Jongens, make-up, stad, playen, totdat.. (Waargebeurd) (Voltooid)

Hoofdstuk 108

Ik viel na een tijdje toch in slaap dankzij mijn moeder. De volgende ochtend gingen we ontbijten en meteen vertrekken wat mijn oma heel erg vond. Mijn moeder en oma namen afscheid van elkaar ze huilden en huilden en konden niet stoppen. Ik vond het wel zielig voor mijn moeder maar ik kon het niet meer volhouden in Kempoe. Onderweg naar Al Hoceima hebben ik, Laila en mijn broertje de hele auto ondergekotst. De wegen waren zo erg. Er kwam allemaal zand naar boven en het was super warm. Ik voelde me vies en wilde graag douchen. Mijn vader vroeg om de 5 seconden hoe het met me ging. Het ging al stukken beter met me. Ik was zo blij dat ik daar weg was.

Aangekomen in Al Hoceima ging ik gelijk douchen. Ik voelde me weer helemaal goed en mijn moeder was nog steeds bezorgd en dacht nog steeds dat er wat met mij aan de hand was.

Yemma: ''gaat het echt goed?''
Ik: ''ja yemma saffi. Het was gewoon Kempoe nu gaat alles goed''
Yemma: ''alhamdullilah''
Ik: ''morgen gaan we weer naar Tanger toch?''
Yemma: ''insha'Allah''

Oh wat was ik blij terug naar Azzedine hij belde mij elke avond,om te vragen hoe het met me ging vond ik echt lief, maar Karim had geen een keer gebeld die zemmel. Ach ja zo leuk was tie dus toch niet..

De volgende ochtend vertrokken we naar Tanger. Daar bleven we 2,5 weken en dan zouden we weer terugkeren naar Nederland waar ik dus echt geen zin in had.

Aangekomen in Tanger stond mijn broer's auto voor de deur oh nee! Dan had ik nog liever Imzouren. Klaar mijn vakantie was dus voorbij. Voordat we naar binnen gingen moest ik al huilen. 2,5 week thuis zitten, in Marokko nog wel. Dat kon ik nooit volhouden en hij kon me slaan wanneer hij wou ik kon toch niet dreigen met politie ofzo, want politie zou mij daar in Marokko alleen nog meer klappen geven..