Jongens, make-up, stad, playen, totdat.. (Waargebeurd) (Voltooid)

Hoofdstuk 74

Ik: ''Souraya, alsjeblieft help me. Wat moet ik doen, zeggen?''
Sour: ''zeg dat je naar winkel ging. Je ging broek halen en daarna ben je gewoon gelijk naar huis gegaan.''
Ik: ''maar ze hebben vast gezegd dat wij het eerste lesuur al weg waren''
Sour: ''ewa ja je ging toen weg omdat je ongesteld was en ik ging mee en onderweg zagen we Ouarda daar hebben we ff mee zitten praten klaar''
Ik: ''oke ik verzin wel wat. Dit moet mij gewoon lukken. Echt Sour, papa noemde mij mosiba zoiets heeft ie nooit gezegd en hij klonk zo boos''
Sour: ''je moeder helpt je wel''
Ik: ''ik hoop het''

In de trein waren we stil ik had al mijn nagels eraf gebeten. Ik had ze nog pas zo mooi geveild. Ik was helemaal gek aan het worden. Papa zou me nooit meer vertrouwen en me elke keer controleren samen met Nabil, dan heb ik al helemaal geen leven. Misschien moest ik wel af van school. Ik dacht aan de ergste dingen.

Aangekomen in Rijswijk renden we snel naar onze bus, maar die was er nog niet we moesten wachten het leek wel of het jaren duurde. Na enkele minuten kwam die eindelijk. We staptten in. Ik zag mijn oom al zitten, zijn grijze baard viel op. Oh shit kregen we dat ook nog.

Azizi Mohammed: ''salaam moealeikoem adjie inoe (mijn dochter)''
Ik: ''wa aleikoem salaam azizi. Koelshie mlih? (alles goed)''
Azizi: ''Alhamdoelilah. Atahed edethath nigh? (ga je naar huis)''
Ik: ''wah (ja)''
Azizi: ''waga. Saoure srem die edathath (doe de groeten thuis)''
Ik: ''wag (oke)''

En ik ging achterin zitten. Hij was heel aardig en erg gelovig was broer van mijn vader. Ik schaamde me zo erg, want als hij thuis bij ons kwam had ik lange vest aan hoofddoekje op zo ''heilig'' en nu zag hij mij met izjen bos krullen. Oef. Ik had echt geen schijt aan mijn familie. Ik drukte op het stopknopje en zei nog beslama tegen mijn oom hij zwaaide nog heel lief naar me. Ik nam afscheid van Souraya. Ze wenste me succes en zei dat ik haar gelijk moest bellen. Ik bereidde mezelf al voor. Ik verwachtte echt mijn vader voor de deur. Wachtend met een knuppel in zijn handen of zo een pijnlijke slipper uit Marokko.

Ik kwam boven en keek naar onze huis. Ik zweette en mijn benen voelden zwaar. Ik deed de deur open..