Jongens, make-up, stad, playen, totdat.. (Waargebeurd) (Voltooid)

Hoofdstuk 107

Ik keek om me heen je zag heel weinig vrouwen en heel veel vieze mannen. Vooral oude mannen die je lustig aan keken. Ieg ik wou zo snel mogelijk naar huis. Imzouren was het lelijkste stad van heel Marokko. Ik vond het zo dood, saai en te veel zand! Thuis aangekomen keken ze ons raar aan. Ze3ma zovan zo snel thuis, maar ja zij wisten natuurlijk niet dat tanger 20.000 keer zo beter was en in dat huis was het ook al zo saai. Elke keer zelfde eten (marmita) en savonds op de sta7 (dakterras) gingen we darboeka slaan. We hadden dus echt geen leven. Na 3 dagen bij mijn tante was een andere tante aan de beurt. Het zusje van mijn moeder en god die woonde dus ook in Imzouren. Misschien dat het daar beter was niet dus. Nog erger. Ze woonde op een soort van rots zonder buren, geen winkels niks. Ik en Laila werden daar gek. Ik ging zelfs een keer huilen. Het was zo erg. Mijn bloedneven gingen mij zelfs versieren. Ik kon het niet meer volhouden en mijn moeder wou per se nog een dag bij haar blijven. Ik huilde en schreeuwde en dreigde dat ik weg zou gaan terugkeren naar Nederland. Mijn moeder had medelijden met me en we vertrokken naar Al Hoceima blij dat ik was. We mochten die avond gelijk naar buiten. Het was zo gezellig. Iedereen praatte zowat Nederlands. We gingen langs playa lopen en overal werd getoerd. Oh we kregen weer aandacht geweldig zelfs met hoofddoek. Ja wij droegen dus hoofddoek in Arief anders mochten we niks, maar we waren eraan gewend. Het stond niet echt een hoofddoek met een strakke broek eronder, maar ja wij hadden schijt. Als we maar naar buiten mochten. We bleven een week in Al Hoceima bij mijn oom het was heel gezellig en we kregen veel sjans maar durfde mijn nummer niet weg te geven omdat er veel bekende in de parqie liepen. De laatste 2 dagen gingen we naar mijn oma die woonde in de rifgebergte de echt echte Kempoe gedeelte waar dus geen wc, douche en licht was. Dat was een echte hel voor mij. Ik was ziek geworden. Ik at niks. Ik sliep in een kamer en daarnaast was soort van dierenhuis waar zij al haar dieren deed vreselijk. Ik hoorde de koeien poepen, haar paard hooi eten. Ik kon de hele nacht niet slapen en pakte mijn deken en ging in de ''woonkamer'' slapen. Daar was het helemaal een nachtmerrie want mij oma had geen dak en zo kon ik de honden en wolven horen. Ik huilde en schreeuwde ik dacht dat ik gek werd.

Ik: ''YEMMA!'' schreeuwde ik keihard. Ik herhaalde het een paar keer totdat iedereen wakker werd. Ik ging op de koude, vieze grond zitten en huilde zo hard als ik kon.
Yemma: ''wat is er?!''
Ik: ''ik kan niet yemma. Ik kan niet meer ik wil weg!''
Oma: ''volgens mij hebben ze shoer bij haar gedaan''
Yemma: ''nee dat kan niet.''
Ik: ''IK WIL NAAR HUIS. YEMMA ALSJEBLIEFT DOE ME DIT NIET AAN!''

Abdel kwam met een olielamp. Hij keek mij aan en moest ook huilen.

Abdel: ''yemma ik wil ook weg. Ik heb overal muggenbulten''
Yemma: ''morgen gaan we. Nora kom bij mij slapen.''

Ik liep snikkend achter haar aan. Ik had koorts en voelde dus heel warm aan. Ik lag naast mijn moeder. Ze aaide over mijn hoofd heen en zei zachtjes ''ya rabbi laat haar beter worden ya rabbi''

Tranen rolden over mijn wangen en bang dat echt iemand shoer bij mij had gedaan..