Jongens, make-up, stad, playen, totdat.. (Waargebeurd) (Voltooid)

Hoofdstuk 126

Na mijn rijles ging ik gelijk naar huis. Ik ging op mijn bed liggen en deed een koran aan. De reciteur huilde. Ik wist niet eens wat ie zei, maar ik huilde mee, omdat het zo mooi was. Ik dacht aan Samir. Waarom begon hij mij nou te zoenen? Ppff, mijn ramadan was toch niet geldig ik bedoel ik bad niet. ''Ja Nora je bid niet'' zei ik hard. ''Jij gaat naar hel. Jij zal en word nooit een moslima'' zei ik huilend. ''Je bent gewoon een hoer een slet! Jongensverslaafd!'' "Nora waarom draag je hoofddoek? Wil je heilig overkomen?'' En dat allemaal zei ik hard en huilend tegen mezelf. Ik dacht even dat ik gek werd. Ik werd weer een beetje kalm en dacht, al die meisjes kunnen zo mooi hijab dragen en bidden, waarom zou ik het niet kunnen? Ik stond op, deed mijn geluid uit en liep naar de woonkamer. Ik zocht naar boekjes hoe je de salaat (gebed) moest verrichten. Ik kon alleen boekjes in het Arabisch vinden, maar daar had ik niks aan ik kon het wel lezen, dat had ik op de moskee geleerd, maar niet verstaan.

Na een tijdje zoeken vond ik er eentje in het Nederlands, die was nog van Fikri, die had hij een keer gewonnnen met het reciteren van koran in de moskee. Ik sloeg het boekje open en las hoe ik de woedoe (kleine wassing) en het gebed moest doen. In een uurtje wist ik weer alles. Op mijn 13e had ik namelijk ook gebeden maar toen ik eenmaal ''groot'' werd was ik ermee gestopt.

Ik ging naar de douche en begon de woedoe te doen. Tijdens de wassing huilde ik. Het voelde zo goed. Ik was trots op mezelf.

Toen ik klaar was keek ik om het hoekje of niet iemand mij zag. Ik schaamde me, terwijl mijn ouders heel trots op me zouden zijn, maar ik wilde gewoon dat niemand het zag. Ik pakte snel een gebedskleed en nam het boekje nog een keer door en begon met bidden. Ik huilde, huilde en huilde ik kon bijna niet meer Al-Fatiha reciteren door mijn gehuil en gesnik. Ik voelde echt dat Allah naar me keek. Ik schaamde me tegenover Hem. Daarom moest ik zoveel huilen. Alleen Hij wist wat ik allemaal had gedaan in mijn leven. Hij wist dat ik had gerookt, gedronken, gezoend en nog veel meer dingen.

Na het gebed droogde ik mijn tranen en ging op mijn bed liggen. Ik had alleen dhor gebeden en het voelde zo goed dat ik besloot om voortaan altijd te bidden. Ik voelde me lekker, goed, onbeschrijvelijk hoe ik me voelde toen ik neerknielde voor Allah. Als ik op bed lag kon ik goed nadenken, ik dacht vaak aan de dood en het leven.

Totdat ik weer eens werd gestoord door mijn telefoon.

Ik: ''ja''
Samir: ''hoi lieverd met mij''
Ik: ''hoi''
Samir: ''alles goed?''
Ik: ''goed hoor en met jou?''
Samir: ''gaat wel lieverd, sorry van daarnet wollah. Ik weet niet wat me bezielde maar het gebeurde gewoon ineens. Het spijt me echt''
Ik: ''het is al vergeven als je het maar niet weer doet, want dan praat ik echt niet meer met je''
Samir: ''nee lieverd sorry echt een domme fout van me.''

Samir en ik hadden het nog over mijn rijles en school, en natuurlijk over ons, maar toen was het anders. Ik voelde me er niet goed bij. Ik wilde een moslima worden, maar hij zat een beetje in de weg, maar ik zou alles doen voor de islam bidden, vasten, zakaat geven, hadj, maar met Samir uitmaken NO WAY!