RUYI

၂၃။ ဝမ္ေဖး ေနမေကာင္းဘူး

Ruyi သူနဲ႔ မေတြ႔ရတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ။ အေစခံေတြကို ေမးရင္လည္း သူ အလုပ္မ်ားေနတယ္လို႔သာ ေျပာၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ Ruyi႕ မ်က္လံုးကို တည့္တည့္ၾကည့္ၿပီး သူတို႔ မေျပာရဲၾကဘူး။ 

Ruyi မေက်နပ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ Ruyi႕ ခံစားခ်က္ကို မေျပာရဲဘူး။ Ruyi နာက်င္ေနရတယ္။ ဒါေပမယ့္ Ruyi မထုတ္ျပရဲဘူး။

မနာပါဘူး…မနာပါဘူး…မနာပါဘူး…

အေစခံေတြ Ruyi႕ နား မေရာက္ခင္မွာပင္ Ruyi ေသြးမ်ားအန္ခ်လိုက္သည္။ ေအာ္သံမ်ားက အခန္းတြင္း ျပည့္ႏွက္သြားၿပီး အခ်ိဳ႕က အခန္းထဲမွ ေျပးထြက္သြားၿပီး အခ်ိဳ႕က Ruyi႕ နား ေျပးလာၾကသည္။ Ruyi႕ လက္ခုပ္ထဲမွ ေသြးမ်ားကို ၾကည့္ကာ Ruyi ကိုယ္တိုင္ပင္ အံ့ေၾသာမိသည္။
အရင္က ဒီလို မျဖစ္ဖူးပါဘူး။  Ruyi႕ အတြက္ နာက်င္မႈသာ ႐ွိခဲ့သည္။ ေသြးအန္ျခင္းမ်ိဳးေတာ့ မ႐ွိခဲ့။ ဝမ္းတြင္းမွ ပ်ိဳ႕တက္လာေသာ ေသြးမ်ားကို ထိန္းကာ Ruyi ေရခ်ိဳးကန္ဆီသို႔ ေရာက္ေအာင္ ေျပးလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ လမ္းတစ္ဝက္မွာတင္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေျခေခ်ာ္ လဲက်သြားသည္။

"Ruyi!"

မင္းသား၏ ေဒါသအျပည့္ႏွင့္ ေအာ္သံက အခန္းတြင္း႐ွိ လူတိုင္းကို ထိတ္လန္႔ေစသည္။ သူ Ruyi႕ ကို ဆြဲေပြ႔လိုက္ေသာအခါ ပြင့္ဟေနေသာ ဝတ္ရံုသည္ သူ႔လည္ပင္းေပၚက အနီေရာင္ အမွတ္မ်ားကို လွစ္ဟျပေနသည္။ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ အေမႊးနံ႔က ပို၍ ေခ်ာင္းဆိုးေစခ်င္သည္။ Ruyi အသက္႐ွဴရန္ လိုအပ္ေသာေၾကာင့္ သူ႔ကို တြန္းထုတ္လိုက္သည္။

"Ruyi!"
သူ Ruyi႕ ေမး႐ိုးကို ဆြဲကာ မ်က္လံုးခ်င္း ဆံုေစလိုက္သည္။

သူ႔ကို တြန္းထုတ္ေနေသာ Ruyi႕ လက္မ်ားကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈကာ အိပ္ေဆာင္သို႔ ေပြ႔ေခၚသြားသည္။

"ဝမ္ေဖးအတြက္ ေဆး ဘယ္မွာလဲ?"

