Jongens, make-up, stad, playen, totdat.. (Waargebeurd) (Voltooid)

Hoofdstuk 88

Mijn vader had gehoord dat er iemand thuis kwam. Hij kwam naar de gang en keek mij aan.

Papa: ''van school afgetrapt jek?!''

Hij was heel boos en kwam mijn kant op. Ik rende snel naar mijn kamer en deed mijn deur op slot.

Hij schreeuwde: ''je gaat nooit meer naar school. Ik heb alles betaald voor je. Je abonnement, je boeken,schoolgeld en jij gaat de straatmeid uithangen! Waga kom er maar uit dan ga je zien! Nooit meer zal je naar school nooit meer. Voortaan altijd thuis en de eerste de beste die je om je hand komt vragen zal ik je zeker weggeven. Er zal zeker niemand komen ik bedoel wie wil nou een straatmeid? Een nietsnut?''

Hij schreeuwde nog meer dingen. Ik lag op mijn bed, had mijn hoofd onder mijn kussen gedaan. Ik had het koud en rilde over mijn hele lichaam. Ik huilde en kon maar niet stoppen. Mijn tranen stroomden over mijn wangen heen. Na een tijdje viel ik met schoenen en kleren aan in slaap. Ik werd wakker gemaakt door me telefoon. Met moeite kon ik zien op het schermpje wie mij belde het was Kamal.

Ik: ''ja''
Kamal: ''slaap je?''
Ik: ''ja man''
Kamal: ''oh sorry''
Ik: ''geeft niet, wat wil je zeggen?''
Kamal: ''heeft je vader wat gezegd?''
Ik: ''gewoon hij schreeuwde enzo je weet toch, maar komt wel goed''
Kamal: ''inscha'allah''
Ik: ''ja''
Kamal: ''maar en nu?''
Ik: ''ja ik ga denk ik gewoon werken voor de zomervakantie en dan zien we wel''
Kamal: ''ja meskiena. Ik heb echt medelijden met je''
Ik: ''stil ik wil dat zo snel mogelijk vergeten.''
Kamal: ''ja sorry, maar Nora''
Ik: ''ja''
Kamal: ''ik wou je nog wat zeggen''
Ik: ''ooh ja. Ja.''
Kamal: ''maar niet over de telefoon ik schaam me beetje''
Ik: "nee zeg maar hoor''
Kamal: ''nee nee. Wil je alsjeblieft even op snap komen?''
Ik: ''hoe laat is het nu?''
Kamal: ''20:15''
Ik: ''wejow zo laat..ik ga eerst eten en dan kom ik oke?''
Kamal: ''is goed. Dank je wel he''
Ik: ''haha is goed gekkie. Tot straks''
Kamal: ''thalla"

En hij hing op. Wat wou hij nou weer zeggen. Ik liep naar mijn kast en bekeek mezelf eerst in de spiegel. Mijn haar was plat geworden van mijn kussen en mijn ogen waren klein en rood. Ik zag er niet uit. De laatste tijd had ik veel dingen aan mijn hoofd en huilde vaak. Het ging niet goed met me. Ik deed mijn kast open en pakte wat huiskleren uit de kast kleedde mezelf om en ging richting de keuken. Ik keek eerst heel sneaky door het huis waar mijn vader was, maar ik kon hem niet vinden. Gelukkig maar anders kreeg ik weer gezeik. Ik liep naar de keuken mijn moeder zat aan tafel. Starend vooruit te kijken. Ze bewoog niet. Ze leek net een etalagepop.

Ik: ''yema?''

Ik kreeg geen antwoord terug. Ze zat nog steeds in dezelfde houding.
Ik: "YEMA!?''

Ze schrok en keek mij heel zielig en verdrietig aan.

Ik: ''yema wat is er aan de hand?''

Ze keek me nog steeds zielig aan. Ze maakte me bang.

Yemma: ''waloe. Er is niks''

Ik geloofde haar niet ik wist dat er wat was..