Jongens, make-up, stad, playen, totdat.. (Waargebeurd) (Voltooid)

Hoofdstuk 127

De hele ramadan had ik gebeden. Soms te laat, soms op tijd, maar ik vond het wel goed van mezelf. Ik had het gewoon volgehouden. Ik droeg mijn hoofddoek dicht, toen ik dat deed schrokken veel mensen. Ze vonden het leuk bij mij staan maar volgens hun was het zo ''anders''. Tussen mij en Samir ging het steeds beter en werd steeds gekker op hem. Souraya was nog steeds in haar eigen wereldje ze ging van school naar huis en zei nooit wat. Heel af en toe vroeg ze waar we les hadden of hoe laat we uit waren. Ze was saai geworden en altijd sago. Met eid (suikerfeest) had ik met Samir afgesproken. We gingen naar Dordrecht, het was super gezellig en hij was zo lief voor me, maar elke keer als hij mij zoende kreeg ik een steek in mijn hart. Ik wist dat ik verkeerd bezig was, maar ik negeerde het. Ik wilde Samir niet kwijt. Zo een jongen als hem zou ik nooit meer vinden. Samir had veel fantasie, hij had al onze hele bruiloft gepland en hoe onze kinderen gaan heten en nog veel meer fantasie het enige wat ik altijd zei was insha'Allah.

Na een paar uurtjes moest ik al weer naar huis, want ik had tegen mijn moeder gezegd dat ik even naar een vriendin zou gaan en kon het dus niet al te laat maken. Bij onze afscheid moesten we beide huilen, net alsof ik naar het buitenland vertrok ofzo.

Samir: ''lieverd kijk wat je met me doet? Ooit een jongen gezien die huilt?''
Ik: ''uhmm ja?''
Samir: ''ja weet ik, maar je gaat gewoon weer terug naar Rijswijk en ik begin gelijk te huilen.''
Ik: ''dat komt omdat jij een echte schat bent.''

En ik gaf hem een kusje op z'n wang. Ik veegde zijn tranen en gaf hem nog een zoen en ging naar huis.

In de trein dacht ik nog steeds aan zijn tranen. Door zijn tranen wisten ik zeker dat hij niet zonder mij kon. Ik keek naar buiten naar de wolken en dacht oh Allah laat mij met Samir trouwen, laat ons voor altijd bij elkaar blijven. Dat was het enige doel in mijn leven, trouwen met de ware en de ware voor mij was Samir, dat wist ik zeker.

Thuis aangekomen waren zoals gewoonlijk met eid super veel familie bij ons. Ik groette ze en ze begonnen weer over trouwen.

Tante Alia: ''Nora kijk hoe gegroeid je bent een echte vrouw een schoonheid, tbarkallah je hoofddoek staat je prachtig!''

Ik werd verlegen van haar woorden en keek naar de grond.

Tante Alia: ''insha'Allah zal je met mijn zoon trouwen.''

Insha'Allah met Samir bedoel je. Mijn tantes hadden het steeds over mij en trouwen. Pff wat ik na een tijdje echt irritant vond. 8k liep van ze weg en ging naar me kamer. Ik plofte neer op mijn bed.

Na 5 minuten kwam Laila binnen.

Laila: ''wollah die dikke tante Alia meen het hoor.''
Ik: ''wat meent ze?''
Laila: ''ze zegt tegen mama dat ze Hafid volgende week zaterdag meeneemt, zodat jullie elkaar kunnen zien''
Ik: ''who the fuck is Hafid?''
Laila: ''ja je weet toch die extremist uit Den Haag''
Ik: ''oh haar zoon''
Laila: ''JA DUUH. Waar zit jij met je gedachtes man? Zeker wel bij Samir''
Ik: ''ja zoiets maar vertel. Wat zei ze dan?''
Laila: ''ze zegt tegen mama dat je mooi bent geworden bla bla..''
Ik: ''wejow ik wil die Hafid wel zien hoor. Wow hij is toch soort van iegoen moslim?''
Laila: ''ja met baard en die hoog water broeken. Ik heb hem in Marokko gezien.''
Ik: ''oh ja toen was ik in Nederland''
Laila: ''ja presies, maar echt een baardaap hoor.''
Ik: ''hahahahaha. Presies wat ik nodig heb in mijn leven een praktiserende echtgenoot''
Laila: ''Samir was toch de ware?''
Ik: ''ja joke hoor.''

Ze keek me scheef aan en verliet onze kamer. Ik keek naar de plafond. Dat was echt wat ik nodig had in mijn leven, een praktiserende echtgenoot. Hij kon mij alles over de islam leren, maar waarom wou die moeder dat ik met hem zou trouwen? Die Hafid had mij volgens mij nooit gezien. Ik zou toch nee zeggen, ik hield teveel van Samir dacht ik. Maar..