RUYI

၂၄။ သဝန္တိုေနတာလား...?

Ruyi ႏိုးေတာ့ အခန္းတစ္ခုလံုး မဲေမွာင္ကာ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ လက္ေခ်ာင္းအခ်င္းခ်င္း ယွက္သြယ္ထားေသာ လက္တစ္စံုကို အေမွာင္ထဲတြင္ပင္ ျမင္ေနရသည္။ သူ႔ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက Ruyi႕ လည္ပင္းႏွင့္ ပခံုးသားေပၚ ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ Ruyi သူႏွင့္ ေဝးရာသို႔ ေရႊ႕လိုက္သည္။

"အခုထိ ျငင္းေနတုန္းလား…?"

သူ႔အသံက ဝမ္းနည္းမႈ စြက္ကာ နာက်င္ေနပံု ေပၚသည္။

"အခုကစၿပီး Ruyi ေဆး ပံုမွန္ ေသာက္ပါမယ္…ေနာက္ထပ္ မင္းသားကို ဒုကၡ မေပးေတာ့ပါဘူး…"

"အစကတည္းက ဘာလို႔ မေသာက္လဲ…? အဲ့လိုဆို ငါ မင္းဆီကို လာစရာေတာင္ မလာဘူး…! ဒါမွမဟုတ္ ဒီအေဆာင္မွာ ႐ွိတဲ့ အေစခံ အားလံုးကို ေမာင္းထုတ္ရမွာလား?"

"မဟုတ္ဘူး…?"
Ruyi အမွားေၾကာင့္ သူမ်ားကို ဒုကၡ မေရာက္ေစခ်င္ဘူး…
"Ruyi႕ အမွားပါ…Ruyi မွားတာ…"

"ဘာလို႔ မင္းအမွားလဲ…?"
Ruyi႕ လက္မ်ားကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး သူက ေမးသည္။

"Ruyi…နာေနေပမယ့္ ဘာမွ မေျပာခဲ့ဘူးေလ…Ruyi ေဆး…ေဆးကို ေတာင္းခဲ့…သင့္တာ…"

"ဒါဆို ဘာလို႔ မေတာင္းခဲ့တာလဲ?"

Ruyi မေျဖခ်င္ေသာ ေမးခြန္းကို သူက အတင္းအက်ပ္ ေမးေနသည္။

"ေျပာေလ…မဟုတ္ရင္ မင္းကိုေရာ၊ အေစခံ တစ္ေယာက္ပါမက်န္ အကုန္လံုးကို အျပစ္ေပးမယ္…"

"မ…မလုပ္ပါနဲ႔…"

"ဒါဆို ကိုယ့္ေမးခြန္းကို ေျဖေလ…"

Ruyi တုန္ရင္ေနေသာ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို ဖိကိုက္လိုက္သည္။

"Ruyi…မင္းသားကို မေတြ႔ရတာ အေတာ္ ၾကာေနၿပီေလ…"
Ruyi႕ အျပစ္ကို ဝန္ခံရင္း တုန္လႈပ္ေနမိသည္။
"မင္းသားက ကိုယ္လုပ္ေတာ္ေတြနဲ႔ ႐ွိေနတာကို Ruyi…သိပါတယ္…ဒါေပမယ့္…Ru…Ruyi က မင္းသားနဲ႔ ထမင္း တစ္နပ္ေလာက္ပဲဖစ္ျဖစ္ အတူတူ…စားခ်င္လို႔…"

တိတ္ဆိတ္ျခင္းက Ruyi႕ ႏွလံုးခုန္သံကို ျမန္ေစသည္။

"Ru…Ruyi"
မင္းသား၏ လက္ဖဝါးထဲမွ ေအးစက္ေနေသာ Ruyi႕ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။
"Ruyi ေနာက္ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး…!"