Jongens, make-up, stad, playen, totdat.. (Waargebeurd) (Voltooid)

Hoofdstuk 118

Onbekend: ''met Samir, ben je me al zo snel vergeten?''
Ik: ''oh hoi ja sorry bellen nooit jongens mij vandaar''

Ja ik moest heilig doen.

Samir: ''uhmm dus ik ben de enige?''
Ik: ''ja tenzij het mijn broers zijn.''
Samir: ''oh heb je broers?''
Ik: ''ja 2''
Samir: ''uhmm oke.''
Ik: ''maar voor wat bel je?''
Samir: ''ja je weet toch die diskette van project, niet bang zijn dat ie kwijt is ofzo maar die heb ik meegenomen.''
Ik: ''oh ja ok tnx.''

Belde hij nou echt voor dat? Ik was al blij ik dacht hij zou zeggen dat ie me leuk vond, maar nee hoor. Wat boeide mijn nou die diskette! Ik wilde heel wat anders horen.

Samir: ''Nora?''
Ik: ''oh sorry ja ben er nog''
Samir: ''nou dat wilde ik je even zeggen.''
Ik: ''is goed doei doei''
Samir: ''wil je zo snel van me af?''
Ik: ''ja ben thuis enzo.''
Samir: ''oke nou tot morgen dan doei''
Ik: ''dag''

En hij hing op. Ik bleef nog shie 5 minuten ofzo naar me telefoon kijken. Ik hoorde Laila niet eens binnen komen.

Laila: ''en ja hoor de grote kehba heeft weer een nieuwe vriendje!''
Ik: ''houd je bek joh kleine''
Laila: ''ja ik zie het wel aan je oogjes hoor en het staat toch echt op je voorhoofd geschreven.''
Ik: ''rot toch op joh.''

En ik liep van haar weg. Ik ging naar de woonkamer en plofte neer op de bank. Ik keek naar het plafond waarom zei Samir niks? Misschien kwam ik wel heel lomp over? Misschien vond hij mij niet meer leuk? Misschien omdat ik zei dat ik broers had? Ik werd gek. Klaar ik moest niet meer denken aan Samir, maar mijn gedachtes waren steeds bij hem. Ik kon er niks aan doen, totdat mijn moeder mij riep. Ik moest eten. Ik kreeg geen hap door me keel. Wejow ik was toch niet zo verliefd. Mensen zeiden het wel eens dat je dan niet kon eten en slapen, maar ik geloofde dat nooit, zo overdreven en toen gebeurde het bij mij..

Ik wist het zeker ik was dangerously in love. Na het eten ging ik douchen, wat internetten en gelijk naar bed. In bed dacht ik weer eens aan Samir. Ik zag zijn gezicht precies voor me. Ooh ik wilde zo graag bij hem zijn, terwijl ik hem helemaal niet zo goed kende, maar ik wist dat hij de ware voor me was, dat moest wel. Hij was niet net als al die andere jongens. Azzedine, Youssef, Karim enzo. Samir had wat aparts. Dachtend aan hem viel ik in slaap.

De volgende ochtend moest ik pas 10:00 beginnen, maar wij moesten al 08:30 vertrekken anders zouden we te laat komen. Ik waste mijn gezicht en deed mijn kleren aan. Ik had alleen maar nette kleren sinds ik hoofddoek droeg. Ik had super veel sjaaltjes en hoofddoeken. Ik had zeker wel alle kleuren. Ik deed wat make-up op, pakte mijn jas en verliet het huis. Bij de bushalte zag ik Souraya al staan.

Souraya: ''wejow jij bent zwaar verliefd. Kijk die glimlach!''
Ik: ''waar heb je het over? Welke glimlach?''
Souraya: ''op de vroege ochtend zo blij ze3ma. Meissie jij bent gewoon verliefd op Samir en jij gaat het vandaag toegeven.''

Ach ja het was Souraya maar.

Ik: ''oke oke. Ja ik vind hem leuk''
Soueaya: ''hahahaha. Ik wist het!''
Ik: ''ja volgens mij weet iedereen het man. Kan je het echt ze goed zien?''
Souraya: ''ja man lijkt wel of je miljoen hebt gewonnen man. Zo een grote big smile''
Ik: ''ewa jah wat elhoub met je kan doen he''
Souraya: ''gekkie stap de bus in eh moekejoe3''

Op weg naar school hadden ik en Souraya het over Samir. Ze vond het heel leuk voor me en waarschuwde me dat ik voorzichtig moest doen als ik wat serieus wou en ik wilde zeker wat serieus met hem beginnen.

Aangekomen op school, gingen we gelijk naar de les. Daar stond ie dan, zo leuk gekleed. Hij zag mij aanlopen hij schrok en veranderde gelijk van houding, was wel grappig om te zien. De hele schooldag waren ik en Samir met elkaar aan het flirten.

Na schooltijd ging Souraya naar huis en ik bleef nog bij Samir. Hij vroeg of ik wou blijven en natuurlijk wilde ik dat heel graag. We zaten op de tweede verdieping. Ik wist echt niet wat ik moest zeggen en hij blijkbaar ook niet. Hij keek me aan. Hij wou wat zeggen maar er kwam niks uit zijn mond. Hij bleef me maar aankijken en ik bleef hem ook aankijken. Zijn ogen, zo mooi. Ik wilde me afwenden maar het lukte niet. Hij kwam dichterbij met z'n gezicht en keek van mijn lippen naar mijn ogen. Hij keek me zo verleidelijk aan. Ik kon het niet meer aan. Ik was zo zwak op dat moment dat ik hem begon te zoenen. Hij zoende me teder. Ik voelde mijn buik tintelen en was de hele wereld vergeten en dus ook vergeten dat ik gewoon op school zat. Hij drukte nog een zachte kus op mijn mond en keek me aan. Ik durfde hem niet aan te kijken. Wat moest hij wel niet van mij denken ze3ma meisje met hoofddoek. Oh waarom ging het allemaal zo snel? Kon ik de tijd maar terugdraaien.

Samir: ''Nora?''
Ik: ''ja'' zei ik heel verlegen.
Samir: ''sorry, ik wilde je..''
Ik: ''ja stil maar. Ik ga naar huis is al laat.''

Ik pakte mijn tas en liep van hem weg. Ik hoorde hem achter me lopen waar ik niet tegen kon, want ik wist gewoon dat ie me van achter aan het bekijken was. Ik liep sneller zodat ie me niet kon bij houden. Na een tijdje hoorde ik geen voetstappen meer ik keek achterom en weg was tie.

Op weg naar huis dacht ik aan hem. Tfoe waarom moest ik beginnen met zoenen waarom?! Zo triest. Tfoe ze3ma hard to get. Zo zwak. Wat verliefdheid wel niet met je kon doen..