Gecenin Yıldızı (ASKIDA)

39. Bölüm

Sana söz sana yemin olsun bitmeyecek sevdam...

Şarkı önerisi;
EXO- Ko Ko Bop 😻

Uzay Çınarın Ağzından:

"Ferah sana hiçbir şey söylemedi mi?"

"Söyledi Uzay. Ama söz verdim. Size söylemeyeceğim diye söz verdim Ateşe." Elindeki viski bardağını çevirip gözyaşı döken Yağıza baktım. Sonra Feraha döndüm. Ve Ferahın kolundan tutup

"Ferah, bak kendimi geçtim ama Yağızın halini görüyorsun. Akşamdan beridir bu halde. Beni düşünmüyorsun tamam. Ama onun için bari söyle."

"Bak Uzay anlatamıyorum galiba. Yemin ederim ki söylemeyi istiyorum. Ama söz verdim. Ateşe verdiğim sözü bozamam." Ferahın kolunu bırakırken derin bir nefes bıraktım ve kafamı salladım.

"Anlıyorum. Neyse bir şekilde bulacağım artık onların izini." Ferah bileğimden tutarken kanepeye oturttu beni.

"Uzay, bak her zaman sizlerin mutluluğunu düşünüyorum biliyorsun. Ama bulma. Bak Ateşle konuşurken arkadan Erva ve Güneşe çarptı gözüm. İkisi de iyi değildi. İyi olmaya çalışıyorlar ama değiller. Bırakın biraz olsun kafalarını dinlesinler."

"Ferah ben Ervanın izini şimdi bırakırsam eğer biz diye bişey hiç kalmayacak. Saçma sapan bir sebepten dolayı ayrıldık biz. Ervaya ağır konuşmadım ben. Ama Erva o an öyle anladı bak Ervanın üzerine yemin ederim. Onları bulmam lazım. Ervayı bulmam lazım. Onca senemi onsuz geçirdim zaten. Onsuz 1 gün daha geçirmek istemiyorum."

"Üzgünüm Uzay. Ben yardımcı olamam." Kafa salladıktan sonra dizlerimden destek aldım ve ayağa kalktım.

"Ben şirkete gidiyorum. Ervayı bulmaya çalışacağım."

"Ben hala rahat bırakman gerektiğini düşünüyorum." Ferahı duymazdan gelerek birkaç adım atmıştım ki Yağızın sesi geldi kulaklarıma.

"Uzay, arama boşver." Duyduğum şeyle kaşlarım çatıldı. Arkamı dönüp Yağıza baktım. Oturduğu yerden kalkmamıştı. Daha hala bardakla oynuyordu.

"Onlar bulunmak isteseydi, bizim onların peşine takılmamıza isteselerdi Ateşe söz verdirtirler miydi? Ayriyeten geri döneceklerini bir şekilde belli ederlerdi. Ama onlar dönmeyecekler. Dönmek istemiyorlar. Bırakalım gitsinler. Böyle mutlu olacaklar belli ki. Bırakalım da olsunlar." Yağızın gözünden bir damla yaş daha akarken gülümsedi.

"Biz onları mutlu edemedik işte. Bırakalım da artık mutlu olsunlar. Onlara ağlamakta yakışıyor ama gülmek daha bir başka oluyor. Bırakalım da o güzel yüzleri gülsün. Hayatlarına onları güldürecek insanlar girsin." Bu düşünce beni darmadağın ederken omuzlarım düştü ve gözlerim doldu.

Haklıydı. Biz onları mutlu edememiştik. Hiçbir şey demeden hızlı adımlarla çıktım evden. Yağmur sağanak bir şekilde yağıyordu. Yağmura doğru adım atmamla beraber gözyaşlarım akmaya başladı. Cebimden arabanın anahtarını çıkardım ve kapıları açtım.

Şoför koltuğuna geçip otururken kemerimi takmayı umursamadan arabayı çalıştırdım ve sürmeye başladım.

Erva Aselin Ağzından:

3 gün olmuştu. İstanbuldan ayrılalı 3 gün. Ateş bizi eğlendirmek için elinden geleni yapıyordu. Dans okulunda ki insanlarla son kez konuşmuş ve okulu kapattığımı söylemiştim. Zaten gönüllü olarak yapıyordum bu işi. Herhangi bir ücret almamıştım kimseden. Bu yüzden içim çok rahattı. Hattımı da kırıp atmıştım. Yeni bir hat çıkarttırmıştım kendime. Güneşte aynı benim gibi yapmıştı.