Günce

09.07.2014

Merhaba kadim dostum.

Herkeste bir dünya kupası heyecanı var. Yarı final maçları oynanıyor ve Ramazan'ın heyecanıyla harmanlanıp, insanların içinde eşsiz bir tat bırakıyor. Ben mi? Benim de içimde bir şey var ve bunun eşsiz bir tat olmadığı kesin. Oruç mu? Hayır. Ben de bir şey tutuyorum fakat bu tuttuğum şeyin oruç olmadığı aşikar. Bizim eve Ramazan uğramıyor. Dünya Kupası da açıkçası kimsenin umrunda değil. Meydanlar iftardan sonra Ramazan Şenlikleri ile beraber hınca hınç doluyor. Bense gece işe gitmeden önce bir ya da iki saat dışarıda dolaşıyorum. Arkadaşlarla buluşup vakit geçiriyorum. Hastalık dışında başka konulardan konuşmak beni biraz olsun rahatlatıyor. Artık kendimi her ihtimale karşı hazırlamaya çalışıyorum.

Annem bugün de acılar içinde kıvrandı. Bugün de çok ağladı. Onu bu şekilde görmenin vücudumda bırakmış olduğu duyguları kelimelere dökmenin imkanı yok. Sanki birdenbire roller değişti ve o çocuk, ben ebeveyn haline geldim. O, benim kollarımın arasında ağlıyor ve ben onu teselli etmeye çalışıyorum. Biraz daha sabret, hepsi geçecek diyorum. Fakat şöyle bir durum var ki o bir çocuk değil ve bana inanmıyor. Peki ya ben kendime inanıyor muyum? Bilmiyorum. En umutsuz vakalarda bile içimde her daim bir umut filizi büyütmeye özen göstermişimdir. Fakat şimdi ne düşündüğümü kestiremiyorum. Kendimi bir garip hissediyorum. Sanki, nasıl desem? Hazır gibi. Her an her şeye metanetle karşılık verebilecek güçlü bir adam var sanki aynanın içinde. Küçük yaştan itibaren yaşadığım hastalık, parasızlık ve günlüğüme dahi yazamayacağım yığınla şey yaşamak, ufak yaştan hamurumun kuvvetle yoğurulmasına sebep oldu. Evet. Artık kendimi güçlü hissediyorum ve bu his bana ziyadesiyle iyi geliyor. Annemin her zaman yanında olacağım ve bu güç ona da güç katacak biliyorum. Ona bakan gözlerimdeki dirayet, şifa olacak onun için. O beni bu dünyada gerçekten seven tek kadın ve bu kadın beni karnında taşıdıysa, benim de onu sırtımda taşımak boynumun borcudur.