Jongens, make-up, stad, playen, totdat.. (Waargebeurd) (Voltooid)

Hoofdstuk 98

Nabil: ''van wie is dit?!''
Ik: ''van Fikri". Loog ik snel.
Nabil: ''en waarom staat jou naam erboven dan? Teringslet!''

Ik wou snel weglopen maar hij pakte me beet en gooide me naar de andere kant hij stond bij de deur en deed 'm op slot. Oh nee wat doet ie.

Ik: ''YEMA! YEMA!'''
Nabil: ''je moet je kk bek dicht houden.''

Hij pakte me bij m'n haren en gooide me op de grond hij schopte keihard in mijn buik. Ik kon geen ademhalen ik dacht op dat moment dat ik doodging. Ik kon niet praten, niet gillen niks. Mijn moeder stond inmiddels al bij de deur.

Yemma: ''NABIL NABIL DOE NU OPEN!''
Nabil: ''totdat ik klaar ben met deze kehba! Jek taakstraf!''

En hij gaf me weer een schop. Hij trapte keihard op mijn been. Ik lag rillend op de koude grond. Ik huilde niet eens omdat het zo een pijn deed. Schreeuwen kon ook al niet meer.

Nabil: ''zied opstaan!''

Hij trok me omhoog hij keek mij aan en ik keek hem aan. Hij wou me een stoot geven maar ik keek hem heel zielig aan. Hij deed zijn arm weer terug en spuugde op mijn gezicht en duwde me weer op de grond. Hij liep weg en deed de deur open en mijn moeder kwam stormend mijn kamer binnen.

Yemma: ''Nora, Nora, mijn dochter praat''

Ik mopperde wat. Mijn hoofd voelde zwaar omdat hij mij keihard op de grond had geduwd. Nooit zou ik het hem vergeven. Na 2 minuten kwam mijn vader binnen. Hij schrok en rende gelijk naar mijn kamer.

Papa: ''wat is er? Wie heeft dat gedaan?!''
Yemma: ''die emshoem Nabil. Hij heeft haar in elkaar geslagen.''

Mijn vader liep boos weg naar de kamer van Nabil ik hoorde ze schreeuwen maar wist niet meer wat ze zeiden. Na een tijdje hoorde ik de buitendeur dicht gaan. Nabil had boos het huis verlaten. Ik lag nog steeds op de grond mijn moeder tilde mij met moeite op.

Ik: ''saffi yemma komt wel goed''

Ik was weer beetje bijgekomen en kon weer normaal ademhalen. Mijn vader was ook in de kamer hij keek mij zielig aan, maar hij wist dat ik er om had gevraagd. Mijn moeder had water voor mij gehaald, net alsof dat hielp maar vond het wel lief.

Ik: ''saffi laat me. Ik wil alleen zijn.''

Ze lieten me alleen achter. Eenzaam lag ik op mijn bed ik moest weer huilen. Mijn hele lichaam deed pijn en kon moeilijk bewegen. Ik dacht vaak aan zelfmoord als het niet goed ging, maar toen op dat moment wou ik het liefst wegrennen van huis, maar had niet genoeg lef. Iemand deed de deur open. Ik deed net alsof ik sliep.

Laila: ''Nora'' Fluisterde ze zacht. Ik draaide me om.

Ik: ''wat is er?''
Laila: ''je mag niet slapen van wewe''
Ik: ''hoezo niet?''
Laila: ''is niet goed, misschien heb je hersenschudding of iets''
Ik: ''ppff. Overdreven ik voel me al weer goed hoor''
Laila: ''en ik moest zeggen of je naar de dokter wou''
Ik: ''nee is nergens voor nodig''
Laila: ''zeker weten?''
Ik: ''ja zeker weten''
Laila: ''oke. Als je iets nodig hebt hoor ik het wel''
Ik: ''ja een nieuwe gezin graag''
Laila: ''haha wallah ik heb respect voor je''
Ik: ''wat zeg jij?''
Laila: ''je bent zo sterk''
Ik: ''ppf dat denk jij. Beter kan je gewoon moslima worden ofzo, want dit leven is helemaal verkankerd!''
Laila: ''haha moslima? Ja whatever''
Ik: ''ja ik ben beetje raar''
Laila: ''denk gewoon aan Marokko, 2 weken zonder Nabil, heerlijk!''
Ik: ''ja precies, maar ik ga slapen want ik ben kapot''
Laila: ''is goed ik maak je na 2 uur wakker, want is niet goed heb ik met ehbo gehad''
Ik: ''je doet maar. Doei''
Laila: ''doeg''

En ze liep uit mijn kamer. Gelukkig had ik een zusje, zonder zusje had ik helemaal geen leven. Ik probeerde te slapen maar het ging heel moeilijk mijn been deed heel erg zeer. Nabil had grote voeten, daardoor deed het zo een pijn. Ik deed mijn broek omhoog ik had een hele grote blauwe plek. Vieze zemmel! Ik moest steeds denken aan al die klappen die ik al die tijd had gehad van Nabil, daardoor kon ik niet slapen. Denkend aan hem viel ik toch bijna in slaap, maar ineens ging mijn telefoon over..