KEMANCI (TAMAMLANDI)

Bölüm-4

     Asya mutfaktan çıkıp salonda bulduğu koltuğa attı kendini. Birkaç saat içinde hayatının bu denli değişmesi şaka gibi geliyordu. Hiç tanımadığı bir adamın evinde ne işi vardı? Peşindeki adamlar kimdi ve ondan ne istiyorlardı?

     Ali, kısa bir duş aldıktan sonra banyodan çıktı. Dağılmış yatağa gözü kayınca istemsiz gülümsedi. Manyak kız resmen yatağın içine sıçmıştı. Odada göremeyince aşağıya indi.

    Asya, koltuğa oturmuş karşısındaki pencereden dışarıya boş gözlerle bakıyordu. Kıza üzülmeden edemedi. İstese onu koruyabilirdi buna gücü tabii ki yeterdi ama istemiyordu. Bu kız yanında kalsın ve hiç gitmesin istiyordu. Kıza doğru yürüyüp yanına oturdu.

    "Neden yatmadın hala?" Asya hiçbir tepki vermiyordu onu duyduğundan bile şüpheliydi Ali.

    "Niye benim peşimdeler?"

Ali derin bir nefes alıp oflayarak verdi.

    "Bak ben hayatında görüp görebileceğin en bencil insanım. Başkası olsaydı umursamaz çıkar giderdim ama seni arkamda bırakmak istemedim. Buna bir anlam yüklemene gerek yok sadece öyle olması gerekiyor gibi hissettim. Bu adamlar beni çok iyi tanır. O mekandan tek başıma çıkacağıma emindiler ama seni yanımda görünce benim için önemli olduğunu düşündüler bu yüzden bana ulaşmak için seni kullanacaklar."

    "Ama biz birbirimizi ilk defa bu akşam gördük. Bu... bu çok saçma. Ben bir tutsak gibi bu evde kalamam, olmaz, dışarıda bir hayatım var, çok başarılı olduğum bir okulum var onları bırakamam vazgeçemem anlıyor musun?" Gözünden süzülen yaşları boşa bir çabayla silmeye çalışıyordu.

    "Bu bahsettiğim oyun değil Asya. Yapacakları şeyin sınırı yok asıl sen anlıyor musun? Benim hakkımda en ufak bir bilgi için nasıl işkence yapacaklarını hayal bile edemezsin. Olmaz izin veremem buna."

    "Ne yapacağım peki her şeyi kabullenip ömrümün sonuna kadar bu evde mi kalacağım, hayatım boyunca sahip olduğum şeyleri bir kerede silip atacağım yani öyle mi?" Kafasını iki yana salladı.

   "Bak Ali ben buralara gelebilmek için çok uğraştım, çok savaş verdim. Ailemin baskısından kurtulup rahata erdim derken çok daha büyük bir baskının altına kendi rızamla öylece giremem." Şimdi tam anlamıyla Ali'ye dönmüştü. Belki bir umut ikna ederim diye son çırpınışlarını yapıyordu. Ellerini tutup fısıldadı.

    "Bir yolu vardır mutlaka, ne olursun yardım et ben tutsak gibi yaşayamam lütfen yalvarıyorum sana."

    Ali bir süre sessiz kaldı. Bir şeyler düşünüyor gibi bir hali vardı. Asya birden mutlu oldu Ali bir yolunu bulup onu kurtaracaktı bu durumdan emindi artık.

     "Aslında bir yolu var."

    Asya mutlulukla gülümsedi.

   "Biliyordum bir yol bulacağını. Neymiş o? "

   "Evleneceğiz."

    Asya duyduğu şeyden emin olamadı. Daha bugün gördüğü bir adam ona evlenmekten bahsediyor olamazdı değil mi?

    "Afedersin ben... ben ne dediğini anlamadım sanırım. Tekrarlar mısın?"

    "Evleneceğiz dedim."

    Asya sinirle ayağı fırladı.

    "Sen... sen ne dediğinin farkında mısın be adam daha bugün gördüğüm bir adamla evleneceğim öyle mi? Saçmalama hayatta olmaz anladın mı beni, hayatta olmaz!"

    Ali umursamaz bir tavırla omuz silkti.

   "Sen bilirsin ancak o zaman bu hapis hayatından kurtulursun. Karar senin."