Jongens, make-up, stad, playen, totdat.. (Waargebeurd) (Voltooid)

Hoofdstuk 116

Maar stiekempjes vond ik het ook wel leuk..

De eerste woensdag dat we samen moesten werken ging het op het begin heel moeilijk, hij vroeg niks en ik ook niet. De 2 Hollanders hadden de gaarste ideeen, maar na een paar uur begon hij te praten. Het was super gezellig, hij was echt heel lief. Waarom was tie ineens zo anders? We gingen naar de stad we moesten een ''schoolreisje organiseren'' voor project, dus we gingen samen naar het reisbureau want we wilden ze3ma met school naar de Ardennen en het moest echt geregeld worden maar werd niet echt uitgevoerd alleen voor cijfer. In de reisbureau keek ik hem per ongeluk aan. Hij keek mij ook aan en we stonden eventjes zo, totdat er een medewerkster ons riep ik schrok.

Medewerkster: ''waar kan ik jullie meehelpen?''
Ik: ''uhmm. Ja, uhhm. We, uhmm''

Ik wist niet meer wat ik wou vragen. Het was net alsof ik gehypnotiseerd was. Oh nee ik mocht echt niet verliefd worden. Ik keek hem aan, maar hij wist ook niet meer wat we wilden vragen. Ineens begonnen we keihard te lachen.

Mederwerkster: ''waar lachen jullie nou om. Ik wil ook heel graag meelachen''
Samir: ''niks mevrouw, we zijn wat vergeten we komen zo over 5 minuten terug.''
Medewerkster: ''oh oke nou is goed to zo dan''

We liepen snel weg.

Samir: ''wat wilden we nou vragen?''
Ik: ''ja weet ik veel. Jij wou hier naar toe komen.''
Samir: ''ja allemaal jouw schuld, door jou ben ik het vergeten''
Ik: ''ja tuurlijk, kom we gaan terug naar school.''

Ik zag aan zijn gezicht dat ie nog wou blijven. Ik wou ook nog alleen met hem zijn, maar ik wou niet zo goedkoop over komen. Ik deed net alsof ik niet in hem geinteresseerd was, maar volgens mij was ik helemaal verliefd op hem, maar ik ontkende het gewoon. Ik wou het zelf niet geloven.

We liepen naar school, ik voelde dat hij naar me keek, maar ik keek niet terug.

Samir: ''Nora heb je honger?''
Ik: ''nee jij?''
Samir: ''ikke wel man. Ik wil ergens eten ga je mee?''

Mijn gevoel wou het heel graag, maar mijn verstand werkte tegen.

Ik: ''nee sorry, maar ik ga terug naar school. Ga jij maar ik ga wel alleen.''
Samir: ''oh oke, dan eet ik wel op school.'' Zei hij teleurgesteld.
Ik: ''wat jij wilt.''

De hele weg naar school zeiden we bijna geen woord tegen elkaar en shit waar was ik mee bezig ik liep gewoon samen met hem in de stad.

Ik: ''Samir ik loop wel alleen. Ik wil niet gezien worden.''
Samir: ''nou ja we zijn nu toch bijna op school.''
Ik: ''ja ik was het helemaal vergeten dat je een jongen bent.''
Samir: ''hahaaha wat zeg jij?''
Ik: ''hoor je niet wat ik zeg? Ik loop alleen! Doei!''

En liep van hem weg. Ik wou niet verliefd worden dat mocht en wou het niet. Ik wou mijn leven verbeteren, dus geen jongens meer, maar waarom kon ik niet zonder ze?!