Herkese merhaba... Buraya ne yazsam eksik kalır gibime geliyor. Bu hikaye benim ilk göz ağrım... Kendi başıma bu hayatta bir şeyler başarabildiğimin ilk kanıtı... İnsanların birbirlerini içten bir şekilde destekleyip sevmesi için illa tanımasına gerek olmadığının ispatı... Hepinize çok ama çok teşekkür ederim yeri geldi nazımı çektiniz, söylenmelerime katlandınız. Yeri geldi derdimi bilmeseniz de ne olduğu fark etmeksizin yanımda oldunuz. Sabırla bölüm beklediniz, ilgi gösterdiniz, destek oldunuz. Hepinizin yeri bende ayrı ve bu yolda benimle yürüyen herkese sonsuz teşekkürler. Başta da dedim ya ne söylesem eksik kalıyor. İçimden buraya sayfalarca şey yazmak geliyor. Ama ne kadar yazsam da yetmeyecek gibi... Çok mutluyum ama bir o kadar da buruk içim... Ama bir taraftan da her bitiş güzel başlangıçlar için bahanedir bunu da biliyorum... Destekleriniz benim için sonsuz kıymetliydi. Öylesine yazılmış bir şey değil... Sizi gerçekten çok seviyorum iyi ki, iyi ki varsınız canım ailem. Umarım yollarımız hiç ayrılmaz...
Kitaba başlarken yapmamıştım ama final bölümünde yapayım bakalım. Final bölümünü okuduğunuz tarihi buraya bırakmak ister misiniz? ✍🏻
O zaman bu kitaba ilk başlarken ki şarkımızla kitabımızı bitirelim mi? Keyifli okumalar...
**************
3 yıl sonra...
Boynumda hissettiğim minik öpücüklerle uykumdan yavaş yavaş ayılırken bahçeden gelen seslerle gülümseyerek boynuma sokulmuş Ali'sarıldım. Kafamla bahçeyi işaret edip uykulu sesimle konuşmaya çalıştım.
"Birileri her zamanki gibi güne erken başlamış anlaşılan."
"Hadi Leo, Asil'i yakala, hadi!"
Kafasını iki yana sallayarak gülmeye devam etti Ali.
"Bu evde en çok Leo'ya acıyorum. Tüm gün iki afacanın peşinde oradan oraya koşmaktan helak oluyor. Hemen kalkıp bu eziyete dur demelisin sevgilim."
Sevimli kıkırtıları tekrar odamıza dolarken aşağıdaki cümbüşe katılmak için yataktan kalktım. Bu gün prensesin doğum günüydü. Minik kızımız Cemre, sadece bizim hayatımıza değil bütün yakın çevremize baharı getirmişti. Şu an tek kız çocuğu olduğu için herkes onun peşinde pervaneydi. Bu durum minik kızımız için ne kadar güzel olsa da başta Ali olmak üzere teker teker bütün afacanların sinirini bozuyordu. Kimse onu paylaşmak istemiyordu ve bazı zamanlarda Ali elleri belinde küçük çocuklarla ciddi ciddi kavga ediyordu.
Yüzümü yıkarken ismini koyduğumuz günü düşünerek gülümsedim.
Adına bir türlü karar veremediğimiz gecelerin birinde Ali, mimik kızımızın bebek saçlarını okşarken çok da önemli bir şey değilmiş gibi konuyu açmıştı.
"Adına karar verebildin mi sevgilim?"
Çaresizce kafamı iki yana sallarken umutsuzca ona döndüm.
"Senin bir fikrin var mı?"
"Var gibi. Ama gülmeni istemiyorum."
Sonunda bir ada sahip olacağı için hevesle yerimde doğruldum.
"Söz veriyorum gülmek yok."
Derin bir nefes alıp tedirgin bir halde kıpırdandı.
"Seninle tanıştığımda kalbime ilk cemre düştü, daha sonra Asil geldi ve o da taşlaşmış kalbime düşen ikinci cemreydi, sonra bu hanımefendi geldi... Kalbime düşen ve bana baharı getiren üçüncü cemre... Adı Cemre olsun mu?"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KEMANCI (TAMAMLANDI)
عاطفية"Siktir" diye inledi kız sonra yaptığı hatayı farkedip gözlerini kısarak adama döndü. "Beni kötü etkiliyorsun." Adam sanki avına yaklaşan bir aslan gibi sessizce kıza doğru yürüdü ve duvarla arasına sıkıştırdı. Eğilerek kulağını hafifçe ısırdı v...
