MÜZİĞİN RİTMİ

•32

Bölüm Şarkısı: Furkan Yıldırım - Menekşe
———

"Aslında seninle içinde bulunduğumuz durumu konuşmak istiyorum."

———

Kızlar benden onayı alınca içeri girerlerken camdan içeri baktım.

Çocuklar bu tarafa bakıyordu.

"Gözünde yüzsüz gibi göründüğümü biliyorum."

Gözlerimi Buse'ye çevirdim.

"Sadece yüzsüz mü?" dedim donuk bir ifadeyle.

"Senin gözünden bakılınca doğru ama biraz da benim tarafımdan bak."

Gözleri mi dolmuştu? Hah.

"Sevgilinin, sen onu çok severken bırakıp gitmesi kolay bir şey değil. Sürekli arayıp rahatsız etmem, İzmir'e gelmem sonradan gerçekten çok saçma geldi. Bundan dolayı senden özür diliyorum. Bu akşam döneceğim zaten. Sadece son bir kez karşısına çıkıp, son bir kez görmek istedim. Ailem yanına, Ankara'ya gideceğim. Artık karşınıza çıkmayacağım. Son kez görüp sevgimi gömmek istedim. Orkun'un bir suçu yok, ona kızma."

"Seni anlamak istiyorum ama gerçekten çok zor. Bazı şeyler yaşamadan anlaşılmaz... Sonunda bazı şeylerin farkına varmana sevindim." Giderek yumuşamam biraz sinirlerimi bozmuştu.

"En azından o mutlu. Sevdiği ve sevildiği biriyle. Onu üzme, o gerçekten çok iyi biri." dedi gözünü sildi.

Ay kız beni de ağlatacaksınız...

"Merak etme. Umarım sen de seni çok seven birini seversin. İnanmaktan vazgeçme yeter."

"Öyle yapacağım." dedi ve derin bir nefes aldı. "Beni dinlediğin için teşekkür ederim. Gözünde kötü bir imajla kalmak istemedim."

"Önemli değil."

Ayağa kalkıp içeri girdiğimizde telefonum çaldığı için salondan çıktım.

"Efendim." dedim mutfağa girip.

"Ahsen, nasılsın?"

"İyiyim Deniz. Sen nasılsın?"

"İyiyim ben de. Az önce İnstagram'da fotoğrafı gördüm. Sözlenmişsin." dediğinde duraksadım.

"Evet. Öyle oldu." dedim kısık sesle.

"Tebrik ederim. Bu kadar kısa sürede bunu başardıysanız gerçekten seviyorsunuz birbirinizi."

"Teşekkür ederim." dedim ama diğer cümlesi için yorum yapamadım.

"Neyse, ben tutmayayım seni. İstanbul'a dönünce görüşmek isterim seninle."

"Tabi, ayarlarız."

"Tamam o zaman. Görüşürüz."

"Görüşürüz." Telefonu kapatıp kapıya döndüm. Tam o sırada Orkun mutfağa girdi.

"Biraz konuşalım mı?" dediğinde kafamı salladım. "Buse'yle ne konuştunuz? Bak eğer kafanı karıştıracak şeyler söylediyse..."

"Hayır kafamı karıştırmadı. Aksine daha da rahatladım." dedim ve gülümsedim. Merakla bana baktı. "Olanlar yüzünden özür diledi. Ailesinin yanına dönüyormuş, bir daha karşımıza çıkmayacakmış."

"Öyle mi?" dedi rahatlamış bir şekilde. "Sevindim." dediğinde kollarımı boynuna doladım. Şu an tek istediğim, bayıldığım kokusunu içime çekmekti. "Hep böyle olalım. Bir daha bozulmasın aramız." dediğinde geri çekildim yanağına bir öpücük bıraktım.