English love

Hoofdstuk 43

POV Riley

Ik ben helemaal klaar, maar moet nog een half uur wachten voordat ik naar school kan. Ik plof zuchtend op de bank en zie na een tijdje mijn ouders binnen lopen. Mijn vader kijkt streng en mijn moeder kijkt alsof ze het er niet helemaal, maar wel een beetje mee eens is.

Die moeten mij hebben of Aiden. Ze gaan aan de overkant van de tafel staan en trekken mijn aandacht. 'Hai, pap en mam,' glimlach ik zo gewoon mogelijk.

'Riley, is het waar dat je nog steeds met die James omgaat?' vraagt mijn vader streng. Ik zeg niks en zoek naar mijn woorden. Kom op, normaal heb je altijd wel een smoes, maar vertel je wel de waarheid en nu niks. Nu ik is niet de waarheid wil vertellen?!

'Euhm,' zeg ik mompelend. 'Riley,' zegt mijn vader boos. 'Lieverd, doe is rustig,' zegt mijn moeder. Ze komt naast me zitten. 'Ik ben toch ook voor zo'n jongen gevallen,' zegt ze en kijkt mijn vader aan. Hij zucht, maar houdt zijn emotieloze blik.

'Riley, je mag hem nooit meer zien. Op school praat je niet met hem en als ik je nog één keer met hem zie na school, krijg je huisarrest,' zegt hij.

Dit was het moment waarvan ik bang was. Ik was bang dat het door James zou gebeuren, maar het gebeurt door mijn bloed eigen vader. Mijn hart breekt in duizenden, nee miljoenen stukjes. Tranen vullen mijn ogen en ik sta boos op. Ik loop langs mijn vader, terwijl de tranen al langs mijn wangen rollen.

'Riley,' roept mijn moeder me nog na. Ik negeer ze en ren de deur uit. Ik ren en ren en weet eigenlijk niet waar heen. Tot ik ergens stop. Het is voor de deur van James. Ben ik helemaal hierheen gerent?

Ik klop aan de deur en de moeder van James doet open. 'Riley lieverd, wat is er gebeurt?' vraagt ze geschrokken. Er rolt een snik over mijn lippen en ik wil vragen naar James, maar er komt geen woord uit mijn mond.

Ik hoor iemand de trap af lopen en ik zie James half op de mobiel. Als zijn oog op mij valt springt hij zowat van de trap en is hij binnen twee secondes naast me.

'Wat is er gebeurt, prinses?' vraagt hij geschrokken. Ik sla mijn armen om hem heen en huil harder. 'I-ik,' verder kom ik niet. 'Sst, stil maar. Neem je tijd,' zegt hij troostend en ik knik.

Na een minuutje of drie ben ik pas gestopt met huilen. 'Wil je vertellen wat er is?' vraagt James bezorgd. Ik knik zacht. James zit op een stoel in de keuken en ik zit bij hem op schoot. Elizabeth had ons even alleen gelaten.

'I-ik mag je niet meer zien of spreken,' zeg ik zacht en er rollen meer tranen over mijn wangen. James blijft stil. Ik wil dat hij iets zegt. Iets zoals: het komt goed, of dat ik me geen zorgen hoef te maken. Maar hij zegt niks.

'James?' vraag ik zacht. Hij kijkt weer op. Ik zie dat zijn ogen waterig zijn. Ik sla mijn armen om zijn nek en knuffel hem. Hij knuffelt me terug.

'Het komt wel goed. Ik hou zo veel van je, ik kan je niet meer laten gaan,' zegt James zacht en hij gaat met zijn hand door mijn haren. 'Ik hou ook van jou,' zeg ik zacht en trek iets terug.

Ik kijk hem recht in zijn ogen. 'Riley, beloof me alsjeblieft één ding,' zegt James zacht. Ik knik. 'Wat je maar wilt,' zeg ik zacht. 'Blijf voor altijd bij me,' zegt hij. Ik knik. 'Dat doe ik, maar op één voorwaarde,' zeg ik en hij knikt. 'Als jij ook altijd bij mij blijft,' zeg ik met een klein glimlachje. Hij glimlacht en knikt voor hij zijn lippen zachtjes tegen de mijne laat bewegen.