PERESTİŞ

1

Azra'ya merhaba diyebilirsiniz.

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

"Ya bu sefer gerçekten suçum yok ama benim."

"Ben anlamam Azra, bu seni son uyarışımdı topla eşyalarını terk et yurdu."

Elimle yüzümü sıvazlayıp dudağımı ısırdım sertçe. Aptal Azra ne demeye bulaşıyorsun sen o kızlara sanki.

"Tamam bari başka yurt bulup çıksaydım?" Son bir şans diye umut etsem de Benay hanım bakışları ve çatık kaşlarıyla bunun imkansız olduğunu suratıma vurmuştu.

"Eşyalarımı toplayıp gidiyorum alın başınıza çalın yurdunuzu." Kapıyı sertçe kapatıp çıktım odadan.

Bak gel delirme şimdi. Kapıda atıldığım gün kına yakacak kız ordusu merakla beni bekliyordu resmen.

"Tepe tepe kullanın kına da yakarsınız artık paçozlar."

Odama girip dolabın üstündeki valizime uzandım. Parmak uçlarımda yetiştiğim valizi tutup indirdiğimde üstündeki tozları ıslak mendille sildim hemen.

"Azra gidiyor musun?"

"Evet." Gözlerimi devirip elbiselerimi askılarıyla birlikte valize doldurmaya başladım.

Ne? Askıları buraya bırakacak halim yoktu. Hepsi benimdi hepsi.

İç çamaşır çekmecemdekileri tek tek düzenli bir şekilde yerleştirecek vaktim yoktu.

Ne kadar hoşuma gitmese de çekmeceyi direk boşalttım valize.

Evet toplanmıştım işte. Üstüme beyaz kumaş bir şort ve siyah kare yaka tişört giyip kahverengi saçlarımın arasına gözlüğümü tutturdum.

"Bir ihtiyacın olursa ara beni bak merak ederim."

"Günce şu yurttaki tek düzgün kız sensin beni değil kendi geleceğini kurtarmaya bak sen kaç kurtul bu yurttan tatlım." Omzunu sıvazlayıp yalandan gülümsedim.

Okuma kitaplarımı doldurduğum valizimi de diğerinin yanına çekerken nevresim takımlarımı unuttuğumu son anda fark etmiştim.

Homurdanıp onları sökmeye başladım.

"Dur poşet vereyim ben." Günce karton bir torba getirdiğinde teşekkür edip yastık kılıfımı da söktüm.

Valla ben biraz deli olabilirdim ama salak değildim yani.

Yeni gelen getirsin kardeşim. Nerede kalacağım belli değil daha. Yurtlarda almıyor yani.

"Akşam çıkacak mısın sahneye?"

"Artık paraya daha çok ihtiyacım var. Mecburum bir an önce yurdu halledeyim. Sonrasına sonra bakarım." Valizleri çekerek odadan çıktım.

Gözlüğümü takıp son bakışımı atarken bu yurda kurtulduğum için bir nebze mutluydum aslında.

Babam okula yakın diye buraya yerleştirmişti beni. Yemin ediyorum bilse ki burada kızının psikolojisi bozuluyor vallahi bir dakika tutmazdı.

Babam demişken.

Allah benim belamı verdi de yeni mi haberim oluyor acaba benim? Böyle bir şey mümkün mü ya!

Cüzdanımdaki paraya baktım. Öğrenci insandım ben. Aylık bursum bir de yurt param vardı. Bir de canlı müzik sayesinde kazandığım para. Oda olmasa yanmıştım zaten.

Bu zamana kadarki biriktirdiğim paramla ev tutabilirdim. Ama yurt bulmak zor olacaktı.

Sahilde bir banka altıma valizimdeki dergilerden birini koyup oturduktan sonra bilgisayarımı ve taşınabilir internetimi çıkardım.