CH 33

16.2K 1.9K 123
                                    

Zawgyi

ရွီးရွီပြဲေတာ္ၿပီးလို႔ေနာက္ရက္ေတြမွာ ထုံးစံအတိုင္း ဆုက်န္းတစ္ေယာက္ အိပ္လိုက္၊ စားလိုက္၊ ဇာတ္လမ္းၾကည့္လိုက္နဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနျပန္တယ္။ ေယာက္်ားျဖစ္သူ အန္ရီဇဲအလုပ္သြားေနခ်ိန္ သူကေတာ့ ဂိမ္းေဆာ့တယ္၊ အန္ရီယိုနဲ႔ anime ေတြထိုင္ေျပာတယ္။ အန္ရီဇဲျပန္လာရင္ေတာ့ ညစာတူတူစား၊ တူတူအိပ္တယ္... တေန႔တေန႔ ဒါပဲ။

ၾကာလာေတာ့ ဆုက်န္းဒီအိမ္မွာမိသားစုဝင္လုံးလုံးျဖစ္သြားပါၿပီ။ ေျခေထာက္ကိုလဲပုံမွန္ အန္မိသားစုေဒါက္တာကအၿမဲလာလာၾကည့္ေပးတယ္၊ ေတာ္ေတာ္အိုေကလာၿပီတဲ့၊ ေနာက္ဆို wheelchairေတြဘာေတြမလိုေတာ့ဘူးတဲ့။ ဆုက်န္းဝမ္းသာသြားပါတယ္... သူ wheelchairေပၚမထိုင္ခ်င္ဘူး၊ သူ႔ကိုယ္သူလူပမာလို မခံစားခ်င္ဘူးေလ။

ေနာက္ေန႔ အန္ရီယိုက

"ေယာက္မေလး~~ shoppingသြားမယ္"

ဆုက်န္း shoppingထြက္တာဝါသနာမပါေပမယ့္ အျပင္ေတာ့ထြက္လည္ခ်င္တယ္၊ အိမ္မွာမေနခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူ လိုက္မယ္ႀကံလိုက္တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ႐ုံးပိတ္ရက္ဆိုေတာ့ အန္ရီဇဲလဲအိမ္မွာရွိေနတယ္။ သူကေတာ့ သေဘာက်ဟန္မျပ။

"မင္းေျခေထာက္ေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး ေလွ်ာက္လည္မေနနဲ႔ဦး၊ အၾကာႀကီးမေလွ်ာက္ႏိုင္ဘဲနဲ႔ မသြားနဲ႔"

အန္ရီယို သူ႔အကိုလက္ကိုကိုင္ၿပီး ခြၽဲျပလိုက္တယ္။

"အား႐ို အကိုကလဲ ေယာက္မေလးကသက္သာၿပီေလ၊ သူလဲအိမ္မွာေနရတာပ်င္းတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အဝတ္အစားအသစ္ေတြလဲဝယ္ေပးသင့္တယ္ေလ ဒီကိုလာတာအဝတ္အစားသိပ္မပါလာဘူးေလ"

အန္ရီဇဲ "......"

"အကိုငယ္စိတ္ပူရင္လဲ လိုက္ခဲ့ေလ၊ driverဦးေလးကလဲ ဒီေန႔နားတယ္ဆိုေတာ့....ဟန္က်တာေပါ့"

ဆုက်န္းတကယ္ဆိုရင္ အန္ရီယိုနဲ႔ပဲသြားခ်င္တာ။ ဒါေပမယ့္လဲ ဟိုကလိုက္မယ္ဆိုေတာ့လဲ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။

အန္ရီဇဲခ်က္ခ်င္း အဝတ္အစားသြားလဲၿပီး ကားေသာ့ယူဆင္းလာတယ္။ ၿပီးေတာ့သူတို႔သုံးေယာက္တူတူ ေမာင္းထြက္သြားၾကေတာ့တယ္။

ကြၽန္ေတာ္သည္ သူ့ရဲ႕မိန္းမ ကျွန်တော်သည် သူရဲ့မိန်းမWhere stories live. Discover now