Kargo

39 / Panzehir

Arda'nın turuncu bir örtüyle gelişigüzel kapatılmış yatağının yanındaki duvar Onur'un da sevdiği müzik gruplarının posterleriyle donatılmıştı. Onun bitişiğindeki duvarda Yavuz'un Arda'nın yanına geldikçe çizdiği ve uzun bir zamanda tamamladığı dünya haritası vardı. Halının üzerindeki oturan iki genç bu duvara sırtını vermişti.

"Yavuz yapmıştır."

Onur, Müge ve kolundaki morluklardan bahsettiğinde Arda'nın söylediği tek cümle bu olmuştu.

"Bunu nasıl bu kadar rahat söylüyorsun Arda? Kızı dövüyor, sen bunu biliyorsun ve bana bu zamana kadar hiçbir şey söylemiyorsun."

"Söylesem seni üzmüş olmaktan başka ne geçecek elime Onur? Müge halinden memnun. Akıllanmıyor. Onunla konuştum, defalarca konuştum, Yavuz'dan ayrılabileceğini söyledim. Bu konuda ona yardım edebileceğimi söyledim. O bana ne dedi biliyor musun?"

Onur bakışlarını odanın tavanından indirip meraklı gözlerle Arda'yı süzerken Arda dudaklarını büzüp Müge'nin taklidini yaptı.

"Ama ben Yavuz'u çok seviyorum Arda."

Onur, arkadaşına gülerken bile Müge'ye yardım etmesi gerektiğini düşünüyordu. Arda, taklidini bitirdikten sonra dizlerini karnına çekip parmaklarını dizleri üzerine kenetledi.

"Annesiyle babasının boşanmasının Yavuz'u bu kadar yıpratmasını beklemiyordum. Bambaşka bir adam oldu."

"Ayrı bile olsalar en azından annesi var, babası var."

Onur, Yavuz yerine kendine acıması gerektiğini düşünürken Arda'nın yüzüne küçük bir gülümseme yerleşti. Arda iyi biliyordu, Onur'un hiç kapanmayan yarasıydı bu. Aile. Yanındaki genç adama baktı, her şeyle savaşabilirdi Onur. Her şeye karşı dimdik durabilirdi, yalnızca konu aile olduğunda paramparça oluyordu. Onur'un yüzü düştükçe düşüyordu, Arda onun bu karanlığa daha fazla gömülüp gitmesini engellemek için bir şeyler söylemeliydi.

"Oyun mu oynasak?"

🎫

Kroşe'nin boş olduğu saatlerdi, ikisi de buradaki soğuk taşlar üzerinde oturmayı seviyordu.

"Rüzgar, kendini kandırmayı bırak."