မင္းသား Ruyi႕ ကို ပိုးသား အေပၚထပ္ႏွင့္ ခပ္တင္းတင္း ဆြဲပတ္လိုက္သည္။ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ Ruyi႕ ကို ဖက္ထားၿပီး တစ္ဖက္က ေဆးပန္းကန္ကို ကိုင္ထားသည္။  Ruyi႕ ခႏၶာကိုယ္ကေတာ့ တဆတ္ဆတ္ တုန္ခိုက္ေနသည္။ တံေတြး မ်ိဳခ်ရန္ပင္ ခက္ခဲေနေသာ္လည္း Ruyi ေဆးကိုေတာ့ ဝင္ေအာင္ ႀကိဳးစားလိုက္သည္။

"ထြက္သြား!"
မင္းသားသည္ သူ႔ ဝတ္ရံုကို ဆြဲခြၽတ္ေနရင္း အားလံုးကို ႏွင္ထုတ္လိုက္သည္။ 

ေတာင့္တင္းေသာ သူ႔လက္ေမာင္းမ်ားၾကား Ruyi တုန္ခိုက္ေနရင္း တံခါးေပါက္နားတြင္ မိန္းမလွ တစ္ဦး ရပ္ေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္သည္။  သူမ၏ မ်က္ဝန္းတို႔က ေရေသလို တည္ၿငိမ္ေနသည္။ အေဖက တျခား မိန္းမႏွင့္ ႐ွိေနခ်ိန္တြင္ အေမ ဒီလို အၾကည့္မ်ိဳးႏွင့္ ၾကည့္ေလ့႐ွိသည္။ ဘယ္သူမွ မသိတဲ့ အဓိပၸါယ္ မ်ားစြာကို ဖံုးကြယ္ထားေသာ မ်က္ဝန္းမ်ိဳး…

"Ruyi ေနေကာင္းသြားပါၿပီ…"
အဝတ္ ကင္းမဲ့ေနေသာ သူ႔ရင္ဘတ္ကို Ruyi တြန္းလိုက္သည္။
"စိုးရိမ္စရာ မ႐ွိေတာ့ပါဘူး…Ruyi…မလို…"

သူ Ruyi႕ စကားကို လံုးဝ လ်စ္လ်ဴ႐ႈကာ Ruyi႕ ကိုယ္ကို ပတ္ထားေသာ ပိုးစကို ဖယ္လိုက္သည္။ တြန္းထိုး႐ုန္းကန္ရင္းႏွင့္ပင္ Ruyi႕ အဝတ္အစား အကုန္လံုးကို ဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္။ သူ႔ရဲ႕ ေခ်ာေမြ႔ေသာ အသားႏွင့္ ထိမိကာမွ Ruyi ဘယ္ေလာက္ ေအးခဲေနမွန္း သိလိုက္ရသည္။

"မင္း ဘာလို႔ အရမ္းတံုးရတာလဲ? မင္း နာက်င္ေနရင္ မင္း ေသာက္ရမယ့္ ေဆးကို ေတာင္းေလ! မင္းမွာ ပါးစပ္မပါဘူးလား!? ဟမ္…!!"

Ruyi႕ အျပဳအမူေတြကို Ruyi ကိုယ္တိုင္လည္း နားမလည္ေတာ့ေပ…

"ငါ့ကို စိတ္ပူေအာင္ လုပ္ရတာ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္ေနလား?"

TN-သူ႔ဟာမေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ပါးေနၿပီးေတာ့မွ စိတ္ပူတယ္ဆိုပဲ 😏

ေနာင္တမ်ားႏွင့္ Ruyi႕ ပါးျပင္တစ္ေလ်ွာက္ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာသည္။

T- မငိုပါနဲ႔ ကေလးရယ္ ရင္ေတြ နာလို႔ပါ 😭

"ေတာင္းပန္ပါတယ္…"
Ruyi ေျပာႏိုင္တာ ဒါပဲ ႐ွိသည္။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္…"

Ruyi ေနာင္တမ်ားႏွင့္ ငိုေႂကြးေနခ်ိန္တြင္ သူ Ruyi႕ ကို ေပြ႔ဖက္ခဲ့သည္။

"တစ္ကယ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္…"

Translator-Vipvkook