Merhaba kadim dostum...
Farkındayım. Yine yazmayalı uzun zaman oldu. Çok uzun. En azından benim için. Durumun vehametimin farkındayım ve bu benliğimi ziyadesiyle tedirgin ediyor. İyi değilim sırdaşım. Artık kendimi hastalıklara, parasızlığa, huzursuzluğa ne kadar kayıtsız kaldıysam da bir sorun var. Aslında bir silsile. Zincirleme sorunlar silsilesi. Başta annem olmak üzere, ev ahalisinin durumu giderek kötüye giderken benim bu süreçten zaiat almadan çıkmam beklenemezdi. Ben de zaten bekliyordum. Ancak benim öngördüğüm kendimde bir takım psikolojik sorunlardı. Ama vücudumda cereyan eden sanki psikolojik değil de tamamen fiziksel. Önceleri kendimde anormal öfke nöbetleri gördüğümden bahsetmiştim. Şimdi ise ev halkının sinirleri tamamen gergin olup, birbirini paralarken, ben o kadar sakin ve kayıtsızım ki... Normal insanların filmde izlese gözyaşı döneceği dramları en sevdiğim insanların başrolünü oynadığı bir sahnenin ortasında bizzat şahit olmama rağmen ben son derece sakin ve metanetliyim. Hindu inekleri kadar sakin. Fakat bunun yanı sıra hiç olmadığı kadar uykusuzluk ve baş ağrısı sardı bedenimi. Uyku ilaçları ve ağrı kesicilerle dolduruyorum midemi. Biraz önce içtiğim uyku ilacının etkisi yavaş yavaş kendini gösterirken, elimdeki kalemin giderek ağırlaştığını hissediyorum. Daha fazla kendimi zorlamadan sözlerime buradan son vermek en doğrusu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Günce
NonfiksiYazılarımın bana zarardan başka hiçbir şeyi olmuyor. Tek bir faydasını görmedim bugüne kadar. Önceleri acaba ileride bir faydasını görebilecek miyim diye düşünürdüm, şimdi ise bir zararını görmesem bari diyorum. Keşke kötüye giden tek şey benim ruh...
