Swimming Fool | YoonMin

apatnapu't dalawa

" live porn! "

napabalikwas tayo ng gising dahil sa sigaw na narinig natin. hinanap ng mga mata ko kung sino man ang gagong may lakas ng loob na istorbohin tayo sa pagtulog. napatingin ako sayo ng mahina kang napamura, marahil dahil sa biglaang paggising ay sumakit ang ulo mo.

" bakit jan kayo sa maliit na upuan natutulog? tapos nakakandong pa sayo si jimin. ano, hindi uso ang salitang space sainyong dalawa? "

napairap ka ng mata kay taehyung habang ako naman ay nagtatakang nakatingin sakanya, gusto kong magsalita at magtanong sa mga nangyari ngunit ng maramdaman ko ang mahigpit mong paghawak sa kamay ko at ang tingin mo sakin na waring nakikiusap na huwag munang pag-usapan ang kahit na aano ay siya na ring pag-iwas ko ng tingin kay taehyung at pagtayo ko mula sa pagkakaupo sa binti mo.

katulad ng naabutan ni taehyung ay dito nga tayo natulog sa maliit na upuan sa sala, kandong mo ako na parang isang bata, nakapatong ang ulo ko sa dibdib mo na siyang naging unan ko. . nakatulog ako dahil sa paghaplos mo sa buhok ko, at dahil na rin sa halos magdamagan kong pag-iyak.

ramdam mo ang kalungkutan ko dahil sa naging sagot mo. ramdam mo ang pagtatampo ko kaya ginawa mo lahat para mawala kaagad ang pagtatampo ko sayo, you kissed the top of my head several times. . humming some song for me to doze off quickly.

" maghahanda lang ako ng agahan. . "

" tulungan na kita, hyung. "

nahinto ako sa paghakbang at tinitigan si jungkook na naghihitay sa sagot ko, i saw how his eyes were pleading— i couldn't understand what was those stares are for. shaking off the awkwardness, i gave him my sweetest smile. jungkook smiled back but it wasn't reaching his eyes.

tahimik na sumusunod si jungkook sakin, nakayuko habang tila hindi mapakali. hindi din ako kumikibo, pinapakiramdaman lamang siya, sa katunayan hindi talaga ako ngayon kumportable na nandito sila ni taehyung matapos natin malaman na bumalik sila ng purple city. nakakapagtaka na nga na nakapunta sila doon sa kabila ng marami sa'ting naghahanap.

" hyung, " / " jungkook "

natawa ako at siya kahit sa kabila ng pagkailang na namumuo sa pagitan namin. ngunit agad din kaming natigil sa pagtawa ng muli siyang maging seryoso. iniwas ang tingin sakin at malalim na napabuntong hininga. .

i don't want to conclude,

pero hindi ko maiwasan na mag-isip at magduda. para tayong nakatayo sa gitna ng alambre, kailangan tumawid sa kabilang dulo na pawang may nakaabang na patibong. . alam natin na hindi ligtas, anumang oras ay pwede tayong mawalan ng balanse, either way, it wasn't safe but we will still take a risk because that's how life works. you couldn't accomplish anything by giving up. just like how our friendship was working, trusting them is just like taking some risk. hindi natin alam kung kailan ba tayo mahuhulog sa patibong na ibinitag sa'tin.

alam ko rin na hindi ganun kalaki ang ibinibigay mong tiwala kina taehyung. alam ko rin na handa ka sa kung ano man ang mangyayari. inaasahan mo na ang lahat.

nasabi mo na sakin na umasa ako na kapag nakita natin sina taehyung, merong hindi magandang mangyayari kaya dapat ay maging handa rin ako.

hindi pa kita naiintindihan noong una, maliban nalang ngayon. . nakatitig ako kay jungkook, sobrang hindi ko alam kung ano ba dapat ang una kong gawin. lalo ko lang napatunayan na tama nga ang lahat ng sinabi mo, " jimin hyung, patawarin mo kami. . " wala akong ibang magawa bukod sa titigan si jungkook na umiiyak ngayon sa harapan ko, pakiramdam ko ay nanghina ang buo kong katawan dahil sa paghingi niya ng tawad na isa lang naman ang ibig sabihin. nasira ang tiwala na siyang ibinigay natin sakanila, yoongi. .

sinubukan niya akong hawakan ngutin umatras ako, indikasyon na huwag niya ng ituloy pa ang balak niyang gawin sakin.

