Jongens, make-up, stad, playen, totdat.. (Waargebeurd) (Voltooid)

Hoofdstuk 76

Ik negeerde hem en deed net alsof ik hem niet zag. Ik ging op mijn bed liggen. Hij pakte een stoel en kwam naast mijn bed zitten.

Papa: ''ik wil jou niet slaan, maar je vraagt erom''

Ik zei helemaal niets en keek boos voor me uit. Ik deed net alsof hij niet naast me zat.

Papa: ''luister jij bent mijn dochter. Ik haat je niet ofzo, maar hoe je nu leeft is niet goed. Wij zijn moslims, wij moeten bidden, normale kleren aan doen..''

Whatever dacht ik. Ik wou zo graag dat ie wegging.

Papa: ''mensen zien jou als een slecht iemand. Als jij zulke kleren draagt, denken ze slecht over je en waarom doe je niet je best op school? Je had vroeger altijd goeie cijfers, geen problemen met school en nu.. Nora inoe je bent veranderd''

Hij maakte zich echt zorgen om me. Ik wou niet huilen maar kon het niet meer volhouden ik kreeg tranen. Papa bleef doorpraten en had het over jongens dat ze allemaal slecht zijn en dat ze niet serieus zijn. Ik schaamde me wel want mijn vader had nooit zo met mij gepraat over jongens enzo..

Papa: ''je moet niet naar auto's kijken. Ik weet hoe dat allemaal gaat als je met zulke jongens omgaat zal je nooit meer kunnen trouwen''

Ik zei nog steeds niets. Af en toe was hij stil en wachtte op een reactie van mij, maar ik wist niet wat ik moest zeggen.

Papa: ''denk aan mijn woorden Nora en aan Allah, hij ziet alles wat je doet ookal zien ik en Nabil je niet. Allah ziet je waar je ook bent''

Hij legde mijn stoeltje weg en verliet mijn kamer. Ik huilde en huilde ik kon niet meer stoppen. Hij had me echt geraakt. Zijn woorden kwamen echt uit zijn hart. Denkend aan mijn vader en aan zijn woorden viel ik in slaap. Ik werd wakker gemaakt door mijn moeder. Ik moest eten het was rmagheb, ik had echt een koppijn. Ik liep naar de douche en ging me wassen, daarna liep ik naar de keuken. Ik zag iedereen eten. Mijn vader negeerde ik nog steeds. Aan tafel probeerde mijn vader steeds grappig te doen en keek na elke grapje mijn kant op, maar ik vond het niet grappig hoor.

Laila: ''yes vandaag laatste dag ramadan''
Abdel: ''echt een dikzak. Nu ga je zeker heel macdonalds leeg eten bolle''
Laila: ''ja tuurlijk!''

Ik voelde mijn telefoon trillen. Ik liep snel naar mijn kamer het was Souraya.

Sour: ''ewa hebben ze wat gezegd''
Ik: ''ppff ja hele chaos man maar ik vertel je nog wel''
Sour: ''oke lieverd is goed''
Ik: ''doei''
Sour: ''doeg''

Ik had geen zin meer om terug te gaan naar de keuken en bleef in mijn kamer. Ik deed een liedje op en ging op mijn bed liggen. Ik dacht weer aan mijn vader. Ik voelde aan mijn wang, het deed pijn en je kon het goed zien. Tfoe met el3ied nog wel. Er komt altijd veel familie op bezoek. Ik had ook geen poeder thuis, dat moest ik ook nog gaan halen voor mijn blauwe plek.

pzzt pzzt.
Ik kreeg een smsje binnen van Kamal:
EEY NOOR IK HEB VANDAAG VERLOF GEVRAAGD VOOR MORGEN EN HEB OOK GELIJK VOOR JOU EN SOURAYA GEDAAN.. LIEF BEN IK HE? GROETJES K.

Oh ja verlof vragen dat moest ook gebeuren gelukkig had hij dat voor ons gedaan. Met el3ied mochten we altijd weg van onze ouders, Nabil was dan ook altijd weg want anders mochten we echt niet gaan, maar toen had ik geen zin in e3lied al die leuke Marokkaanse jongens in jellaba echt zo stoer en leuke bel3ath (marokkaanse refki schoentjes) eronder. Ik kon me zelf nu niet vertonen met zo een grote blauwe plek. Nooit dat ik mijn vader ooit zou vergeven. Denkend aan de el3ied en aan mijn vader viel ik weer in slaap..

Ik werd al vroeg wakker. Was hele chaos thuis. Abdel schreeuwde waar zijn mijn nieuwe sokken. Ze3ma met el3ied moest hij altijd alles nieuw hebben. Ik keek naar mijn zusje's bed. Zij was ook al opgestaan. Ppff was ik ook nog maar zo klein, net als vroeger gingen we langs deuren ze3ma mensen mabroek el3ied wensen. Wij wilden toen gewoon snoepjes en een knaak. Toen al op 5 jarige leeftijd waren we al zo sneaky. Ik bekeek mezelf in de spiegel en dacht ja kijk hoe je nu bent was je nog maar 5 geen problemen aan je hoofd niks..