A/N : Regular update na ulit ako rito sa HTLAB2. Thanks sa comments niyo last chapter. Nakakatuwa. Mas nainspire ako lalo. Ngayon ko lang nabasa ang mga reactions niyo dahil hindi ako nakapagbukas ng wattpad simula nung last update ko. Sana gano'n lagi. I love you all!
Add me on FB : KHIRA WP (Dyan ko pinost yung special chapter ng WYBHBM at dyan ko rin ipopost yung sa mga susunod ko pang stories. Nsa notes po.)
Join our FB Group : KHIRA'S STORIES
Twitter : @dhanaloveskhira
IG : dhalliejheane
I'm dedicating this chapter for the ONLY reader who keeps on saying it's useless to read HTLAB2. Kilala mo ang sarili mo. Nag-iisa ka lang at para sayo talaga 'to. Abangan mo pa yung mga susunod. Marami-rami ka pang dedication. Salamat sa pagiging negative mo. Enjoy. :)
Read before you vote. Don't mind my errors. Enjoy reading!
-
Fears
-
Humupa na yung sayang naramdaman ko kanina. Bumalik na rin sa normal ang aking paghinga. Pero yung puso ko, hindi ko mapakalma.
Pumikit ako at unti-unting bumalik sa aking isipan lahat ng matitinong katwiran at kadahilanan na nagpapabangon sa takot at pag-aalinlangan na saglit kong nakalimutan. After what we've done, how can we face the consequence of it? Are we going to fight together or am I going to face it alone? All my fears instantly came back. Bakit nga ba hindi ako nagkaroon ng kahit katiting na pag-aalinlangan sa nangyari sa amin?
Naramdaman ko ang paghigpit ng yakap niya, ang hininga niya na nanunukso sa gilid ng leeg ko, ang mga braso niyang nakalingkis sa paikot sa bewang ko na parang takot na takot siyang makawala ako. Nanatili akong nakapikit dahil naramdaman ko ang pag-iinit ng aking mata.
Why? Why did I allow myself to be like this? Is it because I love him this much? Is it because I never had the chance to get over with my obsession to him? Or is because I missed him so much and that was the only thing I knew to compensate the loneliness I felt for so many years I sufferred without him? Hindi ko alam kung alin do'n ang tamang sagot. Maaaring tama iyon lahat pero hindi ko na gustong timbangin pa kung alin sa mga dahilan ko ang pinakatama.
Pero paano ko masasabing tama ang mga iyon kung imoral ang ginawa naming ito? Mali 'to. Maling mali.
Naramdaman kong gumalaw si Cyfer at hinalikan niya ang pisngi ko pataas sa aking mata. Napadilat ako at nanlalabo na ang paningin ko dahil sa luha. Then, I realized that I'm already crying and he's kissing my tears.
No one dared to talk first . We just keep on staring each other's face, memorizing every details, every line and curves. Nag-mature na talaga ang itsura niya. Pero para sa akin, siya pa rin si Cyfer. Yung Cyfer na minahal ko ng sobra.
"I'm sorry, Anne. . ." he whispered. A sad smile slowly formed in his sensual lips. Ngiting walang buhay, pilit at walang bahid ng saya.