" hyung, maniwala ka sakin. . hindi na dapat pa mangyayari lahat ng ito. hindi namin kayo ilalaglag, pangako. pero sana maintindihan mo rin ang pinagdadaanan ko. " i looked at him the way i never looked at him before, giving him my stare with a hint of acerbity. " i pleaded, but they didn't listen. parang mga bato ang puso nila. hyung— "

" para mo na ring sinukuan ang pagmamahal mo sakanya . . " hindi ko alam kung dala ba ng galit o takot ang dahilan ng unti-unting pamumuo ng mga luha ko.. masyado nga akong mahina, yoongi.

" sorry. "

naasar ako yoongi.

yung paghingi lang ng tawad ang siyang kaya gawin ng isang tao.

yung gagawa ka ng isang bagay na labag sa kalooban mo tapos sa huli hihingi ka ng paumanhin sa taong nagawan mo ng mali..

isa 'yong pang-aasar.

dahil una palang,

bakit kailangan kang gumawa ng mali kung sa huli ay hihingi din ng patawad?

kaya nga may mga namimihasa, ang lakas gumawa ng kasalanan dahil pwede namang humingi ng tawad pagkatapos.

alam mong iba ako, hindi ako mahilig magtanim ng galit.

alam mo na kahit ako na ang nagawan ng mali ako pa itong mahihiya at hihingi ng tawad.

pero ngayon, iba na ang sitwasyon.

hindi ko kayang magpatawad.. alam ko at nauunawaan ko ang dahilan nila. pero 'di ba? lumalaban tayo ng patas tapos biglaan nalang may tatraydor satin— yun pang mga tao na hindi mo inaasahan na tatalikod sayo.

" pasensya na rin sainyo ngunit hindi ako papayag sa gusto niyong mangyari. i waited almost half of my life for yoongi to love me back. ngayon lang ako magiging makasarili— ngayon lang. "

" jimin. . please, h-help. "

ikinuyom ko ang mga kamay ko at pilit na inaalis ang mga alaala na ayaw ko ng alalahanin pa.

pumasok ka sa loob ng kusina. mabilis na lumapit sakin at hinawakan ako sa pulsuhan upang hilahin palayo kay jungkook.

wala kang narinig na kahit na ano sakin.

nakipagsukatan ka ng tingin sa dalawa na siyang nakatayo na rin sa harapan natin na huwaring nakikiusap.

" jimin, please.. "

ngayon lang ako magiging makasarili. tama, ngayon lang.

" umalis na kayo. "

utos mo sakanila.

kahit hindi ko nakikita ngayon ang reaksyon mo ay alam na alam ko naman na galit ka, just by hearing your voice. madalas iyan ang nairinig ko noon, the time where you built your own facade for me.

" matagal ka niyang ginawang tanga hanggang ngayon ba naman ay magpapaloko ka pa rin? "

tinitigan ko ang kamay mo na nakahawak pa rin sa pulushan ko, pahigpit ito ng pahigpit. inangat ko ang tingin ko, sinalubong ako ng galit na mga mata ni taehyung.

somehow, i feel so guilty for unknown reasons.

or maybe,

i am just also trying to fool myself— acting as if i am the victim but me myself is the culprit. .

" just for today, i'll be selfish. "

napalunok ako ng ilang ulit, pilit kong iniiwas ang tinging ko kina taehyung at jungkook.. kung saan ngayon ay nakaluhod na sa harapan natin.

pleading as if their lives depends on us.

" this is not about whose love story will end happily. . this is now about whose life's on the edge. please help me and my family. nakikiusap ako sainyo. . "

and that's the time where i fell onto my knees.

the time wherein it was now me who needed to asked for apology.

—