IKAW?

"s-si Willie Kyle Monteverde po. ang kapatid ni Kelly..!" hindi ko na napigilang mapahagulhol..

"dyosko.  salamat naman .. !" napatawa sila mama at papa.. at nagyakapan sa harap ko.

"nak! di dapat masaya ka diba? may pag asa pang makakita ang kakambal mo! bakit ka umiiyak jan!"

pinunasan ko ang mga luha ko saka pilit na tumawa. kahit napakahirap magkunwari na masaya.

"hindi ako malungkot ma pa. ang totoo masaya po ako.. dahil hindi magtatagal.. makakakita na ulit si Utol.. haha.. makakakita na sya..!"

tumatawa... pero bumabagsak. ang mga luha ko.

nakatitig sila sakin..

"ma, pa. Tear's of joy po kasi ito. .. napapaiyak po kasi ako dahil sa sobrang tuwa. hehe.  ihanda na po natin si utol.. ililipat po kasi sya ng Hospital.. excited na po akong maging normal na ang paningin niya.. "

sabay ayos. ng mga gamit ni utol..

nakatingin lang si mama at papa sakin.. alam kong nararamdaman nilang nagkukunwari lang ako. pero hindi lang nila ako pinupuna. 

"s-sige.. anak.. mahal.. kausapin mo na ang doctor dun. kamk na ni Mike bahala dito.. " si papa. 

tuloy lang ang paghikbi ko.. habang inaayos ang mga gamit ng kapatid ko.

nasasaktan ako ng sobra..

******

Kaagad na inilipat si Mark sa mas mahal na Hospital..

kung saan doon maraming surgeon na mas magaling sa karamihan..

medyo magulo lang kasi andaming doctor na nagsitakbohan papuntang emergency room.. dahil siguro sa inaagapang paciente. 

agad na ini- schedule ang operation niya.  labis na tuwa ang nararamdaman ng mga magulang ko.

masaya ako para sa kanila. sobrang mahal ko ang pamilya na meron ako. kaya lahat ng bagay na kilangan kong gawin.. para sa kanila. gagawin ko. wag lang sila mahirapan..

kaagad ko ding tinawagan si Gilfer at pinaalam sa kanya . kung saang Hospital inilipat si Mark..

hindi nagtagal pinuntahan narin kami ni Kyle...

"Kamusta na sya? " malungkot ngunit may bahid na pag alala sa mukha niya.. alam kong si Kelly ang tinutukoy niya..

mukhang nakakaya na niya ang katawan niya ngaun.. nakarecover na rin sya sa mga pambubugbog na natamo niya. .. 

"umalis sya .. matapos namin mag usap. ... naawa ako sa kanya.. dahil sobra ko syang nasaktan.. pano mo to natitiis?" muli naman tumulo ang mga luha ko.

"mahirap sakin .. to.. alam mo yan .. gusto ko lang siya iiwas sa kapahamakan.. kung hindi lang sana matigas ang ulo niya. hindi ko gagawin to!"

"hindi na niya ako mapapatawad!" puno ng hinagpis kong tugon..

"hayaan mo.  tutulongan kita para maintindihan ka niya.. " sabay yakip sa balikat ko..

kung maintindihan pa niya ako..

pano kong hindi dahil.. binalot na ng galit ang puso niya...

hindi na ako umiimik pa. umiyak nalang ako..

"bukas na bukas.. operation na ng kapatid mo. .. wag kayong mag alala. magaling ang surgeon na kinuha ko.  "

biglang nag ring ang phone niya..

"Mom?".

mommy pala niya..

"hey mom? why you crying?" natataranta niyang wika..