People Who Don't Exist . Exo

من اسمی ندارم

• شخصیت های موجود در این داستان فقط از نظر نام و برخی از جنبه های شخصیت شبیه به افراد واقعی هستند. این یک اثر داستانیه. شخصیت های اصلی این داستان مالکیت معنوی ذهن من هستن. داستان بدون هیچ سودی نوشته میشه، و لطفا تصور تون رو از هنرمند های واقعی بر اساس این قضاوت نکنید.

• یادداشت
ممنون میشم نظرات و رأی ها رو فراموش نکنید. خواننده ساکت و روح نباشید

برای آشنایی با این گروه به کتاب شناخت کی پاپم مراجعه کنید:

قسمت اول

*داستان از نگاه سوهو*

من اسمی ندارم. زمانی داشتم ولی دیگه نه. حالا فقط یه لقب دارم. سوهو به معنی فرشته ی نگهبان. یکم طعنه آمیزه ولی تنها چیزیه که دارم.

شاید انتظار داشته باشین داستان از زمانی شروع بشه که من با خانوادم بودم و یه پسر معمولی دبیرستانی. اما داستان زندگی من از روزی شروع میشه که مُردم.

زندگی عادی ای داشتم. همیشه دانش آموز نمونه بودم. بی هیچ سرپیچی از قوانین. حتی 1 دونه تاخیر هم نداشتم. مادرم "وکیل" بود و پدرم استاد "علوم سیاسی" یکی از معتبرترین دانشگاه های کشور.

نمی تونستم بیشتر از این توقع داشته باشم ولی باز هم بیش از این داشتم. خانواده ام چند موافق نبودن که من با یه پسر قرار بذارم ولی چون جین واقعا پسر خوبی بود و همدیگه رو دوست داشتیم اعتراضی هم نکردن به شرطی که حواس مون به رفتار هامون باشه و با کسانی که مخالفن درگیر نشیم.

{*بلی، جین از بی تی اس. مهمه...}

اما همه چیز رو تو یه شب از دست دادم. شایدم بهتر باشه بگم چند ساعت... یا حتی چند دقیقه...

شب تولد 18 سالگیم که با یه جشن دونفره توی پارک شروع شد. جین یه برنامه ی کامل چیده بود که آخریش شامل یه سوپرایز تو چرخ و فلک بزرگ میشد.

اون شب قبل از سوار اون چرخ و فلک شدن من همون پسر معمولی قبلی بودم. اسمم کیم جون میون بود. و دست پسری که دوستش داشتم گرفته بودم اما بعد از پیاده شدن از اون چرخ و فلک من مظنون به قتل بودم.

چطوری می تونستم ثابت کنم که من جین رو از روی اون چرخ و فلک بزرگ هل ندادم؟

جزئیات اون شب اونقدر تلخ و تیز و برّنده س که نمی خوام بیادشون بیارم.

اما من مجرم شناخته شدم. به همین سادگی.

اون حادثه تو تولد 18 سالگیم اتفاق افتاد و به عنوان یه پسر 18 ساله من بزرگسال تلقی شدم. اگه حتی یک روز زود تر اتفاق می افتاد به علت زیر سن قانوی بودن فقط به موسسه ندامتگاه نوجوانان فرستاده میشدم... یا یه همچین چیزی... اما حالا...