Merhaba kadim dostum.
Bu sabah işten çıktıktan sonra arkadaşlarla buluştuk. Beraber kahvaltı ettik. Güzel vakit geçirdik. İki gündür uyumuyordum ve bugün kısa dönüş yapacağımdan - yani işten sabah 08:00'de çıkıp, 16:00'da gideceğim için erkenden eve gelip yattım. Vardiyalı çalışmanın en kötü yanı da bu zaten. Annem diyalizdeydi, dolayısıyla onu göremedim. Bu aralar uyku problemi çektiğim için çok zor uyudum. İnsanın kafasında onlarca tilki dolaşırken uyuması gayet güç oluyor. Buna çözüm olarak TV açık vaziyette yatıyorum. Uyumak için birebir. Bir ara televizyon izlerken uyumanın hafızayı gereksiz bilgilerle doldurduğu için hafızaya zarar verdiğini okumuştum lakin uyku ilacından daha sağlıklı bir yöntem olduğu tartışmasız bir gerçek. Uyandığım gibi de traş olup, duş alıp çıktığım için onunla ilgilenecek vakit bulamadım. Şimdi ise işteyim ve gün bitmek üzere. Eve gittiğimde ilk işim ona bakmak olacak. Uyumuş olmasını temenni ediyorum lakin çektiği acılar uyutmuyor onu.
Neyse güncem, uzun lafın kısası artık daha iyiyim ve hayat beni yıpratmak için ne kadar çırpınsa da, ben inadına güçlü olup, hayat karşısında dimdik duracağım. Hayat problem çözmektir derdi hep babam. Kaldı ki problem olmadıkça mutlu günlerinin kıymetini bilemiyor insan...
Sağlıcakla.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Günce
NonfiksiYazılarımın bana zarardan başka hiçbir şeyi olmuyor. Tek bir faydasını görmedim bugüne kadar. Önceleri acaba ileride bir faydasını görebilecek miyim diye düşünürdüm, şimdi ise bir zararını görmesem bari diyorum. Keşke kötüye giden tek şey benim ruh...
