Jongens, make-up, stad, playen, totdat.. (Waargebeurd) (Voltooid)

Hoofdstuk 75

Ik zag mijn vader op de bank zitten. Oef hij keek kwaad naar me en stond gelijk op. Ik wou niet opvallend doen, anders wist ie dat ik wat geflikt had en bleef gewoon staan en deed mijn schoenen uit.

Papa: ''waar was je?!!''
Ik: ''gewoon op school, daarna gingen we broek halen''

Hij had een brief in zijn handen ik zag onze logo van school er opstaan oh ik was zo bang.

Papa: ''je was helemaal niet op school. Jouw leraar heeft me gebeld en vroeg waar je was, want je had belangrijke toets.''

Wejow hoe kwam die flikker aan onze telefoon nummer.

ik: ''ja dat wist ik niet. Klasgenoten zeiden tegen ons dat we vrij hadden enzo, toen gingen we weg''
Papa: ''la la niet liegen! Je ging spijbelen. Souraya heeft zich ziek gemeld en jij? Ik weet niet wat je allemaal hebt verzonnen!''

Ik voelde me rood worden. Ik stond zo voor lul. Ik kon niet meer liegen maar kon ook niet de waarheid zeggen. Daar stond ik dan zielig naar mijn boze vader te kijken, die mij elke moment kon slaan.

Ik: ''ze liegen, want die leraar is gewoon rascist''
Papa: ''rascist jek? Ik ken jou ik weet hoe jij bent a shitan. Nabil had al die tijd gelijk. Nu dacht je saffi Nabil zit vast ik doe waar ik zin in heb!''

Ik kon wel huilen, mijn eigen vader die dat allemaal tegen mij zei. Ik was het niet gewend hij was altijd lief en zei nooit wat, maar hij was toen op dat moment echt een monster geworden. Zijn hoofd was rood, schreeuwde naar me en schold me uit. Ik kon het niet aanhoren en ging snel naar mijn kamer en deed de deur achter me dicht. Ik ging voor de deur zitten op de grond.

Ik kreeg tranen, ik huilde en snikte en papa stond nog steeds te schreeuwen: ''en wacht maar als ik donderdag ga. Ik zal je leven maar verbeteren voordat Nabil je vermoord, want je zet onze familie ter schande.''

Ik hoorde alleen de laatste zin goed. Je zet onze familie te schande, die zin had ik zo vaak gehoord.

Ik kon het allemaal niet meer. Ik huilde nog harder, deed mijn oren dicht en schreeuwde: ''IK HAAT JULLIE ALLEMAAL! INSCHA'ALLAH GAAN JULLIE DOOD!''

Papa werd nog bozer en probeerde de deur open te maken.

Ik weet niet wat ik had maar ik stond op deed de deur open en zei:''EWA WAT WIL JE DOEN? SLAAN?! EWA SLAAN DAN! EWA ZIED!''

Hij keek mij aan. Hij haalde naar me uit en gaf me een keiharde stoot op mijn gezicht. Zo hard dat ik op de grond viel. Mijn vader had mij nooit geslagen hij dreigde me wel altijd om mij te slaan, maar hij heeft het nooit gedaan. Ik had het niet verwacht..

Ik keek hem aan met betraande ogen. Hij keek ook naar mij. Hij begon ineens te huilen. Mijn vader zo groot en breed. Hij huilde gewoon, het deed hem pijn. Ik hoorde nog een traan op de grond vallen van hem. Hij durfde mij niet meer aan te kijken en liet mij huilend op de grond achter. Ik trok aan mijn haar, ik sloeg mezelf. Ik wou zelfmoord plegen. Tfoe wat was ik een mislukkeling. Waarom moet ik nog leven, voor wie? De grond was koud. Ik stond op en keek in de spiegel. Mijn wang was blauw. Mijn haar hing over mijn gezicht en mijn ogen waren rood. Iemand klopte op de deur en kwam binnen het was mijn vader. Ik schrok, hoe durfde hij nog terug te komen..