Jongens, make-up, stad, playen, totdat.. (Waargebeurd) (Voltooid)

Hoofdstuk 100

De volgende ochtend werd ik wakker door al het lawaai. Ik hoorde Nabil, mijn zus en mijn moeder praten en lachen. Ik had geen zin in Nabil dus bleef nog in mijn bed liggen. Als ik die woeshoem zag was gelijk mijn hele dag verpest. Laila was ook al opgestaan. Ik keek op mijn telefoon hoe laat het was. Het was al 12:00 wejow dacht ik zoveel geslapen. Het werd wel tijd dat ik op ging staan. Ik stond op en liep naar de douche. Ik zag ze met z'n drieen in de keuken zitten, maar ik groette ze niet eens. Ik liep gelijk door naar de douche. Ik wastte mezelf, kamde me haar, want het zag er niet uit. Ik verzorgde het niet meer. Sinds ik vast had gezeten, kwam ik het huis ook niet meer uit, dus ja ik dacht waarom zou ik het verzorgen? Mijn moeder riep me dat ik moest ontbijten. Ik liep naar haar toe. Nabil ging gelijk weg.

Yemma: ''nu pas wakker ik dacht dat je dood was''
Ik: ''ewa ja. Ik heb slaap nodig''
Yemma: ''wat wil je eten?''
Ik: ''gewoon brood ofzo''

Ik at mijn ontbijt op tijdens mijn ontbijt kwam mijn vader de keuken binnen. Hij groette ons.

Papa: ''hier! Ik ben naar de slager geweest. Ik heb kefta, aschoua, mortadilla gehaald en nog veel meer''

Oh god daar gingen we weer. De hele dag stond mijn moeder in de keuken samen met mijn zus te frituren en ze waren hapjes aan het maken. Nabil, Fikri en Abdel waren mijn vader aan het helpen spullen in de auto te zetten. De hele buurt keek naar ze. Wij waren een van de eersten die naar Marokko gingen. Papa was altijd gestresst. Familie stroomden naar binnen en ze hadden ook onze kut neefjes en nichtjes meegenomen die de hele dag aan het zeiken waren. Thuis was echt een complete gekkehuis.

Papa: ''ewa zied Nora waar is je koffer''
Ik: ''hier, doe vooraan want ik wil onderweg ook kleren pakken enzo''
Papa: ''ja in je dromen had je maar eerder moeten bedenken''
Ik: ''wollah wel, doei anders ga ik niet mee''
Papa: ''ewa ga maar niet mee''

En hij liep weg met mijn koffer. Ppff. Ik keek vanaf 5 hoog naar beneden. We hadden een Mercedes Vito. Hij zat helemaal propvol met spullen. Nabil schreeuwde naar Fikri.

Nabil: ''eh mongool neem die koffer mee!''
Fikri:''wacht eh aap eerst die andere tassen''

Abdel hielp niet meer mee hij was aan het voetballen met z'n slippertjes. Na een tijdje waren ze klaar. Ze kwamen naar boven en we gingen met z'n allen eten.

Papa: ''als jullie klaar zijn met eten gaan we bidden en dan insha'Allah vertrekken.''
Ik: "nee Souraya is er nog niet''
Papa: ''ja dus..''

Ppff. Waar bleef ze nou. Ik belde haar steeds op maar ze nam niet op. Ik probeerde het weer.

Ik: ''so he he, waarom nam je niet op?''
Sour: ''ja hij stond op tril en had hem in mijn kast gedaan''
Ik: ''lomperd, maar kom snel hallo wij gaan zo weg over 10 minuutjes''
Sour: ''ja ja ik kom ben al bezig''
Ik: ''waga snel tot zo doei''
Sour: ''doeg''

Oh wat zou ik haar gaan missen. 6 weken lang zonder Souraya. Ik hoopte dat ik dat wel zou kunnnen volhouden. Papa was al klaar met bidden en werd geklopt op de deur.

Ik: ''ik doe open is Souraya!''

Ik deed de deur open en zag Souraya staan met een hoofddoekje naar achteren.

Ik: ''hahaha ze3ma.''
Sour: ''stil stil ik wist dat er familie was. Je weet toch beetje heilig doen''
Ik: ''haha schaapje kom binnen.''

Ze groetten de hele famillie en we gingen daarna met z'n alle naar beneden. Mijn moeder nam afscheid van mijn tantes, want zij ging niet mee naar beneden en bleven in onze huis samen met mijn zus. Ze begonnen allemaal te huilen. Zonder dat ik het doorhad moest ik ook huilen. Ik kon er nooit tegen. Ik nam ook afscheid van ze.

..: "doe je voorzichtig in Marokko en niet trouwen daar he?'' Zei een van mijn tantes...
Ik: ''met illie trouwen? La la nooit!''
..: ''goed zo lieverd''

Snikkend liepen ik, yemma, Souraya, mijn zus, Laila naar beneden mijn vader, broers, ooms en neven stonden al bij de auto. Ze waren nog wat grappen aan het maken. Toen ik ze zag staan kreeg ik pas eindelijk het gevoel dat we naar Marokko gingen.

Papa: ''saffi van iedereen afscheid genomen?''
Yemma: ''ieh''
Papa: ''ewa mensen wij gaan.''

Papa nam afscheid van zijn broertjes en mijn neven. Daarna liepen ze weg. Sommige van hun moesten zelfs huilen, zag er echt schattig uit. Mijn broers waren aan de beurt en mijn zus.

Papa: ''Nabil let goed op jezelf en op Fikri, niet te laat thuis komen..''

Hij knikte. Ik nam afscheid van Souraya.

Ik: ''so lieverd ik ga je missen''
Sour: ''ik jou ook. Niet huilen heks nu moet ik ook huilen''

We huilden en we lachtten en de hele buurt stond zowat naar ons te kijken. Zelfs Nederlanders uit onze flat waren aan het kijken. Ik nam ook afscheid van Fikri ik gaf hem 4 kusjes en omhelsde hem.

Ik: ''wel voorzichtig doen he'' Snikte ik.
Fikri: ''ja tuurlijk''

Iedereen had afscheid genomen, alleen ik en Nabil niet. Hij keek mij aan, mijn ouders keken ons aan en wachtten totdat wij van elkaar afscheid namen..