avery Charlotte B. Montefalco nalang, 'no? Wala na sanang nahihirapan ngayon." Sa pagbigkas ko ng mga katagang yon, lumakas bigla ang ihip ng hangin. Hindi ko alam kung pagtutol ba ang ibig sabihin nun o pagsang-ayon.

I-rub my arms using my hands at dahan-dahang pumasok sa loob at umupo sa couch.

I barely go here before, na kahit na undas pinipili kong hindi pumunta dito.

Pero ngayong taon, nakapunta na ako sa pangalawang pagkakataon considering patapos palang ang September.

"Baka naman it's a sign na we will see each other na. Who knows, di ba? Malay natin next year or next month or next week or tomorrow." Para ako ditong baliw na nagsasalita at kinakausap ang himlayan ni kuya.

"Pero kuya honestly, I'm not ready anymore. Kung dati gustong-gusto ko na, ngayon natatakot na ako. Pano sila mommy and daddy? How about our grandparents? All of them are expecting to have grandchildren and great grandchildren pa, right? If I'll die early, we can't fulfill those dreams. Wala ng magpapatuloy ng angkan natin." I laugh with the thought pero yung luha ko tulo lang ng tulo as I remember what happened earlier before I go here.

*Flashback*

"NO! NOT AC! NOT HER! I LOST MY SON ALREADY. I will not let my princess die also. I can't, dad. Not AC! I'll rather die than her." Pahina ng pahina ang boses ni mommy sa loob ng kwarto nila.

I knocked twice pero di ata nila narinig kaya I opened the door nalang and yun ang bumungad sakin.

What does she meant by that? Am I dying?

Kinabahan ako pero kahit unti-unting humihina ang tuhod ko, I still manage to eavesdrop.

"Shhh, I will not let that happen even. I will bring her anywhere, kahit saang parte pa yan ng mundo, magamot lang ang unica ija ko." Dad tried hushing mom pero iyak pa rin ng iyak si mommy.

What's happening? Di ba my condition is not serious pa naman? Yun yung sinabi sakin ng doctor.

Katahimikan ang namayani sa loob ng kwarto nila at tanging iyak lang ni mommy ang maririnig mo.

"It's my fault. Kung di ko nalang sana pinilit na magkaroon siya ng exact genes as Enzo baka di sana to mangyayari." Sisi ni mommy sa sarili niya.

I'm really lost with what is happening. I got different disease from kuya, right? Ano ang sinasabi niya?

"No one's at fault here. Nagagamot siya, that's for sure. I promise you that." Dad assures mom and kisses her forehead.

Sa sobrang panghihina ng tuhod ko, I try holding at the doorknob to have some support pero it's a wrong move pala kasi tumunog ito.

"Prei." Mahinang tugon ni daddy and si mommy napatingin sakin na halatang nagulat.

"I'm sorry. I didn't mean to eavesdrop." Kahit pigilan ko man ang sarili ko sa pag-iyak, kusang tumulo ang mga luha ko. Fuck! Traydor kang mata ka.