DENİZ |Texting

52

Jessica: Bugün büyük gün, ha?

Jessica: Normal şartlarda olsak, gitmemen için elimden geleni yapardım

Jessica: Biliyorsun, kuzenlerimle beni yalnız bırakmamalısın. Bir tercümana ihtiyacım var

Jessica: Ama kızım, konu Deniz olunca iki elin kanda olsa bile o çocuğun yolundan gitmelisin

Yağmur yazıyor...

Yağmur çevrimiçi

Yağmur yazıyor...

Yağmur: Jess, lütfen böyle yapma.

Yağmur: O benim arkadaşım

Yağmur: Aynı senin gibi

Jessica yazıyor...

Jessica çevrimiçi

Jessica yazıyor...

Jessica: Beni her gördüğün de elin ayağın bir yaprak gibi titremiyor ama?

Jessica: Ve o bakışların

Yağmur yazıyor...

Jessica: Sakın inkar etme.

Jessica: Seni gördüm, Yağmur.

Jessica: Ona bir tanrı gibi bakıyorsun

Jessica: Ah, ama seni anlıyorum :)

Jessica: Yunan mitolojisinde o kesinlikle bir tanrı

Jessica: Her neyse,

Jessica: O da sana karşı boş değil

Jessica: Aranızdaki elektriği göremiyorsan

Jessica: Gözlerini kontrol ettirmelisin, kızım.

Jessica: Çünkü şehrin elektrikleri kesilse

Jessica: Siz ışık saçmaya devam edeceksiniz

Yağmur yazıyor...

Yağmur çevrimiçi

Yağmur yazıyor...

Yağmur: Kes artık, Jess

Yağmur: Biz sadece arkadaşız.

Yağmur: SADECE ARKADAŞ...

Yağmur: Ve ben ona öyle bakmıyorum.

Yağmur: Sadece ona değer veriyorum, anladın mı?

Yağmur: Sana verdiğim gibi

Yağmur: Ve diğer tüm arkadaşlarıma

Yağmur: O yüzden, lütfen aklımı karıştırma...

Jessica yazıyor...

Jessica çevrimiçi

Jessica yazıyor...

Jessica: Ben bir şey yapmadım ki

Jessica: Senin aklın tamamen Denizle dolmuş zaten, bebeğim :)

Jessica: İyi şanslar...
●Görüldü.

-----

"Neler oluyor? Telefonu parçalamak mı istiyorsun?"

Gözlerimi kısa süreliğine yoldan ayırıp yanımda, kaşlarını çatmış oturan kıza çevirdim. İmkanı olsa telefonu, açık camdan yola fırlatacaktı. Fakat, uzun bir süre telefonsuz kalmayı göze alamadığı için sadece arka koltuğa fırlattı.

"Sorun yok. Sadece, aptal Jess işte... Kuzenleriyle nasıl başa çıkacağını bilmiyor."

Başımı hafifçe aşağı yukarı salladım ve gözlerimi tekrar yola kilitledim. Yolculuğumuzun yavaş yavaş sonuna geliyorduk. Tüm gece neler yapabileceğimizi düşünmekten doğru düzgün uyuyamasam da sanki içimde bir enerji vardı ve dışarı çıkmak istiyordu. Uzun zamandan beri ilk defa bu kadar rahat ve heyecanlı hissediyordum kendimi. Düşüncelerimizden uzaklaşmak - ki bu sadece gün doğumundan batımına kadar bile olsa- güzel bir fikirdi. En azından yaşanılan hayal kırıklıklarından sonra, buna ihtiyacımız vardı. Yağmur'un, biraz olsun kalbinin tamir edilmesine ihtiyacı vardı.

Bu kararı onunla kütüphanedeki konuşmalarımız üzerine almıştım. Fakat, çekindiğim noktalar vardı. Benimle tekrar bir seyahate çıkmayı kabul etmeyebilirdi. Bunu, onun için nasıl suçlayabilirdim ki? O saçma gün, onun kalbini kırdığım ilk gündü belki de... Fakat, beni yanıltmıştı. Teklifimi kabul ettiğin de vücudumda oluşan istemsiz sevince yenik düşmüştüm ve anın heyecanıyla ayak parmağımı sandalyenin kenarına vurmuştum. Bana neler oluyordu böyle?

Uzun zamandır ilk defa bu kadar mutlu olduğumu hissediyordum. Yosun'dan sonra, bir daha asla bu hisle karşılaşmayacağımı düşünüyordum. Çünkü biliyordum ki, duygusuzca topladığı valizine benim duygularımı tıkamıştı. Lakin, Yağmur'un yanında sanki yeniden o duyguları ele geçiriyordum. Bana ait olan duygular, koparıldıkları yerden yeniden doğuyordu. Bunun sebebi yanımda huzurla gözlerini kapatıp, müzik dinleyen kız mıydı?

Sorular hep vardı. Beynimde dönüp duran, birbirleriyle dans edip etrafı işgal eden sorular... Cevaplarını henüz bulamamıştım. Fakat, bugün bunun için uğraşmayacaktım. Bugün düşünceler yoktu, cevapsız sorular, geçmişte yaşananlar, gelecekte yaşanacaklar...

Bugün sadece biz vardık. Ben ve Yağmur. Ve bu arabadan inip, Londra'dan kilometrelerce uzak Brighton'a ayak bastığımız da tüm yaşananları geride bırakması için ona güzel bir gün hediye edecektim. En azından bunun için çabalayacaktım. Tüm çabalayamadıklarımın acısını çıkartırcasına...

YN/ Peki Deniz, sen bütün yaşananları nasıl geride bırakacaksın?