Papatyam

2.0 // Onu Kaybetmek

Son krebi de tabağa koyarken Anna'ya seslendim. "Anna. Hadi Lucifer'ı çağır da insin. Kahvaltı hazır." Anna yüzüme bile bakmadan ağzına bir zeytin daha atıp "Şu an çok meşgulüm. Balthie çağırsın." dedi ve kitabına devam etti. Balthazar'a döndüğümde onun telefonda Güneş'le konuşup kıkırdadığını gördüm. İş başa düştü iyi mi? Castiel'e dönüp "Krepleri Gabe'den koru." dedim ve üst kata çıktım.

Gabriel arkamdana adının Gabe olmadığını bağırıyordu. Onu sinir edişime güldüm ve Lucifer'ın grili kapısının önünde durdum. Buradan bile kokusu hissedilebiliyordu. Gül...

Gülümsedim ve bir süre bu kokuyu hissederek gözlerimi kapattım. Bu koku bana her zaman annemizi hatırlatırlatırdı. Annemizin beni, Lucifer'ı ve Gabriel'i kahvaltıya çağrışını hatırlardım. Korktuğumda annemle babamın arasına yatardım ve yüzümü annemin göğsüne gömdüğümde hep bu koku gelirdi burnuma. Lanet olsun ki Lucifer annemizin kokusunu almıştı.

Lucifer'ı hatırlayınca yüzümdeki gülümseme buruklaştı. Keşke... Keşke en azından başka bir evrende birlikte olabilseydik. O benim kardeşimdi. Biliyordum. Ama bir gülümsüyordu, bir selam veriyordu ve aklımdan tamamen çıkıyordu kardeş olduğumuz gerçeği.

Düşüncelerimden uzaklaşmak istercesine kapıyı bir anda açtım. Ama gördüklerim beni daha da bu düşüncelere gömdü. Lucifer ıslak bir şekilde sadece havlusuyla karşımda dikiliyordu. Bana el sallayıp "Kapı çalmak falan? Medeniyetten uzağız sanırım bu aralar?" dedi karşımda tüm ihtişamıyla duran adam. Kendime gelmeye çalışarak yutkundum ve "Kahvaltı hazır seni bekliyoruz." dedim ve kapıyı kapattım. Gözlerimi yumup alt dudağımı dişledim. Çok güzeldi. Bu adam çok güzeldi ve ben onu kendimden uzaklaştırmak için her şeyi yapabilirdim. Doğru değildik çünkü. İkimiz de erkek olduğumuz için değil! İkimiz de kardeş olduğumuz için.

Aşağıya koşar adımlarla indim ve kreplere uzanmış olan Gabriel'in eline vurdum. Castiel'e dönerek "Zeus'un maması var değil mi?" dedim. Castiel başını salladı telefondan bakışlarını çekmeden. Ofladım ama o sırada Lucifer'ın güzel sesi kulaklarıma doldu.

"Günaydın." dedi ve Balthazar'la Castiel'in yanına oturdu. Lucifer bir anda Balthazar'ın elindeki telefonu aldı ve Güneş'le konuşmaya başladı. Telefonuna ulaşmaya çalışan Balthazar'ın yüzünü eliyle engelleyerek "Sarışın? Kaç hafta oldu konuşamıyoruz?" dedi, senin haftana s*kayım Lucifer biz yıllardır görüşemiyoruz.

Lucifer Güneş'in dediği şeye, artık ne dediyse, gülümseyerek Balthazar'ı durdurup eliyle Balthazar'ın önündeki tabağı işaret etti ve "Yemeğini ye." dedi ağzının içinden. Ardından Güneş'le konuşmaya devam etti. "Canım sen zahmet etme ben helikopterimi yollarım." Canım? Canım? Canım ne demekti şimdi? Lan ben sana aşık olduğumu sana söyleyemiyorum sen gelmiş o kıza canım mı diyorsun? Senin canını burnundan getiririm ben ama.

Kendime hakim olamayıp sinirle "Lucifer! Geyik muhabbetini bırak da yemeğini ye. Ayrıca orada da saat geç olmuştur. Güneş de uyusun biraz." dedim. Lucifer bana dudaklarını büzüp baktıktan sonra Balthazar'a telefonunu geri verdi. Balthazar sevgilisine veda ettikten sonra hepimiz kreplerimizi yemeye başladık.

Lucifer Castiel'e dönüp "Cassie? Aç değil misin?" dedi, onun bu sorusuyla gülümsedim. Belli etmiyordu ama küçük kardeşlerimize karşı duyduğu o sorumluluk duygusu ona daha da aşık olmamı sağlıyordu. Castiel kendine gelerek "Ha? Yok ben, açım tabi. Yerim az sonra. Bir telefonumu kontrol edeyim." dedi ve telefonunun ekran düğmesine bastı. Castiel telefonunda gördüğü ya da göremediği şey için yüzünü astı. Castiel'in yüzü daha da düşerken Lucifer ona doğru eğilip "Mesaj bekliyoruz sanırım? Ya da bir arama?" dedi. Cas ona bakıp başını salladı. "Ondan mı?" diye sordu Lucifer. Castiel ile Lucifer'ın arasındaki ilişki, her zaman diğerleriyle olan ilişkisinden farklı olmuştu. Lucifer tüm kardeşlerimize ağabey gibi davranabiliyordu, peki ben neden ona ağabey gibi davranamıyordum? Ya da davranmayı istemiyordum?