Kargo

37 / Panzehir

Hafif rüzgârların serinlettiği bir günde bahçedeki salıncağa oturmuşlardı. Aslışah, başını Levent'in omzuna yaslamışken Petek'in bisiklet sürüşünü izliyordu. Kollarını parmaklarına kadar sündürdüğü kazağının boğazına çenesini gömmüş, Levent'e doğru biraz daha sokulmuştu.

"Annesi nasıl biriydi?"

Levent anılarına doğru yürürken gülümsedi, bu bahçede bir başka kadına yer vereceğini hiç düşünmemişti.

"İyi biri... O kadar uzun zaman oldu ki onun sadece iyi biri olduğunu hatırlıyorum."

İkisi de sessiz kaldı bir süre, Levent geçmişini bir kenara bıraktı.

"Neyse. Düğün için bir tarih düşünecektin, karar verdin mi?"

Aslışah bir süre daha sessizliğini korumayı tercih etse de sonsuza kadar bu sorudan kaçamayacağını biliyordu.

"Levent, ben... Bilmiyorum."

"Neyi?"

"Evliliği... Sana eş olmak, Petek'e anne olmak..."

Levent'in içindeki huzur, parçalanmaya hazır beklentilere bırakmıştı yerini. Sakin ses tonu artık duyulmuyordu.

"Aslışah seni anlamıyorum."

"Sesini yükseltme Levent."

"Yükseltirim! Sürekli karar değiştirecekmiş gibisin. Her an vazgeçecek gibisin."

Petek, bisikletini durdurup arkasına döndüğünde ikisi de gülümseyerek ona baktı. Kız yeniden pedal çevirmeye başladığında Aslışah sinirlerine hâkim olmaya çalışarak konuştu.

"Evet, çünkü bunları yapabileceğimden emin değilim."

"Belki de en başından beni reddetmeliydin."

"Levent, konu seninle alakalı değil. Kendimden emin değilim."

"Farkında mısın bilmiyorum ama nişana bir şey kalmadı."

"Yani?"

"Yani emin değilsen..."

"Hayır, Levent. Senden ayrılmak istediğimi söylemedim."

"Devam etmek istediğini de söyleyemiyorsun."

Aslışah'ın diyecek tek bir kelimesi bile kalmamıştı. Levent, anlamasını istemediği her şeyi anlıyor ve onu her defasında daha da köşeye sıkıştırıyordu. Aşk böyle mi olmak zorundaydı? Yanlış anlaşılmalar mıydı? Ardı arkası kesilmeyen fedakarlıklar mıydı aşk? Yoksa sadece hayat planlarını değiştirmek miydi? Yaptıklarını hangi kategoriye koymalısın Aslışah? Orada kalmak istemediğinde saçlarını kulağının arkasına sıkıştırıp ayağa kalktı.

"Eve dönmeliyim, Gülşah yalnız."

Levent, başını sallamakla yetindi. Bu kez kalkıp ona sarılmayacaktı, onu öpmeyecekti, ona güzel sözler söylemeyecekti. Aslışah da şu an bunları beklemiyordu zaten, hiçbir zaman böyle beklentileri olmamıştı. Eve geçip çantasını aldıktan sonra elini Levent'in omzuna koyup ona baktı.

"Görüşürüz."

Levent, Aslışah'a baktı. Gülümsedi. Bu gülümsemeyi tanıyordu Aslışah, ilk tanıştıkları zamanlardaki soğuk gülümsemeydi bu.

🎫

Gülşah, Kartal'ın gidişinin ardından arabasının radyosunu açtı ve Tolga'nın evinin yolunu tuttu. Uzun yolları devirdikten sonra kahvesini yudumlarken Tolga'ya bakıp gülümsedi.