Jongens, make-up, stad, playen, totdat.. (Waargebeurd) (Voltooid)

Hoofdstuk 164

Ik: ''Nabil wil je heel even komen.''

Ik zat in mijn kamer en was zo zelfverzekerd. Ik zag hem bijna nooit, hij zei ook niets meer tegen me. Hij negeerde me meestal.

Nabil: "jaa. Wat is er?''
Ik: ''wil je even gaan zitten alsjeblieft.''

Hij keek me raar aan, maar hij luisterde en ging zitten.

Nabil: ''vertel, ik moet zo weg..''
Ik: ''ja ben zo klaar, rustig.. Waarom leven wij op deze aardbol Nabil?''
Nabil: ''ja sorry hoor maar hier heb ik geen tijd voor.''

Hij stond op en liep naar de deur. Ik rende snel en deed mijn kamer op slot en deed mijn sleutel in mijn hand. Ik keek hem recht in zijn ogen aan.

Ik: ''jij gaat nu zitten. Je bent toch man genoeg om de waarheid te horen?''
Nabil: ''Nora doe normaal. Geef die sleutel.''
Ik: ''nee ik zal hem niet geven al sla je me dood!''

Hij kon aan mijn gezicht zien dat ik het echt meende. Hij ging weer terug naar zijn plaats en ging zitten. Hij keek ze3ma naar de plafond zo van het boeit me niet wat je gaat zeggen, maar nee ik moest mijn verhaal kwijt.

Nabil: "ewa schiet op dan. Ik heb niet jaren de tijd.''
Ik: ''geef even antwoord op mijn vraag wil je? Heeft Allah (SWT) ons gemaakt om te spelen?''
Nabil: ''ik ben geen kind hoor.''
Ik: ''geef dan een volwassen antwoord!''
Nabil: ''nee Hij heeft ons gemaakt om Hem te aanbidden.''
Ik: ''en ben je nu dan goed bezig?''
Nabil: ''nee, maar dat komt nog wel.''
Ik: ''stel je voor Nabil wollah omwille van Allah hou ik van je. Ik zeg dit omdat ik je wil waarschuwen nu het nog kan. Stel je gewoon voor dat jij straks in je auto stapt die je met zwart geld hebt betaald. Je stapt erin en maakt een zware ongeluk en je overlijd ter plekke? Denk daar eens over na. Zoveel mensen gaan dood, ooit is het onze beurt. Wat ga jij tegen moenkar wa nakier zeggen? Als ze bij jou in het graf komen? En je vragen gaan stellen over het gebed. Ben je dan niet bang? Allah ziet alles, Allah weet onze verleden en onze toekomst. Alsjeblieft Nabil denk niet zo net als die onwetende mensen. Jouw vrienden die dealen enzo. Abdelallah jouw beste vriend waar is hij nu? Hij was ook 23. Hij is dood Allahie ra7moe, wil jij net als hem dood gaan? WIL JE DAT?!''

Hij keek mij harteloos aan net alsof het hem niks deed, maar ik wist wel beter. Hij voelde zich ongemakkelijk.

Ik: ''EWA NABIL PRAAT DAN!? Je bent toch zo stoer. Dealen, meisjes playen. Je wilt toch niet dat er een jongen met mij speelt?! Wil je toch niet?! Wat doe jij dan met die meisjes! Die meisjes hebben ook broers en vaders. Oh Nabil schaam je. Schaam je tegenover Allah. Keer je terug tot de Islam. Wollah ik verzeker je, je zal innerlijke rust vinden. Je denkt dat het zo moeilijk is, maar nee Nabil geloof me het is echt makkelijk insha'Allah.''

Hij haalde snel een traan weg. Hij schaamde zich. Ik moest ook huilen.

Ik: ''Nabil alsjeblieft. Wereldje waar je nu in leeft zal ooit eindigen. Wat ga je dan doen? Je zal alleen je daden met je meenemen. Geld, macht, meisjes, alles blijft hier op aarde. Alleen je daden gaan mee.''
Nabil: ''Nora saffi genoeg geef die sleutel''

Hij duwde me en pakte mijn sleutel af en liet mij huilend achter. ''oh Allah leid hem op het rechte pad''. Zei ik zachtjes.

De hele avond bleef hij op zijn kamer. Ik had hem nooit zien huilen nooit. Het deed wat bij mij. Insha'Allah had ik hem laten denken.

De volgende ochtend werd hij vroeg wakker en door zijn lawaai maakte hij ons allemaal wakker. Hij ging dus toch nog op vakantie. Hij had zijn koffer al ingepakt en zijn vrienden stonden beneden op hem te wachten. Hij nam afscheid van ons. Hij keek mij aan en gaf mij een kus op mijn voorhoofd. Ik voelde rillingen door mijn lichaam en hoopte dat er niks zou gebeuren. Mijn moeder moest huilen en zodra ik mijn moeder zag huilen moest ik ook huilen. We zwaaiden hem uit en daar ging hij met zijn slechte vrienden. Ik kon het niet aanzien en liep weer naar mijn bed toe en ging verder slapen.

Ik werd wakker om een uur of 11. Over een week had ik alweer school. Waar ik echt geen zin in had. Samir had mij de hele zomervakantie niet gesnapt, maar dat vond ik niet zo erg want was hem alhamdullilah al een beetje vergeten dat kwam omdat ik met veel andere dingen bezig was.

Souraya zou binnenkort gaan trouwen insha'Allah. Sallahedine was al bij haar ouders geweest, haar moeder vond het zo erg. Haar zus was een paar maandjes getrouwd en toen ging Souraya ook al weg. Souraya wilde ook bijna niet trouwen door haar moeder. Haar moeder zat zowat elke dag te huilen omdat ze Souraya zo erg zou gaan missen. Meskiena ik had wel medelijden met haar, maar Souraya kon Sallahedine echt niet afwijzen. We wisten gewoon zeker dat hij voor haar was gemaakt.

De hennadag van Souraya was zo raar. Ik was blij voor haar, maar voelde me zo verdrietig. Haar moeder en ik hebben alleen maar zitten huilen. Ik dacht aan al die jaren dat we elke dag samen waren. We kwamen altijd voor elkaar op en hadden bijna ruzie. Zij wist echt alles over mij en ik wist alles over haar en sinds die dag zou alles veranderen. Zij en Sallahedine gingen emigreren naar Yemen. Ik zou haar zo erg missen, maar ik wist ook zeker dat ze gelukkig zouden worden samen insha'Allah.

Na haar hennadag bleef ik bij Souraya slapen. We hadden het over alles en nog wat.

Souraya: ''ik ga je zo erg missen Nora.''
Ik: ''ik jou ook.''

We leken net twee baby's.

Souraya: ''ooit gedacht dat ik op mijn 18e zou gaan trouwen.''
Ik: ''nooit, zo zie je maar. Kijk hoe we vorig jaar waren en nu?''
Souraya: ''ja alhamdullilah zijn we samen veranderd en niet alleen een van ons.''
Ik: ''ja alhamdullilah.''

We waren beiden stil en keken elkaar aan. Ze omhelsde me en huilde.

Ik: ''saffi lieverd, kom ons vaak bezoeken.''
Souraya: ''incha'Allah.''

Ze huilde nog harder.

Ik: ''engeltje van me. Stil straks word je moeder wakker, dan gaat ze gek worden.''
Souraya: ''yemma inoe. Ik ga haar missen.''

De hele nacht hebben we bijna geen oog dicht gedaan. We hadden nooit zoveel gepraat, gehuild en gelachen.

Om 06:00 werden we alweer wakker gemaakt. Souraya's grote dag was begonnen.