Jongens, make-up, stad, playen, totdat.. (Waargebeurd) (Voltooid)

Hoofdstuk 96

Mijn zusje kwam terug.

Ik: ''ewa waar is tie?''
Laila: ''hij is gewoon tv aan het kijken''
Ik: ''zeg wollah? Zo vreemd''
Laila: ''ja dat dacht ik nou ook''
Ik: ''oh ik hoop dat ie niet iets ergs bij me gaat flikken. Wollah hij zei daarnet dat ik het huis uit moest en toen zei die nee laat maar weet je je gaat bij 3azizi blijven wollah die vent is gek. Ik ga echt niet mee naar Marokko tenzij ik mijn papieren krijg''
Laila: ''willie straks moet je daar voor altijd blijven bij die vieze illie's''
Ik: ''ppff dat durft ie toch niet ik bedoel hij doet wel stoer enzo, maar hij kan niet zonder me''
Laila: ''ga ga en als Nabil dit hoort klaar dan ben je dood''
Ik: ''waga saffi ik wil het er niet meer over hebben. Ga alsjeblieft eten halen ik heb vandaag niks op''
Laila: ''wat moet ik halen?''
Ik: ''haal gewoon appel ofzo.''

Mijn zusje ging een appel halen en ik kleedde me om ik was zo blij dat ik vrij was. Echt zo erg om gevangen te zitten echt erg voor die mensen die jaren vast zaten. Ik at mijn appel en ging snel en voorzichtig naar de douche voordat mijn vader mij zou horen. Ik poetste mijn tanden en ging gelijk naar bed ik was zo moe. Ik smste eerst Souraya het hele verhaal. Ze kon het niet geloven en zei dat ik niets moest zeggen tegen mijn moeder over haar. Na een paar smsjes ging ik maar slapen. De volgende ochtend durfde ik niet uit mijn kamer te komen. Ik schaamde me voor iedereen Fikri, Abdel maar vooral voor mijn ouders, maar ik kon niet in mijn kamer blijven, want ik moest mijn moeder helpen, want we gingen bijna naar Marokko. Waar ik eerst heel erg zin in had, maar na al dat politie gebeuren enzo had ik er geen zin meer in. Ik was zo bang dat mijn vader mij daar zou achterlaten bij mijn strenge oom. Ik zou daar geen leven hebben en zou het zeker niet volhouden. Na een tijdje werd ik uit mijn gedachte gehaald, want er werd geklopt op de deur. Ik deed de deur open het was mijn moeder. Ze keek me heel zielig aan. Ze zag er zo verdrietig uit meskiena.

Yemma: ''kom eten, ontbijt staat op tafel.''
Ik: ''waga yemma shoekran''

Zw liep weer weg. Er rolde een traan over mijn wang. Mijn moeder had ik teleurgesteld en mijn vader ook. Ik moest mijn leven verbeteren maar hoe? Ik was zo gewend met jongens. Ik kon niet meer zonder ze. Ik zou geen lol meer in mijn leven hebben. Soms belden we ze op en dan waren we stil en lagen dan helemaal in een deuk. Als ik serieus moest worden, dan was ik zeker levenloos. Nee dacht ik, zeker word ik nog niet serieus. Ik was 17 daag. Komt nog wel als ik zou gaan trouwen ofzo. Ik liep naar de keuken en keek Fikri en Abdel aan. Ze keken me gaar aan. Abdel begon ineens keihard te lachen.

Abdel: ''wejow 3la zwerver. Gaat ze stelen kk sloeber gek!''
Ik: ''houd je bek joh wat weet jij er nou van''
Fikri: ''een meisje die gaat stelen. Serieus jij bent triest''
Ik: ''eet eh hoofd. Met je ik ben triest, nee en jij dan. Scooters stelen''
Fikri: ''kijk ik ben jongen dat staat nog wel, maar jij? Hahaha''
Abdel: ''mensen zijn zielig. Ze werken dag en nacht en dan gaan ze nog stelen.''
Ik: ''JA WHATEVER!!''
Yemma: ''eskam(stil) en eet. Ik wil daar niks meer over horen. Nora heeft spijt toch Nora?''
Ik: ''wah (ja) yemma''
Yemma: ''dus wil er geen woord meer over horen saffi?!''

Fikri en Abdel zeiden heel zachtjes ja. Ik at mijn ontbijt op en ging gelijk het huis opruimen. Mijn vader had ik de hele ochtend en middag niet gezien.

Ik: ''yemma waar is wewe?''
Yemma: ''hij is naar de consulaat''
Ik: ''oh vandaar''
Yemma: ''ja hij moest nog wat papieren hebben ofzo voor Mahgreb''
Ik: ''oh oke''

Ik was klaar met het huis en ging met yemma naar de stad. We gingen inkopen doen voor onze familie in Marokko. We gingen naar de markt, zeeman, wibra, allemaal goedkope dingen gekocht voor shab Maghreb. Alles wat je aan ze gaf waren ze niet tevreden mee die zwervers ze dachten dat geld op ons rug groeide mseken. Na een tijdje gingen we maar naar huis. Ik was kapot al die zware tassen en mijn moeder kon nog wel uren verder winkelen.

Thuis aangekomen was mijn vader thuis. Ik groette hem maar hij keek mij vies aan en zei niks terug. Onze telefoon gingen over en ik nam op.

Ik: ''hallo''
Nabil: ''eey heks.''
Ik: ''eey aap''
Nabil: ''wanneer vertrekken jullie dan kan ik naar jullie toe komen''
Ik: ''zaterdag middag na asr gebed.''
Nabil: ''waga dan kom ik donderdag''
Ik: ''waarom zo vroeg?''
Nabil: ''vroeg jek? Ewa heb je nog wat geflikt?''

Ik hoopte niet dat hij er achter zou komen.

Ik: ''tazz ga ga wat moet ik doen? Kijk liever naar je zelf joh''
Nabil: ''stoer doen he? Wacht maar geef yemma geef''
Ik: ''YEMA! WOESHOEM IS HIER!''

Ik hoorde hem nog mij uitschelden maar wist niet prescies wat ie zei. Ik ging naar mijn kamer en plofte neer om mijn bed. Oh Nabil zou me nooit meer vertrouwen, spijbelen van werk en dan stelen. Hoe zou hij reageren? Ik moest er gewoon voor zorgen dat ie er niet achter zou komen.