Jongens, make-up, stad, playen, totdat.. (Waargebeurd) (Voltooid)

Hoofdstuk 157

Aangekomen op school keken docenten mij raar aan. Ze dachten vast dat ik verdwaald was en dat ik zo een ongeschoolde vrouw was maar nee hoor ik zat gewoon bij hun op school. Ik liep naar de kantine en Samir zag ik zitten, hij viel me gelijk op. Hij keek me geschrokken aan. Ik had eigenlijk niet zo een reactie verwacht, maar ja als hij mij zo niet als vrouw wou dan hoefde het voor mij niet. Ik liep zelfverzekerd naar een tafeltje, ik zag een paar Marokkaanse meiden over mij praten. ''de schijnheilige hadja'' kreeg ik als naam, dat had ik gehoord van Nurgul, vroeger zou ik gelijk naar ze toe gaan en ruzie zoeken, maar toen dacht ik ppff WHATEVER!

Ik pakte een boek ''Taqwa, Vrees voor Allah, en Tauba'' een hele interessante boek, voordat ik wou beginnen met lezen ging de bel af. Ppff ik had helemaal geen zin in les, maar ja ik moest wel, ik wilde wel mijn diploma halen. Ookal zou ik later niet werken, ik wilde gewoon een diploma op zak hebben.

De hele schooldag heeft Samir mij niet een keer aangekeken, ik vond het eerst irritant dat hij steeds naar mij keek, maar toen miste ik het wel, werd er een beetje onzeker van. Ik zag er ook niet echt aantrekkelijk uit, misschien was dat het wel? Ik wist het niet.

Na schooltijd liep ik naar mijn mentrix, ze kwam met het goeie nieuws dat ik naar de andere klas mocht. Ik was blij maar ook een beetje verdrietig ik zou mijn klas echt missen en Samir natuurlijk ook, maar het was beter zo.

Na schooltijd ging ik gelijk naar huis, ik werd alhamdullilah niet meer lastig gevallen door jongens/mannen toen ik nog die strakke kleding droeg waarbij je me hele figuur zag werd er constant nagevloten. Ik voelde me heerlijk zo. Ik had zelfrespect en kreeg ook respect van de Marokkaanse jongens. Ze keken me heel anders aan en ze behandelden mij ook net als hun zuster en niet net als een lustobject, daar was ik echt blij om. Op Centraal werd ik vaak nagekeken door de ongelovige, ze keken me elke keer weer vies aan en kwamen dan expres met hun schouders tegen me aan, maar ik liet het gaan Allah(SWT) zou ze wel straffen.

Thuis aangekomen begon ik gelijk te bidden, ik haatte het om mijn gebeden in te halen. Ik wilde zo graag op tijd bidden maar door school kon het niet! We waren al een keer geweest bij de directie om te vragen voor een gebedsruimte maar nee hoor, hij wou niet eens in discussie gaan ofzo. Zijn woorden waren ''het mag niet! Punt uit!''

Weken gingen voorbij. Ik werd steeds extremer en deed heel veel aan de Islam, ik was er dag en nacht mee bezig. Mijn ouders maakten een beetje zorgen om mij. Ik was altijd aan het lezen altijd. Islamitische boeken of de edele Koran. Souraya was ook nog steeds heel erg bezig met de Islam ze wilde een grote stap nemen. Een gezichtsluier (bourka) dragen, wat ik zelf toen een beetje TE vond, maar ik had zeker respect en begrip voor de vrouwen die een niqaab droegen. Samir zag ik ook niet meer zo vaak, 1 keer in de zoveel tijd. We hadden verschillende pauzes, dus in de pauzes zag ik hem ook niet. We praatten ook nooit met elkaar, zodra ik hem zag keek ik naar beneden. Ik schaamde me dat ik een relatie met hem had gehad, maar ik had nog steeds gevoelens voor hem. Ik had hem een keer 3 weken of meer niet gezien, dat was aan het einde van onze schooljaar. Iedereen had alleen nog een toetsenweek en daarna kwamen de
herexamens. Ik ging een beetje vroeg naar school om mijn leerwerk door te nemen, ik wist wel zeker dat ik overging. Ik had alleen maar goeie cijfers alhamdullilah. Ik zat achterin en kon goed de mensen zien die de kantine in kwamen. Een jongen in Soenna kleding en een baard kwam naar binnen. "Masha'Allah" zei ik zachtjes. Ik kon hem niet zo goed zien, maar hij zag er goed uit. Hij keek ineens naar me. Ik schrok en voelde me rood worden. Wejow wat moest ie wel niet denken? Ik keek hem zowat met open mond aan.

Echt sfetah!