GİTMENE İZİN VEREMEM |1+2|

35. BÖLÜM PART 2

Beğenileri ve yorumları eksik etmezseniz sevinirim. İyi okumalar. 🌹  

Yağmur'dan

Savaş yüzüme korku ile bakıp elini burnuma koyduğunda "Kanıyor." dedi korkuyla. Ellerimi açıp baktığımda avcumum içinin kanlı olduğunu gördüm. "Sakin ol, ben ilk yardım çantası getirmiştim biraz bekle, Mert sen benimle gel çantamın nerede olduğunu göster." Ecrin'le birlikte hemen ayağa kalkan Mert koşarak mavi renkli çadıra doğru gidip bir kaç dakika sonra Ecrin elindeki ilk yardım çantasıyla gelip hızlı bir şekilde çantanın içindeki pamuğu çıkarttı.

"Sakin ol ve burnundaki elini çek." Dedi sakince. "Acıyor." diye inledim gözlerimden sıcak inen yaşlarla. Savaş eliyle burnumdaki elimi çekip, "Biraz dayan biliyorum fazla acıyacak ama dayanmalısın." Savaş'ın bu ukalâ hâli beni iyice sinirlendirmişti. Savaş'a dönüp ölümcül bakışlarımı üzerine diktim. Bir şey söylemedim. O, zaten benim ne demek istediğimi gayet iyi anlıyordu.

"Dik otur ve başını öne eğ." Ecrin'in komutuyla gözlerimi Savaş'tan çekip Ecrin'in dediğini yaptım. Ecrin, elindeki pamuğu bana verip, "pamuğu burbunun altına koy damlamasın." dedi. Dediğini yapıp burnumun altına pamuğu koyup burnumdan akan kanın akmasını izledim. Bir kaç dakika sonra Ecrin, baş parmağı ile işaret parmağını burun kemiğime bastırınca isteksizce bağırdım.
"Aaa!"
"Çok mu acıyor?" Dedi üzüntüyle Ecrin.
Yok ya ben keyfimden bağırıyordum. İçimdeki siniri dışarı çıkararak, "Evet!" Diye bağırdım. Ecrin, "Biraz dayan eğer kanaman durmazsa hastaneye gideriz."
Başımı olumlu anlamda sallayıp bir şey söylemedim.

Bir kaç saat sonra burnumun sızısı iyice geçmiş kanaması durmuştu. Ama Savaş'la aramdaki soğukluk geçmemiş hâlâ sert rüzgarlar yerleri silip süpürüyordu. Sinirim normalde çabuk geçerdi ama şu an Savaş'a baktıkça iyice küplere biniyordum. Bir insan özür dilemez miydi? Dilememişti. Sanki topu ben atmıştım.
Hödük!
Gözlerimi yerden alıp karşımda oturan Savaş'a diktiğimde Savaş'ın gözlerinin zaten bende olduğunu anladım.

Gözlerimi çekmedim. Savaş'ta benden çekmedi. Pişmandı sanki gözleri, benden özür diliyor gibiydi. Dili söylemese bile gözleri sanki benden özür diliyordu. Savaş ben bunları düşünürken gözlerini benden ayırmadan ayağa kalktı ve bana doğru yaklaştı, bir şey söylemedim sadece yüzüne bakmakla yetindim. Savaş dudaklarını aralayıp '' Kalk.'' dedi normal bir sesle. Bir şey söylemedim. Özür dilememişti. Birde onun dediklerini yapacak değildim.

Tek kaşımı kaldırıp,
''Seninle geleceğimi mi sanıyorsun? Şu burnumun haline bak kırılmasına ramak kalmıştı.'' dedim bağırarak. ''Yağmur,'' dedi Savaş, '' kalk yoksa kaldırmasını bilirim.'' dedi aynı sakinlikle. ''Ne yaparsın Savaş? Bu sefer de kolumu mu kırarsın yoksa?'' bu sakinliği beni çileden çıkartıyordu doğrusu. Savaş sadece yüzüme birkaç saniye bakmakla yetindi ve
''Arkamdan gel.'' deyip arkasını döndükten sonra yürümeye başladı. Arkasında gitmeye hiç niyetim yoktu fakat Mert bana dönüp, ''Söylemek istediği özel bir şey olmalı.'' dedi.

Belki özür diler umuduyla oflayarak Savaş'ın arkasından gitmek için ayağa kalktım ve yavaş adımlarla Savaş'ı takip etmeye başladım. Savaş, Mert ve diğerlerinin göremeyecekleri bir yere yürümeye devam etti ve koca bir çınar ağacının arasına girdi. Adımlarımı hızlandırıp Savaş'ın yanına gitmeye başladım. Zira ormana kaybolmaya hiç niyetim yoktu.

Savaş'a yaklaşıp arkasından
"Neden buraya geldik?'' dedim huysuz bir şekilde. Savaş birden arkasını dönüp beni çınar arağacına yasladı. Birden olduğum yerde kaskatı kesildim. Uzun zamandır Savaş'ın ani yakınlaşmalarına maruz kalmıyordum. Kalbim uzun zamandır unuttuğu ritme tekrar kavuştu ve çıkacakmışçasına atmaya başladı. Başımı kaldırıp Savaşı'nın gözlerine baktığımda Savaş'ın gözleri burnunun üstünde olduğunu gördüm. "Ne yapıyorsun?" Dedim heyecanla. Kalbim hızlı atmaya devam ettikçe heyecanımda onar oranla artıyordu. Savaş, bir elini belime diğer elini ise yanağıma koyduktan sonra yavaşça burnumu öptü. Birden kaskatı kesildim. Ne yapıyordu şimdi bu dengesiz?