CH 69

16K 1.8K 36
                                    

Zawgyi

တံခါးဖြင့္ၿပီး အန္ရီဇဲအခန္းထဲဝင္သြားလိုက္တယ္။ အခန္းထဲမွာဆိုဖာေပၚမွာ ဂ်ီရမ္လဲအိပ္ေနၿပီး စားပြဲေပၚမွာဝိုင္ပုလင္းေတြပ်ံ႕က်ဲေနတယ္။

ဒီအိမ္မွာ အန္ရီဇဲေနခဲ့ဖူးပါတယ္၊ အရင္တုန္းက အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ဂ်ီရမ္ကိုေသာ့အပိုတစ္ေခ်ာင္းေပးခဲ့ဖူးတယ္။ မေတြ႕တာမေခၚတာၾကာေတာ့ သူလဲဒီအေၾကာင္းေမ့ေနၿပီ... ဒါေပမယ့္ မထင္မွတ္ဘဲ ဂ်ီရမ္ကသူ႔ဆီဖုန္းဆက္ၿပီး ဒီအိမ္မွာေတြ႕မယ္လို႔ေျပာေတာ့မွာ ေသာ့ကိုျပန္သတိရလာတယ္။

ဖုန္းထဲမွာ ဂ်ီရမ္အသံက ဝမ္းနည္းတဲ့အသံေပၚေနတယ္။

အဲ့အိမ္ကို သူေရာက္ေတာ့.. ဂ်ီရမ္ကမူးေနၿပီ။ ေသာက္ထားလို႔မ်က္ႏွာကလဲနီရဲေနတယ္၊ အန္ရီဇဲကိုျမင္ေတာ့

"ေရွာင္ဇဲ... နင္.. လာတယ္ေပါ့..."

အန္ရီဇဲ... ဂ်ီရမ္ေဘးနားက ဆိုဖာခုံမွာထိုင္လိုက္တယ္။

"အာရမ္.. မင္းဘာျဖစ္တာလဲ"

ဂ်ီရမ္... သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ၿပဳံးလိုက္တယ္။

"ေရွာင္ဇဲ... နင္... ငါ့အေပၚမွာခံစားခ်က္ရွိေနေသးလား.."

"ငါတို႔က ငယ္သူခ်င္းေတြပဲ၊ မင္းကိုခင္ပါေသးတယ္"

အရႈံးသမားတစ္ေယာက္လို ဂ်ီရမ္.. မ်က္ႏွာညိဳးညင္သြားတယ္။ ဝိုင္ခြက္ကိုလွမ္းယူၿပီး ေသာက္မယ္ျပင္လိုက္ေတာ့.. အန္ရီဇဲ လက္ကိုကိုင္ၿပီး တားလိုက္တယ္။

"မင္း ေတာ္သင့္ၿပီ"

"ေရွာင္ဇဲ.. နင္ မငယ္ေတာ့ဘူးပဲ၊ အရင္လို ငါ့စကားကိုနားမေထာင္ေတာ့ဘူး.."

အန္ရီဇဲ မ်က္ႏွာတည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ပဲ

"အာရမ္ မင္းမူးေနၿပီ"

"ငါ.. မမူးဘူး!!"

ဂ်ီရမ္ အန္ရီဇဲလက္ကိုဖယ္လိုက္ၿပီး

"ငါ.. ေမ့ေလာက္တဲ့အထိမူးရင္သိပ္ေကာင္းမွာ၊ ဒါမွ... ငါ့ရဲ႕ဒဏ္ရာေတြေပ်ာက္သြားမွာ.."

အန္ရီဇဲ တည္ၿငိမ္တဲ့ေလသံနဲ႔

"လီမင္ရိနဲ႔အဆင္မေျပလို႔လား"

ကြၽန္ေတာ္သည္ သူ့ရဲ႕မိန္းမ ကျွန်တော်သည် သူရဲ့မိန်းမWhere stories live. Discover now