Kargo

41 / Panzehir

Rüzgar, akşamı Yeşim'in yanında geçiriyordu. Yeşim, Rüzgar'ın omzuna yaslanmışken dünyanın en mutlu kadını olduğunu düşündü. Böyleyken bile Tolga'nın sözlerini zihninden atamıyordu, Rüzgar onu yine bırakırsa ne yapacaktı?

"Aslışah'ın nişanına benimle katılır mısın?"

Yeşim, Rüzgar'a bakıp gülümserken bu davetten oldukça memnun kalmıştı. Gülümsemesi gölgelendi.

"Katılırım ama beni isteyeceklerinden emin misin? Yani biliyorsun, sizin evden çıkışım biraz olaylı olmuştu."

Rüzgar tüm o geceye yalnız katlanabilme ihtimalinden korkuyordu. Yeşim'in Kargo evine nasıl girip nasıl çıktığını da unutmamıştı ve bu şu an umrunda olan bir şey değildi.

"Problem olmaz."

Yeşim biraz tedirgindi.

"Giyecek düzgün bir şeyim de yok..."

Yeşim'in düşen yüzünü toplama görevi Rüzgar'a kalmıştı.

"Birlikte çıkar bakarız."

🎫

Bir şeylerden emin olmadan adım atmazdı ve adım atması için basacağı yerin sağlam olduğunu bilmesi gerekirdi. Bu kez ne yapacağını bilmiyordu ve eline ulaşan bilgilerin ağırlığı altında ezilmekten korkuyordu. Odasını adımlarken kalp atışları hızlandı. Telefonunun ekranında yazan Gülşah Hanım ismine dokunup dokunmamak arasında gidip geliyordu. Elini pantolonunun cebine atıyor, geri çekiyor ve bu döngüyü defalarca tekrarlıyordu. Gülşah'a söyleyeceklerinden çok bunları nasıl söyleyeceğini düşünüyordu. Hatta söyleyip söyleyemeyeceğini... Şüphelerinde yanılmamıştı, Zerrin Mermerci bu işin bir yerindeydi ama neresinde? Patronunun yanında mıydı? Amcasının yanında mıydı? İkisinin de mi karşısındaydı? Bu bilgilerle bir yere varamıyordu. Kendisine karşı verdiği mücadelesini yarıda bıraktı, Gülşah'ı aradı ve evine davet etti. Akşam yemeği için Gülşah'ın tercih edeceği türden sebze yemekleriyle dolu bir masa donattı ve söze nereden gireceğini düşünmeye başladı.

"Tolga, teşekkür ederim. Yemekler şahane olmuş."

Tolga gülümsedi.

"Afiyet olsun."

Gülşah, genç adamın tabağındakilerin olduğu gibi durduğunu gördü.

"Sadece bana mı afiyet olsun?"