His Untamed Brat (Hot Trans Series #2)

Chapter 47

All I hear is people screaming my name. Ni hindi ko na naaaninag ang mga mukha nila dahil sa sobrang liwanag ng mga flashes ng camera. I clinged to Justin's arm as he guided me towards the long red carpet of the entrance.

May tatlong baitang ng hagdanan pa kaming dadaanan bago ang mahabang red carpet. Sa itaas ay may nakaabang na parang staff at sinesenyas na ako. Nang nakalapit ay malapad ang ngiti siyang nag-salita habang patuloy sa pag-tawag ng pangalan ko ang mga media sa gilid.

"Ladies first to brace the red carpet." The girl staff said. Lumingon ako kay Justin na tinanguan ako.

I gasped for air as I started walking down the long red carpet. I imagined it being one of those long runways back in the US. I kept my straight face as I walked towards the middle. One slow motion turn, I faced them again with the best smile I could ever give. Mas lalong nag-hiyawan ang mga tao.

"Blythe! Blythe!"

"Baddest!"

Lumingon ako sa kapatid kong kasalukuyang rumarampa din. Suplado siyang naka-tingin sa mga camera. I grinned at him.

"I hate this." He hissed when he got next to me. I clinged my arm on him again. Sabay kaming naglakad patungo ngayon sa entrada ng tower. Mas walang tao roon kaya napa-hinga si Justin ng malalim.

"Finally." Aniya.

Kahit naagaw na ng pag-rampa ko ang atensyon ko, sa likod ng isip ko'y hindi ako mapakali sa nakita ko kanina. Agad nag-likot ang mga mata ko sa unahan at nakitang wala ng ibang panauhin doon. Siguro ay nakapasok na.

May isang staff na naman na naka-ngiti at aalalay samin pagdating sa entrada. It was the fancy lobby of the Romualdez and it got another red carpet leading to another door. Probably the function hall or something.

"Bly, we should look for ate Von." Ani Justin habang patungo kami sa function hall.

"May designated table na tayo. Baka dun din uupo si Ate mamaya." Sabi ko.

I rolled my eyes as I saw another staff beaming at us in the function hall's double doors. Tumikhim si Justin at tumango.

"Gomez."

Awtomatikong binuksan ng babae ang pinto at sumabog ang malamyos na musika na ginawa pa yata noong Renaissance period. Kaloka!

I saw familiar faces in the crowd. Mga bigating personalidad mapa business, showbiz at politika man. Sa pinaka-dulo ang engrandeng stage kung saan magsasalita ang mga may-ari ng kompanyang ito.

Tama nga si Mommy ng sinabi niyang opportunidad ito para sa mga negosyanteng naghahanap ng malalaking investors at projects. Kung dati, hindi na namin kailangan ito, pero masakit man tanggapin, kailangan na namin ngayon para makabawi sa nagawang pagkakasira ng imahe namin sa trahedya ilang taon na ang nakalipas.

An old man came to us holding a glass of whisky. He smiled at us.

"Gomez's! Who would forget such lovely faces.." ani ng matanda. He offered a hand and we shook it with all due respect.

"In case you have completely forgotten me, young kids, I am Primador Ayala. Nice to see you again." The old man screamed of so much royalty and regalness. I can't help but reflect.

"Oh, Tito, I've always looked up to your family since I was a kid. Who would forget the father of real estates and supermarkets?" Ngiti ko. Kahit sobrang plastik ko yata dun, kebir lang. Humalakhak ang matanda.

"You know what to say, huh? No doubt, you are Eduardo's children." Tumango-tango siya sa amin ni Justin.

Habang nagpapalitan kami ng mga salita ay may lumapit pa sa aming ibang matatanyag na tao. Famous showbiz personalities also came to our circle and I must say that they really have never forgotten the Gomez Architectural Firm.