Jongens, make-up, stad, playen, totdat.. (Waargebeurd) (Voltooid)

Hoofdstuk 140

We gingen naar een afgelegen buurt want ik haatte het als mensen, maar vooral marokkanen mij zagen met een jongen lopen, want ik wist precies hoe ze dachten en anders verpeste ik het ook voor de andere meiden die een hoofddoek droegen. We zaten op een bankje en waren beide muisstil, totdat hij eindelijk begon te praten..

Samir: ''Nora hoe was je weekend?''
Ik: "ging wel en de jouwe?''
Samir: ''zonder jou zijn mijn weekenden saai''

Ik lachte naar me, want ik wist echt niet wat ik moest zeggen.

Samir: ''lieverd ben je nog steeds zo bezig met de islam enzo?''
Ik: ''ja nog steeds..''
Samir: ''en je weet dat je niet mag liegen toch?''
Ik: ''ja hoezo?''
Samir: ''gewoon.''
Ik: ''nee zeg wat bedoel je?''
Samir: ''ik heb gewoon het gevoel dat je iets achterhoud''
Ik: ''nou ja zeg dat slaat ook nergens op''
Samir: ''en die reactie zegt al genoeg''
Ik: ''samir houd je mond want je praat onzin.''

Hij draaide zich naar me toe en pakte mijn gezicht vast.

Samir: ''kijk mij dan aan en zeg het nu weer.''

Ik keek hem aan, maar ik kon het niet en keek weer naar de grond.

Samir: ''kijk mij aan zei ik!''
Ik: ''wat wil je nou? Wat is er?!'' zei ik huilend.
Samir: ''Nora ik word niet boos, alsjeblieft ik smeek het je wees gewoon eerlijk.''

Hij omhelsde me en 1001 gedachtes ging door me heen. Moest ik het nou vertellen over Hafid of niet? Moest ik snel iets verzinnen? Of moest ik het uitmaken? Ik werd gek van mijn gedachtes. Ik duwde hem van me af en besloot alles eerlijk te vertellen.

Ik: ''Samir, een jongen heeft mij om me hand gevraagd en het is een goeie jongen, hij heeft alles, huis, auto, werk enzo en iedereen wil dat ik met hem ga trouwen.''

Ik keek naar de grond ik durfde hem niet aan te kijken en ik wachte op zijn reactie maar hij zei maar niets.

Ik: ''Samir?''
Samir: ''iedereen wil dat je hem gaat trouwen? En wat wil jij nora? En wees eerlijk'' zei hij met tranen in z'n ogen.
Ik: ''ik weet het niet''
Samir: ''je weet het niet?''zei hij zacht...
Ik: ''nee..'' en hij zei weer een hele tijd niks..
samir:''nora hou je wel van me?''
Ik: ''tuurlijk hou ik van je.''
Samir: ''waarom twijfel je dan aan onze liefde?''
Ik: ''daar twijfel ik niet aan maar..''
Samir: ''MAAR WAT!?''

Ik schrok hij stond op en begon te schreeuwen en te schelden. Ik had hem nooit zo gezien. Hij was altijd rustig..