English love

Hoofdstuk 12

POV Riley

Lachend zet ik de slagroombus terug. Het zit overal, behalve waar het moet komen en dat is zijn mond. Hij haalt het weg en lacht ook.

'Mijn beurt,'grijnst hij en schud de slagroombuis. Ik bijt op mijn lip, maar houd het niet meer en schiet in de lach. James fronst en kijkt naar de bus. Dan schiet hij ook in de lach. 'Mijn god, Riley...' grijnst hij en ik kijk onschuldig weg.

'Nou, je mag kiezen,' grijnst hij nu. 'Weet je? Ik sla de slagroom over,' lach ik. Hij grijnst en haalt de dop eraf. Ik stap naar achter en hij komt naar me toe. Zo beginnen we dus rondjes te rennen om het grote aanrechtblad.

Het lukt hem om me te pakken en grijnst. 'Nee, James,' lach ik. 'Mond open,' grijnst hij. (A/n Tranen rollen letterlijk over mijn wangen in deze scène, omdat het met slagroom gebeurt, denk ik met alles door... oke ik stop!)

'James?' Beide kijken we op naar de deur. Er staat een mooie vrouw met nette kleren aan en haar haren netjes naar achter gekamd. 'Hallo moeder,' zegt James netjes en hij gaat van me af. Ik zucht opgelucht en glimlach ongemakkelijk.

'Wie is deze meid?' vraagt ze met nog steeds geen emotie op har gezicht. 'Euhm, dit is Riley,' zegt James. Ik loop op haar af en steek mijn hand uit. 'Hallo, Riley. Ik ben de moeder van James, je mag me wel Elizabeth noemen,' zegt ze nu met een warme glimlach. 'Dank u wel,' glimlach ik terug. 'Alsjeblieft, laat die "u" vallen en noem me "je",' zegt ze lachend. Ik knik.

'Blijft ze hier eten?' vraagt ze enthousiast. James komt naast ons staan en wilt iets zeggen, maar zijn moeder is iets te enthousiast. 'We eten lasagne, vind je dat lekker?' vraagt ze. 'Euhm.' 'Moeder, kun je jezelf even rustig maken?' vraagt James. Ze kijkt hem droog aan.

'Hoezo? Ik vraag deze leuke meid gewoon of ze blijft eten,' zegt ze. Ik sta er maar ongemakkelijk bij. 'Anders vraag je haar gelijk ten huwelijk,' stelt James voor. 'Jaloers, lieverd?' lacht Elizabeth. James' ogen spreiden en zijn mond gaat open om iets te zeggen.

Het eindigt met een zucht. 'Mam, je gaf haar niet eens de kans om te antwoorden. Misschien wilt ze wel helemaal niet hier eten,' zegt James. Hij kijkt me aan. Ik grijns naar hem. Hij kijkt me neutraal aan. Alsof het hem niet uitmaakt welke keuze ik maak.

Ik richt me tot Elizabeth. 'Heel erg bedankt voor je aanbod, maar ik kan vandaag niet...' red ik James en mezelf eigenlijk ook. 'Oh, dat geeft niet. Dan doen we dat de volgende keer,' glimlacht ze. Ik knik enkel.

Ik kijk op de klok. 'Ik moet gaan,' zeg ik tegen James. 'Is goed. Ik zal de goede resultaten doorsturen,' zegt hij en ik knik dankbaar. Ik ga gauw naar de deur en trek mijn jas aan.

'Wil je dat ik je breng? Het is best wel een eindje lopen,' zegt een stem achter me. Ik draai me om en sta een paar centimeters van James af. 'Nee joh, dan moet jij je schoenen en zo weer aan doen. Ik loop wel,' lach ik. Hij lacht. 'Als het me een te grote moeite was, vroeg ik het niet.' Ik kijk in zijn blik. De zelfde twinkel is weer te zien. Ik haal mijn schouders op. 'Oke,' zeg ik en hij trekt zijn schoenen aan.

Samen lopen we naar zijn auto. Hij rijdt, best snel, naar mijn huis. Daar aangekomen, stopt hij voor mijn huis. Ik kijk James aan. 'Het was gezellig,' lach ik klein. Hij glimlacht schuin. Geen grijns, maar een glimlach. Ik voel mijn hart een sprongetje maken door het zicht.

'Oh, Riley,' zegt hij als ik uit wil stappen. Ik kijk om. 'Je bent iets vergeten,' zegt hij. 'Wat dan?' vraag ik. 'Dit,' zegt hij en ik krijg een grote klodder slagroom in mijn gezicht.

In eerste instantie schrok ik ervan, maar daarna lach ik. 'Ik krijg je nog wel,' lach ik. 'Daar houd ik je aan,' grijnst James. 'Bye,' zeg ik. 'Doei he,' lacht hij en ik stap uit de auto. Ik loop naar mijn deur en kijk nog één keer om. James schenkt me een knipoog en rijdt dan op hoog tempo weg.