Kargo

46 / Panzehir

"Önceki gelişimde uyuyordun ama şimdi de uyanık sayılmazsın Aslışah."

Aslışah'ın gülümsemesi Can'ın yakalayamayacağı bir hızla kayboldu.

"Rüzgar uyanana kadar ben de uyuyacağım."

Elini yatağın üzerindeki berelenmiş kola uzattı Can, kızın ince bileğini tuttu.

"Lütfen Aslışah, kendini cezalandırmayı bırak."

"Sonuçta nişan benim nişanımdı."

Can, Aslışah'ı ikna edemeyeceğini anladığında ellerini havaya kaldırdı.

"Pes ediyorum kızım, senin pesimistliğinle baş edilemez."

"Levent geleceğini söylemişti, görüştünüz mü hiç?"

"Yok, telefonla konuştuk. Nişanı yakın bir tarihe erteledik gibisinden bir şeyler söyledi iki arada bir derede."

"Öyle bir şey konuşmadık."

"Nişan mı attınız?"

"Can, hayır. Sadece konuşmadık işte... Levent'i anlayamıyorum. Benim adıma konuşmak hoşuna gidiyor."

"Onun sana uygun biri olmadığını defalarca söyledim."

Kapı tıklatıldığında ikisinin de bakışları kapıdaki yabancıyı görmek için çevrildi, Aslışah seslendi.

"Buyurun."

Levent, elinde bir gül buketiyle odaya girdiğinde Can'ı görmeyi ummuyordu, kibirli bakışıyla gülümsedi.

"Cancığım, hoş geldin."

Can gülümseyerek ayağa kalktı, Levent Tuğtekin geldiyse onun gitme vakti gelmiş demekti.

"Hoşbuldum... Sizi yalnız bırakayım."

Can, Aslışah'a doğru hafifçe eğildi, gülümserken elini kızın omzuna koydu.

"İyi bak kendine."

Levent, büktüğü dudakları ve kıstığı gözlerine eşlik eden küçümseyici düşünceleriyle Can'ın odadan çıkışını izledi ve o gider gitmez Aslışah'ın yatağının kenarına oturdu. Çiçekleri Aslışah'ın kucağına koyarken beklediği gülümsemeyi görememiş olmak canını sıkmamıştı, alışmıştı Aslışah'ın tavırlarına.

"Levent, Can'a nişanı yakında yapacağımızı söylemişsin."