MÜZİĞİN RİTMİ

•24

Bölüm Şarkısı: Emir Can İğrek - Kır Düğünü
———

"Günaydın." deyip masada annemin yanına oturdum.

"Günaydın. Ahmet'i kaldırsana kızım, Çınar'ı gönderdim ama kalkmadı." dedi babam.

Masadan kalkıp Ahmet'in odasına girdim.

"Ahmet kalk." deyip omzundan dürttüğümde mırıldanarak sağa döndü. "Ahmet kalk işte ya." dedim ve kafasından dürttüm.

Elime vurup ittirdiğinde kafasına vurdum.

"Kalk işte ya. Zaten canım sıkkın bir de seninle mi uğraşacağım?" diye bağırdım en sonunda.

Büyük ihtimalle sesimi annemler de duymuştu.

"Ne oldu sabah sabah ya? Dün bir şey yoktu." dedi Ahmet doğrulmaya çalışıp.

"Kalk hadi." deyip odadan çıktım ve masadaki yerime oturdum.

Kimseden ses çıkmıyordu. Annem çocuklara yemek yediriyordu babam da gazete okuyordu ama ikisinin de gizli gizli bana baktığını hissedebiliyordum.

"Günaydın." Ahmet karşıma oturup tedirgince bana baktığında ekmek koparıp ağzıma attım.

Kahvaltıdan sonra masayı toplayıp bulaşıkları yıkadım.

Salona geçip koltuklardan birine oturduğumda annem de televizyon izliyordu.

Telefonum çalınca annemle kısa bir bakışma yaşayıp telefonumu aldım.

"Efendim."

"Ne yapıyorsun? Müsait misin?"

"Annemle oturuyoruz."

"Çocukları çıkaracağım bahanesiyle gel de parkta oturalım."

"Tamam, halletmeye çalışırım." dedim ve vedalaşıp telefonu kapattım.

"Kim?" Anneme bakıp cevap düşündüm.

"Bir arkadaşım."

"Hangi arkadaş? Dün akşam mesajlaştığın mı?"

"Hayır anne, başkası."

"Bu sabahki bağırtı neydi? Neye canın sıkkın?" dedi bana doğru yanaşarak.

"Bir şey yok."

"Bana bak. Dün akşam ben sana Orkun'la ilgili şeyi dedikten sonra bozuldun sen. Hayırdır?"

"Anne ne alakası var ya? Bir şeyim yok diyorum." dedim yüksek sesle.

"Kız bir şeyin yoksa niye Ahmet'e bağırdın canım sıkkın diye?"

"Önemli değil, boş ver."

"Yoksa, Aysun'un demesi gibi, sevgilin mi var?"

Bir süre cevap veremeyip kem küm edince kendimi ele vermiş oldum ama sonuna kadar savaşmam gerekiyordu.

"Hayır. Yok benim sevgilim."

Var ama yakında ellerin olabilir

"Emin misin?" Gözlerini kısıp bana bakınca gözlerimi kaçırdım. "Var var. Kim? Tanıyor muyuz? Okuldan mı yoksa İzmir'den mi?"

"Anne bir sakin ol ya. Yok diyorum."

"Ben anlarım. Kimi kandırıyorsun? Söyle bakayım... adı ne?"

"Ay anne vallaha darlandım. Ben çocukları parka götüreyim sen de evde kafanı dinle, belki kendine gelirsin." dedim ve ayağa kalktım.

Tam yerine oturtmuştum valla. Bahanem mükemmeldi.