DENİZ |Texting

39

Zaman, okyanusun dibinde kalmış cesedime dokundu. Cesedim, soğuktu. Ruhum, soğuktu. Kalbim durmuştu ama düşüncelerim beynimde süzülüyordu. Zaman, ince parmaklarını saçlarımın arasından geçirdi. Yumuşak dokunuşları sertleşti. Kafamı gövdemden ayırmak, düşüncelerimi durdurmak istedi. Yapamadı. Düşüncelerim, bir bir gerçekliğe aktı ve okyanusa karıştı.

"Bana, bunu yapmadığını söyle."

Sesi, zaman gibiydi. Keskin ve acımasız...

"Bana, kendini ölümün kucağına atmadığını söyle!"

Sesi, duvarlara hızla çarpıp kulaklarıma ulaştı. Ben, okyanusun en dibinde, ayaklarına takılan yosunlar yüzünden ölmüş biriydim. Ona gerçekleri nasıl anlatacaktım?

Oturduğu yerden kalktı. Gözlerimi gözlerinden çekmedi. İlk defa gözlerini gözlerimden çeksin istedim. Gözlerinin ardında uçurumun burnuna gelmiş kızı görmek istemiyordum. Onu koruyacağıma söz vermiştim. Onun düşmesine izin vermeyeceğimi ben söylemiştim. Onu düşerken tutacağımı ben söylemiştim.

"Ben değilim." Benim kullandığıma mı inanıyorsun, Yağmur?

Aramızdaki mesafe kapandı. Burun buruna geldiğimizde alayla dudaklarını yukarı kıvırdı.

"Sen hayatımda gördüğüm en aciz insansın."

Elleriyle iyileştirdiği kalbime ilk bıçak darbesini acımadan indirdi.

"Ben değildim." Hadi söyle ona, kimin ölümün kucağına sığındığını söyle ona.

"Kaçtın ama saklanmak için zamanın mı kalmadı? O yüzden mi karanlığa sığındın? Hani benim omzuma yaslanıyordun sen? Hani, neredesin Deniz? Seni bulamıyorum. Neredesin?!"

Yumruk yaptığı elleri kalbime vuruyordu. Defalarca, defalarca yapboz gibi birleştirdiği kalbimi yeniden dağıtıyordu. Ağlamaya başladı. Gözünden yaşlar akarken sadece onun acımasız yüzünü izlemekle yetindim.

"Ben değilim!" Acı çekiyordum. Ölmüş bir beden, acı çeker miydi?

Bağırışım, ellerini dağıttığı kalbimden çekmesini sağladı. Gözlerinden akan yaşları elimle durdurmak istedim. Fakat, yapmadım. Bana neden inanmıyorsun, Yağmur?

"Kendini ölümün kucağına atan ben değilim. Asla olmam, anladın mı? Ne yaşarsam yaşayayım, bunu asla yapmam."

Yosun'un kalbimde açtığı yara hafifçe sızlamaya devam ediyordu ama Yağmur'un daha büyüğüne sebep olduğuna yemin edebilirdim.

"Kim? Kendini ölümün kucağına atan, kim?"

Hiç düşünmeden, onu da okyanusun dibine çektim. Hiç acımadan ve pişmanlık duymadan...

"Joseph."

Sadece tek bir isim, onun soğuk kahkahalarıyla şekillendi. Gözyaşları yanaklarından süzülürken, şen çocuklar gibi kahkaha atmaya devam ediyordu.

"Hayır, hayır, hayır... O böyle bir şey yapmaz. Piçin teki ama yapmaz."

O yapmaz ama ben yaparım.

"Değil mi, Deniz? Onun canı çok kıymetlidir. O ölmekten çok korkar değil mi? O bunu yapmaz, değil mi?"

Gözlerime yalvararak baktığında ona bakmaktan vazgeçtim. Yüzümü boş duvara döndüm. Acı bir çığlık koptuğunda dizlerinin üstüne çöktüğünü gördüm. Kabullenemiyordu. Eminim, görmesem ben de kabullenmezdim. Onu suçlamıyordum ama suçlamak istiyordum. Benim için bu kadar ağlar mıydı?

Düşüncelerim susmak bilmiyordu. Uçurumun burnunda yüzümüze vuran rüzgârı karşıladık. Elleri, ellerime kenetlenmişti. Uçuşan saçları yüzüme çarpıyordu. Gülen yüzü, yüzüme döndü.

"Düşmeme izin verecek misin?"

Cevap vermek yerine avucuma hapsettiği elini sıktım. Yavaşça adımlamaya başladı. Onu bırakmadım ama onunla da adımlamadım.

"Düşüyorum, tutacak mısın?"

Adımlamaya devam etti. Bedenim ondan çok uzaktaydı ama ellerinin sıcaklığını her yerde hissediyordum. Varlığı benimleydi.

"Yoksa, benimle düşecek misin?"

Hıçkırık sesi kulaklarıma doldu. Sanki gözleri birer yağmurdu ve yanaklarına yağıyordu. Kalbim acıyla kasıldı.

Dizlerimin üstüne oturdum ve büzülmüş bedenini bedenime çektim. Bunu bekliyormuş gibi kollarımı boynuna doladı ve kucaklayışımı selamladı. O gece, ayın en parlak olduğu geceydi ve ben o parlak gecede acısını acıma katmış bir çocuktum.

----

Deniz: Oyun bitti, Jess. (04.50)

Deniz: Uyandığında bana gel.

YN/ Ne olursa olsun sonunda kırılan yine Deniz oluyor...